สวัสดีครับ... วันนี้ผมมีประสบการณ์ จะมาแชร์ให้กับเพื่อนๆ ในพันทิป เพื่อเป็นการเตือนสติ และเตือนใจสำหรับคนที่มีคนรัก

   (นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะคับ หากมีการขาดตก บกพร่องประการณ์ใด ก็ขออภัยใน ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ)

    เรื่องมีอยู่ว่า.....
(ขอเริ่มเรื่องตั้งแต่แรกเลยล่ะกันนะครับ)
ผมกับแฟนคบกันมา 1ปีพอดีครับ ซึ่งผมกับแฟนก็รักกันดีครับ เราอยู่ห่างกันครับ ผมอยู่เหนือ ส่วนเขาอยู่ใต้ เราทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่เคยร้ายแรงถึงขั้นเลิกลา (ยกเว้น เวลาแฟนบอกเลิก เพื่อให้ง้อนะครับ)
ตอนนั่นแฟนผมรักผมมากครับ เขาตามใจผมทุกอย่าง ดูแลผมอย่างดีอาจจะมีการขี้หึงแบบแรงๆ แต่ผมก็ชอบนะครับ
ก่อนที่ผมจะมาคบกับเขา ผมเป็นคนที่ดื่มหนักมากก แทบจะทุกวัน แต่ตั้งแต่ผมมาคบกับเธอ ผมก็เลิกดื่มเลิกเที่ยวเลยครับ เพราะเธอไม่ชอบ ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจ
เพราะเราอยู่ห่างกัน และไม่สามารถดูแลกันได้อย่างใกล้ชิด
ผมกับแฟนมักจะเจอกัน 2เดือน 1ครั้ง แต่จะอยู่ยาวๆครับประมาน 20วันขึ้น แฟนจะเป็นคนขึ้นมาหาครับ และเราก็จะตระเวนขับรถเที่ยวมันทุกจังหวัด ภาคเหนือเลยล่ะครับ
แฟนผมมักจะมีผู้ชายมาติดพันครับ ซึ่งผมรู้หมดเลยครับ (เพราะเราต่างมีรหัสเฟส รหัสไลน์ ของกันอ่ะครับ) และผมมักจะให้เขาพูดใส่ผู้ชายพวกนั่น ตามที่ผมอยากจะให้พูด ซึ่งเขาก็ไม่เคยขัดเลยครับ  
เรามักจะชอบเล่นเกมออนไลน์ด้วยกันครับ ช่วง 2ทุ่มเป็นต้นไป แต่เขามักจะนอนไวหน่อยครับ เพราะเขาต้องตื่นไปส่งหลานแต่เช้า
แต่ไม่ทันไรผมก็ต้องไปทำงานที่ร้านของพี่สาวครับ ตั้งแต่ช่วงเย็นถึงดึกไปเลย แต่เขาก็มักจะรอผมจนกลับถึงบ้านครับ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ง่วง
ช่วงหลังมานี่ผมรู้สึกว่าเราห่างๆกันครับ เขาเป็นคนติดเพื่อนมากๆ และบ้างทีก็แทบจะไม่สนใจผมเลย
มีครั้หนึ่งครับ เขาไปเที่ยวกับเพื่อน ซึ่งสัญญากับผมว่าจะกลับ 2ทุ่มครับ แต่พอผมโทรไปตามเขาก็ไม่ยอมกลับ 3ทุ่ม ก็แล้ว 4 ก็แล้ว จบด้วย 5ทุ่มครับ
ผมโกรธมากเลยครับ และก็มีคำขอโทษ ที่ผมไม่อาจจะเมินมันได้เลยครับ เป็นคำขอโทษที่ผมไม่เคยจะไม่หายโกรธ แต่ก็ยังเซงๆอ่ะครับ(เห็นเพื่อนดีกว่าเรา T^T)
แต่แล้วความสุขของผมก็หมดไปครับ ซึ่งผมเป็นคนทำลายความรักของเขา ด้วยมือของผมเอง
  ผมดันไปแอบขอคืนดีกับแฟนเก่าครับ!!  ซึ่งผมเปลี่ยนรหัสเฟสตอนเช้า และไปคุยกับแฟนเก่าครับ
ซึ่งความรู้สึกในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมคิดอะไร คงเพราะผมรู้สึกว่า ช่วงหลังเขาไม่ค่อยจะสนใจผมสักเท่าไหร่..(ผมขอข้ามมันไปนะครับ มีแต่คำแก้ตัวของผม)
และแฟนเก่าผมเป็นคนมือไวครับ มักจะโพสสถานะลงเฟสตลอด และด้วยความที่แฟนผมมักจะดูเฟสแฟนเก่าอยู่เสมอ บวกกับปฏิกิริยาของผมที่มีต่อเขา มันทำให้เขารู้ครับว่าผมแอบไปคุยกับแฟนเก่า และได้มาถามผมครับ ซึ่งผมก็โกหกเขาไปเรื่อยๆ และเขาก็ตัดสินใจ ที่จะไปถามแฟนเก่าของผมครับ
ตอนนั้นผมรีบไปขอร้องแฟนเก่า ให้ช่วยบอกแฟนผมว่าผมมาปรึกษาเรื่องขอแฟนครับ ซึ่งตอนนั่นแฟนเก่าของผมก็รับปากอย่างดีครับว่าจะช่วย ดูเหมือนเรื่องจะจบอยู่ตรงนี้นะครับ....แต่ไม่เลย!!!
แฟนเก่าผมแคปหน้าจอ (ถ่ายรูปหน้าจอ) บทสทนาทั้งหมดของผมกับเขา ให้แฟนผมดูหมดเลยครับ ซึ่งผมพอจะรู้ว่าคนขอคือแฟนของผมครับ
ตอนนั่นมันจบด้วยการที่แฟนผม ส่งรูปบทสนทนาต่างๆมาให้ผมดูครับ และตามมาด้วยคำบอกเลิกครับ
ซึ่งผมไม่โทษใครเลยครับ แต่กลับโทษตัวเอง เพราะว่าสิ่งที่ทำมันเริ่มมาจากตัวผมครับ
ผมตามง้อแฟนผมอยู่นานมากครับ แต่เขาก็ไม่สนครับ แต่ผมก็ไม่เคยท้อยังตามง้ออยู่อย่างนั้นเรื่อยๆครับ
ช่วงนั้นผมร้องไห้หนักมากครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปเลยครับ ผมเลยได้เข้าใจคำว่า "กว่าที่เราจะรู้ ค่า ของสิ่งนั้น..ก็เมือตอนที่เราได้สูญเสียมันไปแล้ว"
ผมได้แต่ขอโอกาสจากเขาครับ ได้แต่ขอโอกาสครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ผมจำไม่ได้ว่าผมพูดคำนี้ไปมากเท่าไหร่
จนสุดท้ายเธอ (ผมขอเปลี่ยนจากคำว่าเขา เป็นเธอนะครับ) ก็บล็อคเบอร์ผมไป แต่ความพยายามผมก็ไม่ได้หมดเพียงเท่านี้นะครับ หลังจากที่ผมทำงานเสร็จ ผมได้ตระเวนโทรตามตู้โทรศัพท์สาธารณะ ประมานว่า บล็อคเบอร์นี้ ผมก็ย้ายไปอีกตู้หนึ่ง ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆอ่ะครับ จนเธอยอมใจอ่อนแล้วปลดบล็อคเบอร์ผม ซึ่งก็เหมือนเดิมครับ ผมได้แต่อ้อนวอนให้เธอกลับมา ได้แต่พูดว่าขอโอกาส กับคำว่าขอร้องเหมือนอย่างเคยๆ
จนสุดท้าย แม่ของผมด้วยความเป็นแม่ และทนดูลูกชายตัวเองทรมานตัวเอง (ช่วงนั้นผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยครับ) ไม่ไหว จึงได้ไปคุยกับเธอครับ
และสุดท้ายโอกาสอันมีค่าของผมก็มาครับ แต่ก็นะครับ ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจที่หมดลง และสิ่งที่ผมได้ทำไป แน่นอนครับ มันไม่เหมือนเดิม
เธอเปลี่ยนเป็นคนล่ะคนเลยครับ เธอไม่ค่อยโทรหาผม เธอไม่ค่อยยอมคุยกับผม และเวลาเธอนึกถึงเรื่องเก่า เธอจะหงุดหงิดมากๆเลยครับ ซึ่งตอนนั้นแหละ ผมโดนเธอเหวี่ยงเป็นประจำ แต่เธอจะมาขอโทษตอนใจเย็นเสมอครับ แต่ผมไม่เคยจะท้อนะครับ เพราะตั้งแต่เธอให้โอกาสผม ผมก็รักเธอมากไปกว่าเดิม และเรื่องทั้งหมด มันก็เกิดจากตัวผมล้วนๆ
ผมได้แต่พยายามครับ พยายามไม่ทำให้เธอนึกถึงเรื่องเก่าๆ บางทีเธอก็ดีครับ แต่บางทีเธอก็ร้ายครับ แต่สิ่งที่ผมทำได้ ไม่ใช่การย้อนอดีตกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผมทำ แต่พยายามทำให้เธอเห็นครับ ว่าต่อไปนี้ผมจะมีแค่เธอคนเดียว
เธอก็ค่อยๆดีขึ้นครับ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าเราไม่ค่อยได้คุยกันเพราะเธอต้องทำงานครับ ผมก็มีงอแงบ้างครับ แต่ก็ถูๆไถๆไป
แต่แล้วพ่อของเธอเกิดอุบัติเหตุครับ และความอยากที่จะให้พ่อได้พักผ่อน เธอจึงได้รับงานทั้งหมดมาสานต่อครับ และเรายิ่งไม่มีเวลาคุยมากกว่าเดิม ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจนะครับ เพราะถ้าเป็นผม ผมก็ทำครับ แต่ความระแวงของผมนี่สิครับ ปัญหาเลย
เนื่องด้วยโทรศัพท์ของแฟนผมโทรไม่ค่อยติดช่วงดึกๆครับ (เป็นมาตั้งแต่คบกันแรกแล้ว แต่ตอนนั้นผมบังคับให้คุยสไกด์กันครับ ซึ่งมันก็ไม่มีปัญหาอะไร)
บวกกับการที่ผมดันไปโทรไลน์หาแฟน(ช่วงที่โทรไม่ติด) แล้วขึ้นติดสายนี่สิครับ ไปกันใหญ่เลย ผมนี่คิดไปเองเป็นเรื่องเลยครับ ทำให้ความระแวงของผมนี่ทวีความรุนแรงขึ้นมาทันที
ผมจะคุยตลอดก็ไม่ได้ เพราะเธอทำงานครับ จะไม่มีสมาธิ แต่โทรไปนี่โทรไม่ติดผมนี่คิดมากเลยครับ ไม่รู้จะติดต่อทางไหนครับ เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆครับ พอโทรติดผมก็งอแงใหญ่เลบลยครับ
จนมาถึงวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เราได้สัญญาว่าจะคุยกันตลอดเลย เพราะผมหยุดงานและเธอตั้งใจที่จะไม่พิมพ์งานครับ  ซึ่งช่วงเช้าผ่านไป ก็ได้คุยบ้าง ไม่ได้คุยบ้าง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้คิดอะไรครับ แต่พอตกเย็นครับ เธอหายไปดื้อๆเลย ผมโทรไปก็ไม่ติด พยายามติดต่ออยู่หลายทางก็ไม่ได้สักทาง และมันก็มาครับ ผมคิดเรื่องได้เป็นเรื่องเลยครับ เพราะการที่กลับมาคบกันได้ไม่นาน กับสิ่งที่ผมทำไป ทำให้หัวผมไว้ต่อความคิดนี้มากเลยครับ มีคนอื่น
จนประมาน 4ทุ่มกว่าๆ เธอตอบข้อความมาครับ(ผมลืมบอก เวลาที่โทรไม่ติดแต่ข้อความยังส่งหากันได้ครับ) เธอส่งมาว่า"ขอโทษนะ...เห็นพ่อพิมพ์งานคนเดียวแล้ว เค้าอยากจะช่วย"  ซึ่งผมเข้าใจครับ แต่ผมตอบประมานว่า "น่าจะตอบข้อความมาบอกสักหน่อย...ผมจะได้ไม่คิดมาก"  ก็คุยกันสักแปปครับ ผมก็ออกแนว งอแงหน่อยๆ เธอก็ลงไปพิมพ์งานต่อครับ
ช่วงประมานตี 1 ครับ เธอก็โทรมาแต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรมากครับ เพราะเธอง่วงครับ
พอตอนเช้า ผมก็โทรหาเธอตามปกติครับ เราคุยกันสักพัก ผมก็ยังติดงอแงๆตามประสาคนระแวงครับ และคำถามเดิมๆตั้งแต่กลับมาคบกันของผม ก็ถามเธอครับ "รักกันอยู่ไหม,และรักกันแบบไหน" เป็นคำถามเดิมๆครับ แต่คำตอบกลับไม่ใช่คำตอบเดิม "รักแบบน้อง มากกว่าแฟน"
คำตอบทำผมอึ้งไปเลยครับ และเธอก็เริ่มระบาย ว่าผมจี้เธอมากไป(ผมจี้เธอจริงๆนะครับ) ตามเธอมากไป ทำให้เธอเหนื่อย เครียดเรื่องงานไม่พอ ยังต้องมาเครียดเรื่องผมอีก แล้วก็วนกลับมาเรื่องที่ผมนอกใจครับ ซึ่งมันก็จบด้วยคำว่าเลิกครับ
ผมได้แต่ตามง้อเธอเหมือนเดิมครับ แต่คราวนี้ต่างออกไปครับ ตรงที่เธอไม่มีท่าทีจะกลับมาอีกแล้ว
ผมได้แต่ร้องไห้ ตามอ้อนวอนเขาเหมือนเดิมครับ ได้แต่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก จะไม่งอแง ไม่ประชดอีก ซึ่งก็ไม่มีสิ่งใดเลย ที่บ่งบอกว่าเธอจะกลับมาหาผมอีก
ซึ่งผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปเลยครับ สิ่งที่ผมวาดฝันไว้ก็พังไปเป็นท่าด้วยมือของตัวเอง

       นี่แหละครับ เรื่องของผม
  ผมยังไม่รู้ว่าอนาคตผมต่อจากนี้ จะเป็นยังไงต่อ แต่ผมไม่คิดจะท้อในการตามง้อเธอต่อไปครับ
เพราะสำหรับผม เธอเป็นมากกว่ารัก เธอคือครึ่งชีวิตของผม (ออกแนวเป็นเพลงนะครับ) เพราะถ้าผมท้อ ก็เหมือนผมได้ทิ้งความสุขของผมไปครับ
เธอเป็นเหมือนแรงผลักดันของผมเลยครับ พยายามทำตัวเองให้ดีขึ้น และผมจะขอยื้อเธอไว้จนถึงที่สุดครับ เธอเป็นผู้หญิงที่ผมคิดว่า ต่อให้ผมเจอปัญหา หรือสิ่งที่เลวร้ายแค่ไหน ผมก็ยังยิ้มและก้าวข้ามมันไปได้ และเหตุผลเดียวเหนือสิ่งอื่นใดคือ "ผมรักเธอมากครับ"

ฝากไว้เตือนใจนะครับ สำหรับคนที่มีคนรัก อย่าทำให้เขาคนนั้นที่คุณรัก ต้องเสียใจเลยนะครับ เพราะสุดท้าย เราต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่เราทำ และเรากลับไปแก้มันไม่ได้แล้วนะครับ

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ

(ปล.1) ออกแนวระบายนะครับ เพราะพอผมตั้งสติได้ผมก็สมัครพันทิป แล้วมาละเลงคีย์บอร์ดแก้คิดมากเลยครับ (ดูถ้าจะคิดมากกว่าเดิม)
(ปล.2) อาจจะยาวไปสักนิดนะครับ เนื้อเรื่องคงดู งงๆ ไปๆมาๆ น่าเบื่อ ก็ ขออภัยครับ (ครั้งแรกที่พิมพ์เกิน 3บรรทัด)
(ปล.3) เหตุการณ์ล่าสุดนี้ เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนะครับ หากใครมีขอแนะนำ หรือ สื่งที่ผมควรจะทำก็แนะเข้ามาได้นะครับ