ผมเข้าไปชมภาพยนต์เรื่องนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากว่าที่เขาชื่นชมกันว่า Julianne นั้นเล่นได้ stunning นั้นเป็นอย่างไร...

ตลอดความยาวของภาพยนต์เรื่องนี้นำเสนอภาพความรักระหว่างคนในครอบครัวของ Alice ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความสุข จนกระทั่งความจำของ Alice เริ่มขาดวิ่น และทุกคนที่เป็นสมาชิกในครอบครัวล้วนถูกดึงเข้ามาร่วมรับชะตากรรมร่วมกัน (จะเรียกว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ไม่เชิง)

ช่วงเวลานี้มีฉากหนึ่งที่การแสดงของ Julianne Moore ทำให้ผมตกตะลึง คือ ณ เวลาที่เธอต้องเริ่มบอกกับสามี (John) ถึงปัญหาของเธอในกลางดึก เริ่มจากการบอกราบเรียบ ซึ่งคนที่เป็นสามีเองนั้นแทบไม่เชื่อหูในสิ่งที่เกิดขึ้น และมันเลวร้ายเกินจะยอมรับ เขาพยายามปฏิเสธสิ่งที่ Alice บอกด้วยสารพัดหลักการที่เขาบรรจุไว้เต็มหัว

Alice ระเบิดอารมณ์ ใส่ John ... แตกกระจายเต็มที่นอน ... เธอกรีดร้องปล่อยระบายความกดดันและความสับสนที่เธอแบกรับมานานเพียงลำพัง ... ฉากนี้คือความโหดร้ายเริ่มต้นเท่านั้น

Alice ได้พูดประโยคหนึ่งในภาพยนต์ที่ทำให้ผมสะอึก คือประโยคที่ว่า “I wish I had cancer, I wouldn’t feel so ashamed.” ซึ่งหมายถึงเธออยากให้สิ่งที่เธอเป็นนั้นคือมะเร็งยังจะดีเสียกว่า เนื่องจาก 2 สาเหตุคือ 1) เธอจะมีชีวิตอยู่เท่าที่เธอยังไม่สูญเสียความเป็นตัวตนของเธอ มันจะทำให้เธอจากโลกนี้ไปทั้งร่างกายและจิตใจมากกว่าจะจากไปเพียงจิตใจ และทิ้งร่างกายที่ไร้ความสามารถไว้เป็นภาระไว้เบื้องหลัง และ 2) มันจะเป็นช่วงเวลาแห่งนรก (ในภาพยนต์ใช้คำว่า hell) ที่สั้นและกระชับกว่ามาก ซึ่งข้อที่สองนี้ผมเติมเองจากบริบทในประสบการณ์ชีวิตส่วนตัว

(ในช่วงเวลาแบบนั้น ผมเคยคิดว่าขอแค่มีชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไปก็คือความสุขมากแล้ว - ซึ่งภาวะที่ Alice ต้องเจอนั้นมันยาวนานไปจนกว่าจะจบชีวิตของเธอ)

ฉากที่เป็นจุดที่สำคัญที่สุดของภาพยนต์คือฉากการขึ้นกล่าวในงาน Alzheimer’s Association นอกจาก speech ของ Alice จะสื่อออกมาได้จับใจแล้ว เธอยังใช้พลังงานสมองของเธอในการเขียนสุนทรพจน์นี้ถึง 3 วัน และยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะอ่าน “โพย” ได้โดยไม่หลงลืมว่าอ่านไปถึงไหนแล้ว

-- คุณเห็นความซาดิสม์ของภาพยนต์เรื่องนี้หรือยัง

ยังดีที่ภาพยนต์นั้นใส่ลูกๆ ของ Alice เข้ามานั่งฟังแม่ของเธอด้วย ซึ่งนั่นสื่อถึงการ support จากครอบครัวของเธอที่พร้อมละทิ้งเรื่องส่วนตัวมาให้เวลาแม่ของพวกเขา ในช่วงเวลาแสนสำคัญ (Alice เป็นอาจารย์ที่ประสบความสำเร็จมาก่อน การหวนคืนสู่เวทีนั้นสำคัญกับความเป็น “ตัวตน” ของเธอมาก)

ภาพยนต์ยังทำร้าย Alice ไม่เพียงพอจนต้องใส่ฉากมือถือหายเข้ามา ตามด้วยคำพูดของสามีที่ตอกย้ำเรื่องการหลงลืมวันและเวลาของเธอ

(ในชีวิตจริงหากเราต้องอยู่ในสถานการณ์เดิมทุกวัน ต่อให้มันโหดร้ายแค่ไหนเราก็จะ “เคยชิน”)

ตลอดเวลาของเรื่องราวนั้น ผมนั่งดูไปโดยคาดหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรให้เรื่องราวจบแบบ happy ending ได้หรือไม่ ...

คำตอบคือไม่มี ... และแม้กระทั่งการฆ่าตัวตายที่วางแผนไว้ อลิซยังไม่สามารถทำได้ดังที่ตั้งใจ ... สุดท้ายคือเธอสูญเสียความสามารถของสมองไปทั้งหมด และไม่สามารถอยู่กับปัจจุบันได้ ... และได้ลูกสาวคนเล็กเข้ามาดูแล

(เป็นอีกหนึ่งข้อที่เชื่อมโยงผมเข้ากับภาพยนต์)