การปรองดองการสมานฉันท์ ย่อมทำกับผู้ที่มีความคิดเป็นปรกติ ที่รู้มีจิตสำนึกการให้อภัยปล่อยวาง แยกแยะได้ว่าอะไรผิดถูกอะไรคืออุดการณ์อะไรคือความต่าง

            ไม่มีคนปรกติที่ไหนจะไปปรองดองกับพวก บ้า หรือ ขข ที่แยกแยะอะไรไม่เป็นได้แต่เรียกร้องให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างเดียวแล้วปากบอกว่ายิ่งปรองดองยิ่งแตกแยก มันจะแตกแยกเช่นไรในเมื่อโลกแห่งความจริงคนทั่วไปเขามุ่งเรื่องปากท้อง

            แต่ในโลกแห่ง ขข เรียกร้องแต่ให้พวกพ้อง ให้นาย ให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ซึ่งพวกนี้ในชีวิตจริงแล้ว เป็นแค่พวกส่วนน้อยกระจิดริดแถมไม่มีพลังอะไรในสังคม แต่จะอ้างจำนวนโดยไปรวมกับคนที่เขาเลือกพรรคที่ตัวเองชอบ พวกนี้เป็นพวกสุดโต่ง

            คำถามที่พวกบางพวกไม่เคยตอบได้คือ ตอนไปประท้วงกันมีครั้งไหนที่พวกคุณๆเรียกร้องให้ประเทศชาติ มีแต่เรียกร้องให้กับนาย และพรรคพวกรวมถึงผลประโยชน์ที่เป็นตัวบุคคล


             ดังนั้นการปรองดองเขาก็ปรองดองกับคนปรกติทั่วไป ไม่ได้ปรองดองกับพวกสุดโต่งที่มันไม่มีวันปรองดองกับใครได้  เพราะไม่เคยมีอะไรที่พวกนี้จะพอใจสักอย่าง ยกเว้นข้อเดียว นายพวกเขา กลับมามีอำนาจ และจำทำอะไรก็ได้โดยเขาพร้อมสนับสนุน.  

             อย่างที่บอกขอย้ำอีกครั้งคำว่าปรองดอง คนทั่วไปใช้กันได้ คนที่แยกแยะออกระหว่างถูกผิด ส่วนรวมส่วนตัว ก็ปรองดองกันได้ไม่ยาก ยกเว้นพวกที่กล่าวมาคือพวก คลั่งและสุดโต่ง