ก่อนอื่น ดิฉันขอท้าวความเป็นไปเป็นมาซักนิดนะคะ อาจจะดูน้ำเน่าไปหน่อย แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความสัตย์จริง ตอนดิฉันเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน บ้านเราเป็นคนชั้นหาเช้ากินค่ำ เรามีกัน 3 คนพี่น้อง ดิฉันเป็นคนโต เราทั้งสามคนอยู่กับพ่อ เพราะ แม่ทิ้งเราไป พ่อเป็นคนหาเลี้ยงเราตลอด อยู่มาวันนึงพ่อเกิดล้มป่วย พ่อเส้นเลือดแตกในสมอง เป็นอัมพาต นอนป่วย ดิฉันกำลังเรียน ปวช 2 ก้อต้องออกจาก โรงเรียน มาดูน้องเลี้ยงพ่อ ใช้เิงินเก็บชองพ่อที่มี กับขายรถมอร์ไซด์ ของพ่อ ดิฉันไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านราคาโอเกะ ได้เงินมา จุนเจือครอบครัว อยู่มาไม่นาน พ่อก้อเสีย ด้วยอายุ 17 ปี ดิฉันต้องเลี้ยงน้อง ที่กำลังเรียนอีก 2 คน แระทำงานที่คาราโอเกะ แระ รับจ้างร้านก๋วยเตี๋ยวในช่วงกลางวัน ทุกๆวันเราจะได้ กระดูกซี่โครงกลับมากินที่บ้านกัน แต่เงินก้อไม่ค่อยพอใช้กระเบียดกระเสียนกันตลอด หลายปี พอน้องเริ่มเป็นวัยรุ่น ด้วยที่ไม่มีใครที่จะคอยมาอบรมสั่งสอน น้องดิฉันไปติดยา ทั้ง 2 คน ทั้งเสพแระ ขาย ดิฉันเสียใจมากร้องไห้ทุกวัน พอดี ดิฉันโชคดีได้เข้าทำงาน บริษัท โดยการแนะนำของเพื่อน แระได้ทำงานในแผนกขาย ซึ่งเข้าโดยไม่ใช้วุฒิ เงินเดือนจะน้อยกว่าดีกรีปริญญามาก แต่ดิฉันอาศัยครูพักลักจำ จนได้ทำงานในตำแหน่งที่เกินกว่าวุฒิการศึกษาจะทำได้ ดิฉันตั้งใจทำงานเพื่อจะได้เงินเดือนเยอะๆ หวังว่าซักวันจะส่งน้องเรียน แระจะพาน้องคนเล็กไปทำเลสิก เพราะ น้องสายตาสั้นมา จะ ถึง พัน แล้วค่ะ ต่อมามีตำรวจโทรมาหาบอกว่าน้องโดนจับ ตอนนั้นเหมือนยังเป็นเด็ก สงสารน้องมาก เห็นน้องอยู่ในคุก ดิ้นรนทำทึกอย่างที่จะประกันน้อง แต่ดิฉันไม่มีเงินเลย ค่าใช่จ่ายต่างๆก้อรออยู่ ดิฉันตัดสินใจ ทุจริตในหน้าที่ค่ะ ดิฉันเอาเงินของบริษัท มาประกันน้อง แระสู้คดี สรุป ว่าเราแพ้ค่ะ เพราะหลักฐาน น้องต้องเข้าไปในเรือนจำ ดิฉัน เสียใจไม่รู้จะเสียใจยังไง ไปเยี่ยมน้องทุกอาทิตย์ ซื้อข้าวน้ำ เอาเงินไปฝากตลอด ทำแบบนี้เป็นปีค่ะ จนดิฉันมีแฟน แฟนดิฉันเป็นนักเรียนนอก เป็นคนรวย ดิฉันมีความหวังกับชีวิตที่จะฝากผีฝากไข้กับเค้า เราเจอกันผ่านโซเซี่ยลค่ะ ตอนนั้นเค้าเรียนเมืองนอกแล้ววีซ่าเค้ามีปัญหาเลยต้องกลับเมืองไทย เค้ากลับจากเมืองน้องเค้าก้อมาหาดิฉันเลย เราอยู่ด้วยกันตลอด แต่อยู่ด้วยกัน ก้อทะเลาะกันตลอด เค้าเป็นลูกคุณหนู ขี้เกียจ เห็นแก่ตัวเอาแต่ใจ ติดใช้ของแบรนด์ เค้ามักจะหาเรืองทะเลาะ แระก้อหายไปเฉยๆ แระก้อกลับมา เป็นแบบนี้อยู่ซักพัก วันนึงมีผู้หญิงโทรมาหาบอกเป็นเมียเค้าตั้งแต่ก่อนไปอยู่ ต่างประเทศแล้ว ดิฉันหน้าชาไปหมด เค้าด่าดิฉันสารพัด แระตอนนี้ดิฉันก้อตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกกับเค้า เราคุยกันแระตกลกเลิกกัน แต่ที่ แย่กว่าคือดิฉันท้อง เค้าก้อรับรู้แต่ไม่ได้อะไร ช่วงที่ท้องดิฉันต้องอยู่คนเดียวตลอด ไปหาหมอเองไปคลอดเองตามที่หมอนัดโชคดีที่ไม่ปวดท้องก่อน ไม่เคยบำรุง กินแต่ข้าวแกง ทำงานหาเงินซื้อของใช้เด็กอ่อน ตอนนั้ ผ่อนมอร์เตอร์ไซด์ แระก้อเช้าห้องอยู่ พอท้องแก่ ดิฉัน มีอาการหอบแระหน้ามืดบ่อย ไปหาหมอ หมอบอกว่า ดิฉันต้องคลอดลูกโดยการผ่า ซิ่งค่าใช้จ่ายเกินกว่าที่ประกันสังคมจะออกให้ แระดิฉันก้อทำเหมือนเดิม ดิฉันยักยอกเอาเงิน บริษัท อีกก้อนนึง เผื่อเป็นค่าใช้จ่ายระหว่างคลอดแระไปทำงานไม่ได้ พอคลอดน้องมาก ดิฉันต้องเอาไปจ้างเค้าเลี้ยง ค่าจ้างเลี้ยงแพงมาก ดิฉันต้องเช่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ กับที่ต้องส่งน้อง ค่านมแพมเพิส เงินเดือนไม่พอ ไปทำงานพิเศษก้อไม่ได้เพราะลูกยังเล็กแระไม่มีใครดูแลให้ ดิฉันยักยอกเงินบริษัทตลอด จนมาวันนึงเพื่อนดิฉันเค้าจะเปิดบริษัทใหม่ ทำธุรกิจคล้ายๆกับบริษัทที่ดิฉันทำอยู่ เค้าให้เงินเดือนเยอะ แระมีค่าคอมมิสชั่นจากการขาย อยู่กันในระหว่างคุยตกลงกัน พอดีกับเจ้านายมารู้เรื่องที่ดิฉันทุจริต แระรู้เรื่องที่จะลาออกไปทำงานใหม่ เจ้านายเค้าโกรธมากเพราะกลัวดิฉันจะดึงลูกค้าเค้าไป แระทำงานทับไลน์เค้า เค้าไปแจ้งความโดยที่เจ้านายรู้จักกับร้อยเวร มีการจ่ายเงินสำหรับการทำคดีนี้เป็นพิเศษ ดิฉันโดนจับเข้าห้องขังไป 1 คืน บอกตรงๆค่ะว่าเสียขวัญมาก อีกวันนึงได้ติดต่อขอยื่นประกันที่โรงพัก ดิฉันได้ประกัน หลังจากนั้นเค้าส่งฟ้องเรื่องไปถึงอัยการ เจ้านายรู้จักกับอัยการ แระมีการให้สินบนกันเป็นพิเศษอีกให้ทำฟ้องคดีนี้ เป็นคดีอาญา คือยักยอก ฉ้อโกง ยอดฟ้อง 3 แสน บาท เรื่องถึงชั้นศาล ศาล อยากให้ไกล่เกลี่ยกัน แต่ทนายทางเจ้านายดูดีน่าเกรงขามมาก ผิดกับทนายเอื้อาทรของดิฉัน เป็นผู้หญิงจ่อยๆตัวเล็กๆ ทนายเค้าบอกว่าลูกความเค้าไม่ประสงค์จะไกล่เกลี่ย จะเอาเข้าคุกอย่างเดียว เจ้านายเป็นผู้หญิงค่ะ อาฆาตดิฉันมาก เคยไม่พอใจที่สามีเค้าชอบมาเกาะแกะ แต๊ะอั๋ง เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอเลิกศาล ดิฉันโดนลงไปอยู่คุกใต้ศาล ดิฉันโทรไปขอร้องอาของดิฉันให้มาประกันตัว ขอให้เห็นแก่เด็กตาดำๆ เพราะว่าญาติดิฉันเค้าจะอยู่กันแบบตัวใครตัวมัน เค้าตกลงช่วย ประกันออกมาในวงเงิน 2 แสน บาท ดิฉันได้ออกมาสิ่งแรกตอนออกมาจากคุกศาลแระเจอลูกดิฉันเค้าไปกอดลูกแบบปล่อยโฮเลยค่ะกลัวมากกลัวจะไม่ได้อยู่กับเค้า คืนนั้นดฺฉันติดต่อเพื่อนที่อยู่ ต่างจังหวัด ว่าจะขอไปอาศักอยู่ชั่วคราว ดิฉันกับลูกเก็บของหนีกันค่ะ ไปอาศัยกับเพื่อนชั่วคราว ดิฉันออกหางานทำ ยืมเงินเพื่อนเป็นค่ารถค่ากิน แระฝากลูกไว้ จนได้ทำงานบริษัทแห่งหนึ่งแบบไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษา แต่เงินเดือนน้อยมาก ต้องทำงาน จันทร์ถึงเสาร์ เช้าถึงค่ำ แระเพื่อเห็นดิฉันมีงานทำแล้ว ก้อเอ่ยปากบอกว่าให้ไปหาที่อยู่ใหม่เพราะเค้าไม่สะดวก เรามีเด็กด้วย ดิฉันเลยขอให้เงินเดือนออกเดือนแรกก่อน จะรีบออกไปทันที พอเงินเดือนออกเดือนแรก เราสองแม่ลูกก้อย้ายออกมา เงินเดือนแทบไม่เหลือเลยค่ะ ดิฉันต้องเอาลูกเข้าเนิร์สเซอรี่ แระก้อทำงาน เนิร์สเซอรี่ เค้าคิดพิเศษอีกเพราะเราไปรับช้า เลิกงานกว่าจะถึงห้องก้อเกือบ 2 ทุ่ม พอยู่ไปไม่นาน แม่ของดิฉันติดต่อมา บอกว่าแกไม่สบาย แกเป็นโรคกระดูกพรุน ความดันสูง ป่วยออดๆแอดๆ แม่มาขอเงินไป โรงพยาบาลแกบอกว่าแกไม่ได้ไปทำงานเลย มีลูกอีก 2 คนต้องดูแล ดิฉันพูดไม่ออก ก้อทำอย่างที่เคยทำค่ะ เอาเงินลูกค้ามาหมุนใช้ จ่ายค่าห้องค่าน้ำ ไฟ ค่ารถ ค่า โรงเรียนลูก ส่งให้แม่ พออีกไม่นานน้องออกจากคุกมาจะขอมาอยู่ด้วย ดิฉันจุกอกพูดไม่ออก น้องออกจาคุกมาก้อไปไม่เป็น เรียนก้อจบแค่ ป6 ดิฉันเห็นแกพ่อ เพราะเรากัอมีกันอยู่แค่ 2 คนพี่น้อง เลยออกไปเช่าบ้านกันอยู่ น้องมาอยู่กับแฟน ช่วยดูลูกดิฉันช่วยดูแลบ้าน เค้าเอาแฟนกับลูกติดแฟนมาอยู่ด้วย ทำขนมจีนขายก้อพอแค่ค่าดอกหนี้รายวัน กับค่ากิน ส่วนอื่นๆทั้งหมดดิฉันต้องรับผิดชอบหมดทุกอย่า ค่าน้ำ ค่าไฟ กะปิ น้ำปลา ข้าวสาร สบู่แชมพู ค่าเทอมลูก เงินไป โรงเรียนลูกบอกตรงๆค่ะเงินเดือนไม่พอเลย วันหยุดก้อไปขายผ้ามือสองแต่ได้กำไรน้อย เพราะทุนไม่เยอะ ดิฉันดึงเงินลูกค้ามาหมุนเป็นดินพอกหางหมู ยิ่งช่วงหลังการประท้วงไม่มีลูกค้าเลย ตอนนี้ดิฉันเอาเงินจากลูกค้ามาใช้ แระจะถึงกำหนดที่จะต้องชดใช้ให้เค้าแล้วค่ะ ดิฉันไม่มีเงินเลย ตอนนี้คิดไม่ออกมองไม่เห็นทาง เพราะเจ้านายที่นี่ก้อเขี้ยวมาก เค้าไม่ยอมแน่ ลูกค้าก้อก้อเป็นต่างชาติ ไม่ต้องคิดเรื่องจะคุยกันเลย คือเค้าไม่ยอมแน่นอนค่ะ ตอนนี้ ไม่รู้จะทำไงคิดจะฆ่าตัวตายหนีปัญหาไปซะคือคิดจะเอาลูกไปด้วยค่ะ อีกทางก้อจะรอ รอรับทุกสิ่งทุกอย่าง คือถ้ารวมคดีเก่าที่ยังไม่หมดอายุแระหนีศาลมาความดิฉันไม่สามารถประกันตัวได้เลย ดิฉันคงต้องไปจากลูกแน่ๆ คิดแล้วก้อเจ็บปวดมาก ใครได้อ่าน กระทู้ของดิฉันจะคิดดิฉันทำไปโดยสันดานดิฉันก้อขอยอมรับในความผิดค่ะ ดิฉันอยากทำอะไรมากกว่านี้ ทุนก้อไม่มี เวลาทำงานก้อเต็มเวลา เวลาที่เหลือพยามอยู่กับลูกสอนการบ้านลูก ถ้าเลือกได้ดีกว่านี้ดิฉันจะไม่ทำเลยค่ะ ชีวิต ของคนเรา จะมีมีสักกี่หนทางให้เดิน ถึงแม้เราจะเลือกได้ก็เถอะ