ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นคนที่โดนรุมประนามทั้งๆที่ไม่ได้ผิดตลอด ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไร
เช่น ไม่ได้ทำผิดและโดนใส่ร้ายว่าทำผิด ด่าประจาณเราต่อหน้าทุกคน คนอื่นๆก็จะมองเราผิดๆ เราเลยไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่
ด้วยความเราเป็นคนที่นิ่งๆ และไม่อยากมีเรื่องกับใคร เหมือนเป็นปมของเราจนถึงตอนนี้
และที่บ้านก็จะคอยพูดถึงข้อดีของพี่ (ซึ่งเรารู้ว่าเค้าอยากให้เรากระตือรือร้นแบบพี่)
ซึ่งบางทีเราก็อดน้อยใจไม่ได้
               สำหรับทางเดินชีวิตที่เดินอยู่ทุกวันนี้ เรากำลังเรียนมหาลัย แต่เรียนไปก็รู้สึกว่าไม่อิน หรือเราไม่พยายามให้เต็มที่ก็ไม่รู้
บางทีเราก็อยากทิ้งทุกอย่างไว้ และหนีไปไกลๆ   รู้สึกชีวิตมันไม่มีพลังงานจะทำอะไรเลย
เราเป็นคนฟุ่งซ่านกับอดีต ประสบการณ์ที่ผ่านมามันก็มีเยอะนะ
แต่ถ้าเล่าหมด เค้าจะรู้ได้ว่าเราเป็นใคร  
              จากที่เล่ามาเลยอยากขอคำแนะนำ ว่าทุกคนผ่านช่วงวิกฤตมายังไงที่จะไม่ให้จมกับชีวิต
อยากตื่นมาละสดใส เหมือนเป็นคนใหม่ แต่ก็ทำไม่ได้ซักที