ผมอายุ32 แฟนอายุ27 แฟนผมฐานะทางบ้านดีมาก เรียกว่าครบสูตรสวยรวยเก่ง เราเจอกันในงานฟุตบอลประเพณี แต่ช่วงแรกๆที่คบกันเธอมีปัญหาทางบ้าน ด้วยความที่เป็นคนหัวรั้นเลยแยกออกมาอยู่เอง พร้อมกับย้ายมหาลัยมาเรียนที่เอกชนแห่งหนึ่ง เจอเพื่อนๆกลุ่มใหม่ก็เริ่มจะรักสวยรักงามมากขึ้น ผมออกค่าใช้จ่ายให้เธอทั้งหมดจนเธอเรียนจบ ช่วยเหลือทางบ้านเธอบ้าง ช่วงนั้นธุรกิจผมไปได้ดีมาก ของสะสมไม่เคยขาดกระเป๋า นาฬิกา เสื้อผ้า เครื่องสำอาง อาหารเสริม ทุกอย่างแบรนด์เนมหมด หลุย ชาแนล ไปจนถึงแอร์เมส เรียกว่าเพื่อนๆคนไหนชื่นชมอิจฉา

แต่ปัญหาคือช่วง3ปีที่ผ่านมา ธุรกิจผมเจอปัญหาใหญ่จากการโกงเงินภายใน จนตอนนี้เรียกได้ว่าแทบจะล้มทั้งยืน แฟนผมเองก็ไม่ได้ทำงาน แน่นอนว่าผมเริ่มเจอปัญหาการเงิน ด้วยความที่พื้นฐานผมเป็นคนค่อนข้างประหยัด ไม่เที่ยว ก็พยายามแบ่งค่าให้จ่ายให้ดีที่สุด แฟนผมเองก็เหมือนจะเข้าใจ แต่พอคุยกันเธอก็บอกแค่ว่าผู้หญิงเสียเปรียบ ดูดาราที่เค้าแต่งกันสินสอดเท่านั้นเท่านี้ ซึ่งผมก็ยินดีให้เงินรายเดือนเธอเพิ่มถึงผมจะลำบากขึ้นอีกหน่อย

เพื่อนๆของเธอที่เคยด้อยกว่า ตอนนี้ก็มีผู้ใหญ่ใจดีเลี้ยงดู กระเป๋ารุ่นที่ผมเคยซื้อให้แฟน ไปจนได้คอนโด6ล้าน เบนซ์อีคูเป้ ผมเข้าใจว่าลึกๆเค้าคงรู้สึกแย่ที่วันนี้โดนเพื่อนๆแซงหน้า จนมีวันนึงผมบังเอิญไปเห็นแชดที่แฟนผมคุยกับเพื่อนสนิท ผมยิ่งอึ้งเข้าไปอีก เธอไปบ่นเรื่องที่ผมประหยัด ไม่ได้ซื้อของให้เยอะแยะเหมือนเดิม เพื่อนสนิทเค้าที่เคยเชียร์ผมออกนอกหน้าก็ติดต่อแนะนำผู้ชายรวยๆที่รู้จักให้ สรุปใจความจากแฟนผมว่า ใครพร้อมกว่าก็เอาคนนั้นล่ะ
ผมรู้ว่าเธอมีสิทธิเลือก เลยไม่ได้ถือสา ผมบอกให้เธอเลือกอีกคนเถอะเพื่อชีวิตที่ดีกว่าของเธอแต่เธอก็ไม่ไป บอกแค่ว่าถ้าจะไปก็คงไปนานแล้ว เวลาอยู่กับผมเธอก็เหมือนจะรักและเข้าใจผม แต่อีกมุมผมกลับรู้สึกเหมือนว่าผมไม่รู้จักตัวตนของเธอ

ผมเคยบอกเลิกเธอจริงจังเพื่อให้เธอไปคบคนใหม่ดีกว่า กะว่าไปบวชฟื้นฟูจิตใจ แต่ก็ทะเลาะกัน ว่าผมเลว ไม่ยอมดูแลไม่รับผิดชอบเธอ
ผมรู้สึกผิดและเสียใจจริงๆที่วันนี้ของเธอมันไม่สวยหรูเหมือนแต่ก่อน เวลาเธอเล่าเรื่องเพื่อน เรื่องดาราในทีวี ผมได้แต่หน้าชา เธอพูดบ่อยๆว่าอยากแต่งงานไม่เกิน30 งานแต่งต้องหรู ลูกต้องเรียนโรงเรียนอินเตอร์ ผมเข้าใจว่าเป็นธรรมดาของผู้หญิงทุกคน แต่ถ้าปัญหาธุรกิจของผมยังไม่สามารถแก้ไขได้ภายใน3ปี ผมก็คงได้แต่ทำใจยอมรับว่าจะโดนทิ้งละครับ