ลูกผมเกิดวันที่ 18 ธ.ค. 57 วันนั้นได้นัดหมอที่ฝากครรภ์มาให้ยาเร่งที่รพ. เวลา 07.30 น.
ตอนแรกเป็นยาเร่งแบบสอด พอเที่ยง หมอให้แบบใช้สายน้ำเกลือ
จนกระทั่งประมาณ 15.00 น. ภรรยาผมปวดท้องมาก มดลูกเปิด 7 ซม.
16.00 น. น้ำคร่ำเดิน ภรรยาผมปวดท้องหนักเลย น้ำคร่ำและเลือดออกเต็มไปหมด
จน 17.00 น. หมอก็พาเข้าห้องคลอดไป
17.33 น. ภรรยาผม คลอดตามธรรมชาติ หมอบอกว่าน้องขาดออกซิเจนระหว่างคลอด เพราะ สายสะดือพาดสะพายแล่ง คือ พาดคอกไปถึงอกเฉียงๆ
หมอก็งงทั้งที่ก่อนคลอดหัวใจน้องเต้นดี แต่ออกมาไม่หายใจ ไม่ร้อง
ยังน่าเป็นห่วงอยู่ หมอก็เรียกหมอเด็กมาช่วยปั้มหัวใจ และพาไป nicu  
3 วันน้องยังไม่รู้สึกตัว  ผมกับภรรยาใจสลายร้องไห้ทุกวัน หมอบอกให้ทำใจเผื่อไว้
จนกระทั่งวันที่ 4 น้องเริ่มบิดตัว เราก็ดีใจ แต่หมอบอกว่า น้องอาจสมองพิการ และไม่สามารถช่วยตัวเองเหมือนเด็กปกติได้
ตอนนี้ 2 เดือนกว่าแล้ว น้องลืมตาทั้งสองข้างเต็มที่ ตอบสนองการจับต้องได้ บิดขี้เกียจได้
แต่กลืนน้ำลายเองไม่ได้ พยาบาลต้องตอยดูดเป็นระยะๆ ศูนย์ควบคุมอุณหภูมิที่สมองเสียหาย บางทีหนาว พอเพิ่มอุณหภูมิตู้ก็ไข้ขึ้น หนาวๆร้อน สลับไปมา
สมองเสียหายไปหลายส่วน ตอนนี้เราทำใจได้มากขึ้น แต่พอเวลาไปเยี่ยมลูกเหมือนโดนมีดกรีดแทงทุกวันๆ
บางทีเผลอคิดไปว่าถ้าให้น้องไปสบาย ไม่ทรมานน่าจะดีกว่า
แต่น้องมีชีวิตมาแล้วเราก็อยากจะดูแลเค้าให้เต็มที่
เรารอคอยปาฏิหาริย์ที่รู้ว่ามันไม่มีจริงหรอก แต่มันเป็นความหวังเดียวที่เรามี
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมไม่โทษใครทั้งนั้น ต้องยอมรับให้ได้และอยู่กับมัน
อยากถามว่ามีเพื่อนๆคนไหน เป็นเหมือนผมบ้างครับ และมีวิธีคิดยังไง ขอบคุณครับ