คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
คนเราต่างความรู้สึกนึกคิดไม่เหมือนกัน เราไม่อาจจะทำตามใจใครไปได้ทั้งหมดหรอก และถ้าเราจะพยายามทำตามใจทุก ๆ คน เรานั่นแหละที่จะแย่เหนื่อยมากอย่างที่เป็นอยู่นี่ไง การจะพยายามตามใจใครเพื่อให้เขาชอบเราไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา จงเป็นตัวเราเองแต่ขอให้มีความจริงใจ ไม่ตระหนี่ถี่เหนียวมีความเสียสละ พร้อมกันนั้นก็ต้องรู้จักสร้างคุณค่าตัวเองให้เกิด เช่นเรียนให้เก่ง เมื่อไหร่ที่เขาเรียนไม่เก่งเขาก็จะมาหาให้เราติวเอง ก็จะมีเพื่อนเขามาโดยปริยายแล้ว หรือทำกิจกรรมได้ดี หรือถ้าเรียนปานกลางไม่ทำกิจกรรม ก็ทำตัวให้มีน้ำใจรู้ช่วยเหลือ ยิ้มแย้มแจ่มใส (มนุษยสัมพันธ์ดี)
แต่ตอนนี้ต้องไม่คิดมาก ยังไงเพื่อนก็ไม่สำคัญเท่าพ่อแม่ เพราะเขาไม่ได้มาเลี้ยงดูเรา จ่ายค่าเทอมเรา ให้เงินเรา ขอให้เราเป็นเราและมั่นใจว่าตัวเองดีจริง เรื่องนิสัยไม่มีปัญหาหรอก นิสัยคล้าย ๆ กันก็จะมาอยู่ด้วยกันเองละ เรืองความเซนซิทีฟ ก็ต้องฝึกนะ อย่าปล่อยไป มันหมายถึงความอ่อนแอ ต้องสร้างนิสัยความเข้มแข็งไว้ เพราะพ่อแม่ก็ไม่อยู่กับเราตลอดไป ฉะนั้นเราต้องฝึกตัวเองให้เข้มแข็งให้ได้
การฝึกตัวเองให้เข้มแข็งคือ ต้องรู้สึกฝืนในตัวเองอย่าตามใจตัวเองต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ พยายามพึ่งตัวเองให้ได้มาก ๆ หาหนังสือหรือสื่ออะไรก็ได้ที่ทำให้เกิดกำลังใจ อีกอย่างก็ต้องลองพิจารณาตัวเราเองด้วยนะว่าเรามีข้อบกพร่องอะไร ทำไมถึงไม่ค่อยมีใครคบหา เมื่อเจอแล้วก็ไม่ต้องคิดมาก หาทางแก้ไขซะ หากเราคิดไม่ออกจะแก้ยังไง ให้ปรึกษาผู้ใหญ่หรือใครก็ได้ที่คิดว่าจะให้คำตอบได้
อย่าท้อแท้ หากเราท้อซะแล้วใครก็ช่วยไม่ได้ ไม่มีใครดีหมด ทุกคนมีข้อเสียของตัวเอง เพื่อนไม่ใช่ทุกอย่างอย่าให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก
ปัญหาของเราโดยหลักน่าจะมาจากความอ่อนแอของใจ สร้างความเข้มแข็งไว้นะก็น่าจะแก้ได้แล้ว หากีฬาเล่นนะ จะช่วยได้ ว่าง ๆ ก็ลองหาโครงการปฏิบัติธรรมเขาดู มีของน้อง ๆ วัยรุ่นเยอะแยะไป เผื่อจะได้เจอเพือนเพิ่ม อย่ายึดมั่นที่เดียว ลองเขาเน็ต หาดูโครงการ ปฏิบัติธรรมสำหรับเยาวชน เช่น โครงการยุววิถี(เข็มเหล็ก) ที่สถานปฏิบัติธรรมสวนเวฬุวัน จ.ขอนแก่นดูนะ หรือที่ยุวพุทธิกสมาคมก็ได้ มีโครงการปฏฺิบัติธรรมสำหรับวัยรุ่นหลากหลายดี จะได้เปิดโลกทัศน์ไม่เป็นการหมกมุ่นดีด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้นะเด็กน้อย
แต่ตอนนี้ต้องไม่คิดมาก ยังไงเพื่อนก็ไม่สำคัญเท่าพ่อแม่ เพราะเขาไม่ได้มาเลี้ยงดูเรา จ่ายค่าเทอมเรา ให้เงินเรา ขอให้เราเป็นเราและมั่นใจว่าตัวเองดีจริง เรื่องนิสัยไม่มีปัญหาหรอก นิสัยคล้าย ๆ กันก็จะมาอยู่ด้วยกันเองละ เรืองความเซนซิทีฟ ก็ต้องฝึกนะ อย่าปล่อยไป มันหมายถึงความอ่อนแอ ต้องสร้างนิสัยความเข้มแข็งไว้ เพราะพ่อแม่ก็ไม่อยู่กับเราตลอดไป ฉะนั้นเราต้องฝึกตัวเองให้เข้มแข็งให้ได้
การฝึกตัวเองให้เข้มแข็งคือ ต้องรู้สึกฝืนในตัวเองอย่าตามใจตัวเองต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ พยายามพึ่งตัวเองให้ได้มาก ๆ หาหนังสือหรือสื่ออะไรก็ได้ที่ทำให้เกิดกำลังใจ อีกอย่างก็ต้องลองพิจารณาตัวเราเองด้วยนะว่าเรามีข้อบกพร่องอะไร ทำไมถึงไม่ค่อยมีใครคบหา เมื่อเจอแล้วก็ไม่ต้องคิดมาก หาทางแก้ไขซะ หากเราคิดไม่ออกจะแก้ยังไง ให้ปรึกษาผู้ใหญ่หรือใครก็ได้ที่คิดว่าจะให้คำตอบได้
อย่าท้อแท้ หากเราท้อซะแล้วใครก็ช่วยไม่ได้ ไม่มีใครดีหมด ทุกคนมีข้อเสียของตัวเอง เพื่อนไม่ใช่ทุกอย่างอย่าให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก
ปัญหาของเราโดยหลักน่าจะมาจากความอ่อนแอของใจ สร้างความเข้มแข็งไว้นะก็น่าจะแก้ได้แล้ว หากีฬาเล่นนะ จะช่วยได้ ว่าง ๆ ก็ลองหาโครงการปฏิบัติธรรมเขาดู มีของน้อง ๆ วัยรุ่นเยอะแยะไป เผื่อจะได้เจอเพือนเพิ่ม อย่ายึดมั่นที่เดียว ลองเขาเน็ต หาดูโครงการ ปฏิบัติธรรมสำหรับเยาวชน เช่น โครงการยุววิถี(เข็มเหล็ก) ที่สถานปฏิบัติธรรมสวนเวฬุวัน จ.ขอนแก่นดูนะ หรือที่ยุวพุทธิกสมาคมก็ได้ มีโครงการปฏฺิบัติธรรมสำหรับวัยรุ่นหลากหลายดี จะได้เปิดโลกทัศน์ไม่เป็นการหมกมุ่นดีด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้นะเด็กน้อย
แสดงความคิดเห็น
>>>ปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียน เข้ามาอ่านหน่อยค่ะ<<<
เราเป็นคนที่คิดมากมากๆ มีอะไรนิดหน่อยก็จะคิดไปไกล และอีกอย่างคือเราเป็นคนค่อนข้างเซนส์ซิทีฟมากด้วย ร้องไห้ง่ายมากๆ ใครพูดอะไรก็เก็บมาคิดหมดจนต้วเองเครียดเอง และบุคคลิกที่บ้านกับที่โรงเรียนเราค่อนข้างจะต่างกันมากๆด้วยค่ะ คือที่บ้านเราสามารถแสดงความรู้สึกความเป็นตัวตนของเราออกมาได้เต็มที่ แบบคิดอะไรก็ทำอย่างนั้นก็พูดอย่างนั้น ทำให้เราไม่รู้สึกเหนื่อยหรือฝืนที่ต้องทำ ที่บ้านจะบอกว่าเราเป็นคนพูดมาก ช่างคุย ร่าเริงแจ่มใส(เป็นอย่างนี้จริงๆตั้งแต่เด็กแล้ว) แต่พออยู่ที่โรงเรียนเหมือนเราจะเปลี่ยนเป็นอีกคน คือจะทำจะพูดอะไรต้องคิดแล้วคิดอีกว่าทำออกไปจะดีมั้ย จะทำให้เพื่อนเสียความรู้สึกรึเปล่า หรือเขาจะรำคานเรามั้ย คืออาจจะแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากไปจนตัวเองอึดอัด จนบางทีทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรเลยที่โรงเรียน เป็นคนที่เงียบมากทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มนึงที่ร.ร.เพื่อนในกลุ่มนิสัยดีทุกคน แต่เหมือนไม่รู้เราคิดไปเองรึเปล่าว่าเพื่อนเขาไม่ชอบเรา อาจเพราะเราเงียบเกินไป พออยู่ด้วยแล้วทำให้เขาอึดอัด และอย่างที่บอกว่าเราเป็นคนอ่อนไหวง่ายเซนท์ซิทีฟมากๆ เพื่อนพูดแกล้งเล่นก็ร้องไห้ มีครั้งนึงเพื่อนในกลุ่มโพสลงในไอจีประมานว่า'ไม่ได้ขอให้มาอยู่ในกลุ่ม เพราะแกไม่มีที่ไปถึงมาอยู่กับเราใช่มั้ย ....เพราะงี้ไงถึงไม่มีเพื่อน' ประมานนี่อะค่ะ เราอ่านแล้วก็ร้องไห้เลย ร้องหนักมากจนแม่ถามว่าเป็นอะไรเราก็เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็โทรไปหาเพื่อนอีกคนในกลุ่มเลย คือเรากับแม่สนิทกันมาก มีอะไรเราก็เล่าให้แม่ฟังตลอด พอแม่โทรไปหาเพื่อน(ไม่ใช่คนโพสนะ) เพื่อนก็บอกว่าไม่ได้หมายถึงเราเลย ไม่เกี่ยวไรเลย แล้วตอนเช้าของวันต่อมาเพื่อนในกลุ่มก็มาบอกว่าที่โพสอ่ะไม่ได้หมายถึงเรานะ ร้องไห้ทำไม แล้วทำไมต้องให้แม่โทรมาหาA(นามสมมติ)ด้วย ขี้ฟ้องไรงี้ คือเราอยากระบายไง และแม่ก็เป็นคนที่เราสนิทที่สุดเพราะฉะนั้นการที่เราบอกเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟังคือความผิดเราหรอ? เพื่อนก็บอกว่าเรานิสัยดีนะ แต่ชอบทำตัวน่ารำคาญน่าเบื่อ ทั้งๆที่เราพยายามทำดีให้ทุกอย่างที่เพื่อนอยากได้แล้วแต่เพื่อนก็ยังไม่ให้การยอมรับเหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่มและยังถูกบอกว่าทำตัวปัญญาอ่อนน่ารำราญ เราควรทำยังไงดี คืออยู่ที่ร.ร.เราอึดอัดมากนะที่ต้องพยายามทำตัวให้ทุกคนยอมรับที่ร.ร. ต้องทำดีทุกอย่างจนบางทีดูเหมือนใส่หน้ากากอยู่ตลอดเวลา เราอยากให้เพื่อนยอมรับในตัวของเราในแบบที่เราเป็น อยากมีเพื่อนซักคนที่ดีไม่ว่าไม่เอาเปรียบไม่นินทาลับหลัง ต้องทำยังไงดีคะ