เป็นเพียงประสพการณ์ที่ได้สัมผัสอาจจะไม่เกิดขึ้นกับทุกโรงพยาบาล
เนื่องจากมีเพื่อนและญาติที่ใกล้ชิดได้เข้าป่วยรักษาที่โรงพยาบาลของรัฐฯ
อาการค่อนข้างไม่ดี และช่วยตัวเองไม่ได้  หมอให้ความเห็นควรกลับบ้าน
โดยไม่บอกเหตุผล  และนัดมาใหม่อีก  5 วันเพื่อติดตามอาการ
หมอไม่เคยรับรู้รสชาติแห่งการรอคอยหมอและหามคนไข้ที่อาการค่อนข้างแย่
กลับมาให้หมอติดตามอาการ  ตามช่วงเวลาที่ตนเห็นว่ามันเหมาะโดยไม่เคยให้เหตุผลกับญาติ
ภาระค่าใช้จ่ายและสภาพจิตใจของผู้ป่วยและญาติ
ที่ต้องแบกคนไข้ที่ช่วยตัวเองไม่ได้มานั่งรอหมอตามนัด
ในช่วงเวลานัดของผู้ป่วยนอก
หมอจะรู้ไหมว่า เราต้องรอหมอถึง ครึ่งวัน
คนป่วยก็นอนรอความหวังตามที่หมอคือพระเจ้าที่จะเสกสรรชี้ชะตา
และแลกกับคำถามสองสามคำ
เมื่อไหร่ พวกเราจะมี โรงพยาบาลที่ดี  ไม่ปฏิเสธคนไข้
คนไข้ที่อาการหนัก  เราต้องการให้เขาตายในมือหมอ
และหมอได้แจ้งว่าพยายามช่วยแล้ว
เหมือนดั่งหมอ ในทีวีที่เราเห็น