ปัญหาของพุทธศาสนาที่กำลังมีอยู่ตอนนี้ ผมได้ค้นหาสาเหตุที่มีความเชื่อมโยงกันและพอจะอธิบายต้นตอของปัญหาได้ มีคนบอกว่าศาสนาไม่ได้เสื่อม ธรรมมะก็ไม่ได้เสื่อม แต่ตัวคนต่างหากที่เสื่อม แต่ศาสนานั้นก็ต้องอาศัยตัวคนเป็นผู้เผยแผ่ ดังนั้นภาพลักษณ์ของศาสนาจะดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับตัวนักบวชอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พระสงฆ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เป็นเนื้อนาบุญที่ดีหรือไม่ สมควรให้พุทธศาสนิกชนกราบไหว้หรือไม่ เป็นคำถามที่ผมหาคำตอบเสมอมา จนมาถึงตอนนี้ก็ได้คำตอบว่า "ควรเลือกไหว้" ก็แล้วกัน มีพระมากมายที่ไม่ควรยกมือไหว้ มีพระแค่น้อยนิดที่สมควรแก่การกราบไหว้บูชา เราจะหาพระแบบที่สองได้ยากมาก ถ้าไม่มีการคัดกรองคนที่มีคุณสมบัติเข้ามาเป็นนักบวช

หลักการก็เหมือนกับการคัดกรองคนเข้าทำงานในบริษัท บริษัทที่ดีๆ และเติบโตนั้น แน่นอนว่าจะต้องมีพนักงานที่มีคุณภาพเป็นตัวที่ทำให้บริษัทเติบโตและมั่นคง ศาสนาก็เช่นเดียวกัน นักบวชที่จะเข้ามาบวชนั้นก็ต้องเป็นคนที่ถูกคัดกรองแล้วอย่างดีเช่นกัน ถึงจะทำให้ศาสนานั้นเจริญและเดินไปในทางที่ถูกต้องเหมาะสม ไม่ออกนอกลู่นอกทางเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้

เมื่อเรามองถึงผู้ที่มาเป็นนักบวชในพุทธศาสนา มีคนประเภทไหนบ้าง ลองดูดังนี้
- บุคคลที่สูญเสียทุกสิ่ง เป็นต้นว่าไร้ญาติขาดมิตร พ่อแม่พี่น้องตายหมด จึงเข้ามาบวช
- ผู้ที่ชราภาพ ขาดลูกหลานเลี้ยงดู จึงเข้ามาบวช
- ผู้ที่ผิดหวังในเรื่องใดเรื่องหนึ่งทางโลก ไม่ว่าจะเป็นการงาน ชีวิตรัก ฯลฯ จึงเข้ามาบวช
- ผู้ที่หนีความผิด หนีหนี้ หรือหนีอะไรก็แล้วแต่ จึงมาบวช (มีกฏอยู่ แต่ไม่ขลังพอ)
- ผู้ที่เห็นว่าเป็นพระแล้ว ไม่ต้องทำงานก็มีกิน จึงมาบวช
- ผู้ที่ไม่มีศรัทธาในพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าแต่อย่างใด แต่เห็นว่าบวชแล้วหาเงินได้ จึงมาบวช

ยังมีอีกคนอีกหลายแบบที่ผมไม่ได้กล่าวถึง ให้ท่านคิดดูว่า เราเอาศาสนาไปให้คนเหล่านี้ดูแล คนที่ล้มเหลวในทางโลก คนที่ไม่มีสติปัญญา คนที่ไม่มีเรี่ยวแรงกำลัง คนที่เห็นแก่ตัว คนที่เห็นแก่กิน และคนที่เห็นแก่ลาภยศเงินทอง ฯลฯ คนเหล่านี้จะแบกภาระของศาสนาได้อย่างไร รังแต่จะพาศาสนาไปลงเหวลงคลอง พร้อมยังทำให้ฆราวาสเสื่อมความนับถืออีกด้วย

จะมีซักกี่คนที่มีความมุ่งมั่น ตั้งใจ และมีความศรัทธาในพุทธศาสนาจริงๆ แล้วมาบวช โดยยอมทิ้งทุกอย่างทางโลกไว้ เหมือนสมัยพุทธกาล ที่เขาได้ฟังพระธรรมคำสอนจากพระพุทธองค์ หรือ พระอริยะสาวก แล้วเลื่อมใส ออกบวช จะมีไหม..คนที่มีสติปัญญาดี เจริญก้าวหน้าในทางโลก แล้วยอมทิ้งไปเพื่อมาบวช อาจจะมีอยู่ แต่คิดดูเถอะว่ากี่เปอร์เซ็นของทั้งหมด

พุทธศาสนาต้องการผู้ที่มีความศรัทธามั่นคง  ต้องการผู้ที่มีความแน่วแน่ มีเป้าหมายเดียวคือเพื่อดับทุกข์ เมื่อเป็นเช่นนี้ ศาสนาก็จะตั้งมั่นอยู่ได้ และมีเนื้อนาบุญอันดีให้เหล่าพุทธศาสนิกชนได้กราบไหว้อย่างเต็มใจ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่พุทธศาสนามีนักบวชที่มีเป้าต่างไปจากนี้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นศาสนาก็ไม่สามารถตั้งมั่นอยู่ได้นาน แล้วผู้ก็เสื่อมศรัทธาลงอย่างแน่นอน เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้นั่นเอง