..


ถ้าในวันนี้ .. เธอยังไม่มีใครเข้าใจ
ไม่เป็นไรให้ท้องทะเล .. ช่วยปลอบ

ท ะ เ ล .. จะสวมกอด
บอกลมช่วยพัดพา .. หาทางออก


[ ทะเลและเวลา - ทีโบน ]


..


ในบางครั้งก็เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองบ่อย ๆ
ว่าทำไมเวลาเศร้า .. เหงา .. เจ็บช้ำ
ไม่ว่าใครใคร .. ก็มักจะไป .. " ท ะ เ ล "


สำหรับฉันอาจเป็นเพราะจะได้อยู่กับตัวเอง
ได้อยู่กับความนิ่ง .. ได้ใช้เวลาคิดไตร่ตรอง
กับหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ได้ใช้เวลาเหล่านั้นไปชาร์จพลังงานชีวิต
.. เข้าสู่ร่างกาย .. และหัวใจ
เพื่อกลับมาต่อสู้และรับมือกับวันต่อ ๆ ไป


และจุดหมายปลายทางสำหรับฉัน
บางครั้ง .. ก็ไม่สำคัญเท่ากับ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทาง


..


การออกเดินทาง .. ในครั้งนี้
สถานที่กลับไม่ใช่จุดหมายปลายทางของฉัน

แต่เป็นเพราะมิตรภาพมากมาย
ในช่วงเวลายาวนานต่างหาก
ที่ทำให้ฉันต้องไปให้ถึง " พั ท ย า "


..


ฉันออกเดินทางจากสถานีขนส่งสายใต้ใหม่
ใช้บริการของรถบัสบริษัทรุ่งเรืองทัวร์
ในราคา 119 บาทตรงเข้าสู่พัทยา
ฉันได้ตั๋วรถเวลา 13.30 น.  ไปถึงพัทยา 17.00 น.

..





น้องไปรับจากขนส่งพัทยา
คำถามแรกที่เราเจอกันคือ

" เราจะไปไหนกันดี "
" ไม่รู้สิ  ไปไหนก็ได้  พี่ไม่ได้แพลน "

และที่แรกเมื่อฉันมาถึงพัทยาก็ได้ขึ้นไปสูดอากาศดี ๆ
บนจุดชมวิวเขาพระตำหนักที่มองเห็นทั้งอ่าวพัทยา
แต่วันเวลากลับไม่ได้ทำให้ที่นี่สวยเหมือนเดิม
รอยด่างของยอดตึกสูงโผล่ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
ทัศนียภาพที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาของสังคมของนายทุน

..





ฉันหลงรัก
ประภาคาร

เพราะประภาคาร
.. ให้แสงสว่าง
กับคนหลงทาง
.. กลางทะเล

ฉั น รั ก เ ธ อ
ดังเช่น .. ประภาคาร.


หลังจากที่ลงมาจากเขาพระตำหนัก
เราขับรถกันมาเรื่อยเปื่อยมากจนมาหยุดอยู่ที่ประภาคาร
ฉันไปพัทยามาเป็นสิบยี่สิบรอบยังมาไม่เคยถึงประภาคารสักที
แต่ครั้งนี้ .. ฉันได้มาถึงแล้ว





ลมทะเลพัดเย็นหอมกลิ่นไอของทะเล
เราสองคนนั่งไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบซึ่งกันและกัน
" เธอ " คนนี้เป็นจุดมุ่งหมายที่ฉันตั้งใจมาพัทยาในครั้งนี้





เอ๋ เจ้าของ Login ไข่เจียวไชโป๊สีตองอ่อน
เป็นน้องสาวคนหนึ่งที่ฉันได้รู้จักจากพันทิป
และเรารู้จักกันมาไม่น้อยกว่า +- 15 ปี
ในช่วงเวลายาวนานขนาดนั้นเรากลับเคยเจอกันแค่ 1 ครั้ง
ฉันมาพัทยา เอ๋แวะมาหา คุยกันไม่ถึง 15 นาที
แต่ความสัมพันธ์เรากลับแน่นแฟ้นมากขึ้นตามระยะเวลา
ครั้งนี้เป็นการเจอกันครั้งที่ 2 แต่เรากลับไม่รู้สึกถึงความห่างเหิน
อาจเป็นเพราะเราคุยกันทุกวันผ่านเฟซบุ๊ค ไลน์ โทรศัพท์
มันเลยกลายเป็นความผูกพันมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา





เรานั่งรอดูพระอาทิตย์ตกทะเล
แต่วันนี้เมฆเยอะมากฟ้าไม่เปิดโผล่มาแค่พอให้ลุ้น
สุดท้ายพระอาทิตย์ก็หายเข้ากลีบเมฆไปไม่โผล่ออกมา
ทิ้งไว้เพียงแค่แสงสุดท้ายของเย็นวันศุกร์





และเมื่อสิ้นแสงสุดท้ายจากธรรมชาติ
แสงสีของเมืองพัทยาก็โดดเด่นขึ้นมาในยามค่ำคืน
พัทยา .. เมืองที่ผู้คนไม่เคยหลับไหล





..


จุดมุ่งหมายที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือการได้มาเยี่ยมเยียน
มิตรภาพอีกสองคนที่เกิดขึ้นจากพันทิปอีกเช่นกัน
ลุงแมง เจ้าของ Login แมงปอบินเดี่ยว
ป้าเอ  เจ้าของ  Login หญิงเอ ถั่วงอกหัวโต
ทั้งสองคนเป้นมิตรภาพที่เกิดขึ้นจากห้องบลูแพลเน็ต
ลากกันไปจนถึงยุคหนึ่งที่มีห้องแชทของบีพี
จนทุกวันนี้กลายเป็นกรุ๊ป DogsBokBok  ในไลน์
พวกเราอยู่ในยุคที่บีพีเป็นสังคมแห่งการแบ่งกัน
จนถึงวันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว
[ ไม่พูดเรื่องนี้แล้วกัน  เพราะเดี๋ยวกลายเป็นร่ายยาว ]


อาหารมื้อค่ำคืนนั้นเรา 5 คนสนุกสนานกันมาก
เรื่องเล่าเก่า ๆ ต่างถูกขุดกันขึ้นมาพูดถึงในระยะเวลาเกือบสิบปี
มิตรภาพของเราไม่ได้หล่นหายไปตามกาลเวลา
เพราะเรายังเก็บรักษามิตรภาพเหล่านั้นเอาไว้


ค่ำคืนนั้นผ่านไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
เราแยกย้ายกันตอนเกือบห้าทุ่ม
ฉันไปนอนบ้านเอ๋ที่บ้านอำเภอ
และพรุ่งนี้เราตั้งใจจะข้ามไปที่เกาะขาม อำเภอสัตหีบ


..


เช้าวันเสาร์ครึ้มฟ้าครึ้มฝนไม่มีแดดแม้แต่น้อย
เราสองคนออกจากบ้านเก้าโมงกว่าเพื่อไปให้ทันเรือรอบสิบโมง
แต่สุดท้ายรอบเรือทุกเที่ยวถูกจองเต็มทั้งเกาะขามและเกาแสมสาร
ไม่เป็นไร .. ยังไงเราก็เดินทางแบบไม่ได้คาดหวังอยู่แล้ว
"หาดทรายแก้ว" ในโรงเรียนชุมพลทหารเรือ อำเภอสัตหีบ จึงเป็นจุดหมาย





ในทุก ๆ การเดินทาง
เรา .. อาจไม่จำเป็น
ต้องกำหนดปลายทางเสมอไป

เพระเมื่อไหร่ที่ตรงปลายทาง
มันไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวัง
เราก็จะได้ไม่ต้องผิดหวัง
กับทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้น

แค่ได้ออกเดินทางไปจากที่เดิม ๆ
ชี วิ ต . . ก็เกินจะคุ้มแล้ว.


..


เราไปถึงกันเกือบ 11 โมงท้องฟ้ายังครึ้มมีเมฆฝน
จับจองพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองได้ไม่ทันไร
ฝนก็เริ่มเทลงมา .. จากเม็ดเล็ก ๆ กลายเป็นใหญ่ขึ้น
เราแอบไปหลบฝนอยู่แถวร้านอาหารของสโมสร
ฝนตกอยู่ประมาณ 15 นาทีก็หยุดและเริ่มมีแสงแดดอ่อน ๆ








การเดินทางไปหาดทรายแก้วจะต้องจอดรถเอาไว้ที่ลานจอดนถส่วนกลาง
และจะต้องต่อรถสองแถวที่มีให้บริการเพื่อข้ามภูเขาไปที่หาด
มีค่าธรรมเนียมในการเข้าผู้ใหญ่คนละ  50  บาท


เมื่อแดดบ่ายเริ่มร้อนมากขึ้นเราเลยเปลี่ยนที่ไปหาดอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน
ซึ่งแต่ละหาดที่ทางทหารเรือเป็นผู้ดูแลรักษานั้นจัดได้ว่าสวยและสะอาดมาก
อาจเป็นเพราะกฏระเบียบที่ถูกบังคับใช้อย่างเข้มงวด
ทำให้ยังคงรักษาสภาพธรรมชาติเอาไว้ได้ดีขนาดนี้





เราขับรถวนเวียนอยู่แถวสัตหีบเลาะไปตามหาดอื่น ๆ เรื่อย ๆ
จนมาถึงหาดน้ำหนาวมีทางแยกเล็ก ๆ เข้าไปตัดสินใจลองเลี้ยวเข้าไป
ว่าจะไม่เลี้ยวรถเข้าไปแล้ว แต่ก็ลองเลยเข้าไปสักหน่อย
แล้วเราก็ได้เจอกับ .. ประภาคารเล็ก ๆ ริมฝั่งทะเล
แวบแรกที่เห็นคือ  " นี่เธอมาซ่อนอยู่ตรงนี้ได้ไง .. เห็นแล้วรักเลย"





อาจจะบังเอิญ
ที่ฉันได้พบเธอ

แต่มันไม่ใช่
ความบังเอิญ

เมื่อฉัน ..
หลงรักเธอ.


เราสองคนแวะหาดนางรำเป็นที่สุดท้ายของเย็นวันเสาร์
เพื่อไปนั่งรอดูพระอาทิตย์ตกทะเล .. และวันนี้เราไม่ผิดหวัง
พระอาทิตย์ดวงกลมโต  ท้องฟ้าไม่มีเมฆบัง  
และแสงสุดท้ายของวัน .. ที่กำลังจะหมดลง





อย่าไปตั้งค่าความสุข
.. เอาไว้จนสูงเกินไป

เพราะมันจะเป็นอุปสรรค
.. ในการมีความสุข.





..


เช้าวันอาทิตย์เป็นอีกวันที่ท้องฟ้าครึ้มฝน
วันนี้ฉันไม่คิดที่จะไปไหนไกลเลยไปไหว้พระที่วัดญาณสังวราราม
ไปให้อาหารปลาที่วิหารเซียนและแวะไปเดินเล่นที่หาดบ้านอำเภอ











..


การเดินทางในแต่ละครั้ง
เราไม่มีทางรู้เหตุการณ์ข้างหน้า
ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น
เราอาจจะได้พบเจอกับอะไรหลายอย่าง
ทั้งผู้คน เหตุการณ์ มิตรภาพ ความทรงจำ

เพราะโลกใบนี้มันกว้าง
ยังมีอะไรอีกมากมาย
ให้เราเก็บเกี่ยวและเรียนรู้

โยนทิ้งความทรงจำเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต
เคลียร์พิ้นที่หัวใจเอาไว้ เก็บเกี่ยวเรืองราวดี ๆ
ที่มันกำลังจะผ่านเข้ามา เพราะชีวิตยังคงสวยงามเสมอ








..





ในทุก ๆ การเดินทาง
เรา .. อาจไม่จำเป็น
ต้องกำหนดปลายทางเสมอไป

เพระเมื่อไหร่ที่ตรงปลายทาง
มันไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวัง
เราก็จะได้ไม่ต้องผิดหวัง
กับทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้น

แค่ได้ออกเดินทางไปจากที่เดิม ๆ
ชี วิ ต . . ก็เกินจะคุ้มแล้ว

ขอบคุณสำหรับทุก ๆ มิตรภาพ
ที่เกิดขึ้นมาในระหว่างการเดินทางของชีวิต.

..