สวัสดีครับ ชาวพันทิป วันนี้ผมอยากจะมานำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับของตัวผมเอง กับ ผู้หญิงคนหนึ่ง
อย่างแรกเลย หลายๆคนเชื่อในโชคชะตา หรือพรหมลิขิตหรือไม่
เธอเจอกับผมครั้งแรกตอน ไปทัศนศึกษาที่ต่างประเทศประเทศนึงตอนนั้นเราเด็กมาก เธออยู่ ป.4 ผมอยู่ ป.5 ตอนแรกที่เจอเธอ ผมสะดุดและคิดว่า ทำไมผู้หญิงคนนี่ถึงน่ารักจังเลย เธอเป็นคนเงียบๆ น่ารัก สดใส และเรียนเก่งมาก ส่วนผมอ้วนๆ เรียนปานกลาง เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสักพักใหญ่ๆในการทัศนศึกษานี้ ทำให้ผมคิดว่าผมชอบเธอ และได้รวบรวมความกล้าขอ MSN เธอมา หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกัน เนื่องจากเราอยู่โรงเรียนประถมเดียวกัน คุยกันบ้างเรื่อยๆ แต่แล้ว ตอนเธอเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น เธอได้ย้ายไปเรียนโรงเรียนต่างจังหวัดซึ่งไม่ไกลเท่าไหร่จากจังหวัดที่ผมอยู่ หลังจากนั้นดูเหมือนเรื่องของเราจะเบาบางลงไปเรื่อยๆจนหายไปอย่างเงียบๆ แต่ผมก็ยังคงคิดถึงเธอเสมอ จนผมอยู่มัธยมศึกษาปีที่4ผมได้ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่งซึ่งมีฎระเบียบเข้มงวดมาก แต่ผมก็ได้ติดต่อกับเธออีกครั้ง เราก็คุยกันเรื่อยมาจนชีวิตผมถึงจุดเปลี่ยนผันไปตลอดกาลเนื่องจากเรื่องครอบครัวของผม ทำให้ผมต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปรวมถึงพ่อและแม่ที่ผมรักมาก ด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ผมตัดสินใจจะไม่คุยกับเธอ เพื่อความปลอดภัยของเธอ เพราะเรื่องนี้ของผมมันใหญ่มากและคนรอบๆข้างผมก็เดือดร้อนกันเยอะมาก ทำให้เราห่างหายกันไปอีกครั้งจนกระทั่งเวลาผ่านไป ตลอดมาผมได้รู้ข่าวว่าเธอได้อยู่ไกลจากผมมากๆ เธอบินไปรียนต่อต่างประเทศซึ่งไกลมาก นั่นทำให้ผมกับเธอแทบจะไม่ได้ติดต่อกัน ผมก็ใช้ชีวิตของผมมีคนผ่านเข้ามามากมายหลากหลายแบบ ผมก็คิดว่าเธอก็เช่นกัน หลังจากนั้น ผมได้ติดต่อเธอไปผ่านทางFacebook ซึ่งอะไรหลายๆอย่างที่ไม่ตรงกันทำให้ผมกับเธอคุยกันไม่สะดวกและผมก็กลัวว่าเธอจะโกรธผมด้วยว่าทำไมผมถึงหายไปในวันนั้น ทำให้ผมโกรธตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไม ผมถึงทิ้งเธอไว้ จนปัจจุบัน เมื่อ มกราคม 2558 ผมอยู่ ปี1 เข้ามหาลัยแล้วส่วนเธอเรียนอยู่ต่างประเทศซึ่งตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบเข้าเรียนหมอที่นู่นตามความฝันของเธอ วันนั้นผมได้มีโอกาสไป Happy Birth DayเธอในFacebookแต่แล้วเธอก็ทักผมกลับมา นั่นทำให้ได้รู้ว่าเธอไม่เคยโกรธผมเลยในสิ่งที่ผมทำและเธอยังให้กำลังใจในเรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของผมอีกด้วย ทำให้ผมได้คุยกับเธอมาตลอด จนทำให้ผมรู้ว่า เธอคือผู้หญิงที่ผมรักมากเพียงใด เธอคือผู้หญิงที่คอยฉุดผมเวลาล้ม เธอคือแสงสว่างในตัวผม ผมเคยเสียเธอไปครั้งนึงแต่แน่นอนครั้งนี้ผมจะไม่ต้องการเสียเธอไปอีกแล้ว แต่แน่นอนครับ เรื่องนี้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยระยะทาง 7438.57Milesหรือ 11970.88Kilometers และเธอก็ยังจะเรียนมหาลัยต่อที่นู่น เธอบอกว่าเธอใช้เวลาเรียนทั้งหมด10ปี ซึ่งผมโอเคและผมได้วางแผนในชีวิตแล้วว่าถ้าผมเรียนจบปี4ที่นี่ผมจะบินไปเรียนต่อที่นู่นและใช้ชีวิตอยู่กับเธอ ทุกๆวันเราคุยกันเราคอยให้กำลังใจกัน ปลอบใจกัน ช่วยเหลือในด้านการเรียนต่างๆ มันทำให้ผมมีความสุขมากที่สุดที่มีเธออยู่ตรงนี้ ทุกๆอย่างมันดีไปหมด ผมเชื่อมันในเรื่องนี้และพยายามทำมันให้เป็นจริงให้ได้ แต่เธอคนนี้เธอกลัว เธอกลัวระยะทางเธอกลัวตัวเธอเองที่จะเข้ามหาลัยแล้วจะไปเจอคนมากมายแล้วจะเปลี่ยนใจ เธอกลัวสูญเสียผมไป เธอกลัวอะไรหลายๆอย่าง หลายครั้งที่ผมพยายามบอกให้เธอมั่นใจว่าอย่ากลัวเลย เชื่อมันในตัวผม ซึ่งเธอก็ได้แต่ยิ้มรับไป ผมเข้าใจว่า ทั้งระยะทางและกาลเวลามันต่างกันมาก มันทำให้เธอกลัวหลายๆอย่าง แต่ผมไม่เคยโกรธเธอ และผมยังคงมั่นใจว่า ผมจะทำสำเร็จได้ถ้ามีเธออยู่ใกล้ๆ ทุกๆรูปทุกๆของขวัญที่เราทำให้กันผมยังจำได้ดีเสมอมา ถ้าเธอบังเอิญมาเจอโพสที่ผมอ่าน ผมอยากจะบอกเธอว่า "เชื่อมั่นในตัวของเราเอง คุณมีความฝันของคุณในการเรียนแพทย์ให้จบ ผมอยากจะให้คุณทำตามความฝันของคุณ ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงผม ผมจะคอยอยู่เคียงข้างคุณไปเสมอ เพราะคุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมและผมจะเดินต่อไปไม่ว่าจะล้มอีกสักกี่ครั้ง "I lost you once, I'm not gonna lose you again" " สุดท้ายนี้อยากจะขอเพื่อนๆเป็นกำลังใจให้ผมเดินต่อไปด้วยครับจนกว่าเธอจะเชื่อและมั่นใจในตัวผมอีกครั้งนึง
ระยะทาง ความรัก และเรื่องที่เป็นไป(แทบ)ไม่ได้
อย่างแรกเลย หลายๆคนเชื่อในโชคชะตา หรือพรหมลิขิตหรือไม่
เธอเจอกับผมครั้งแรกตอน ไปทัศนศึกษาที่ต่างประเทศประเทศนึงตอนนั้นเราเด็กมาก เธออยู่ ป.4 ผมอยู่ ป.5 ตอนแรกที่เจอเธอ ผมสะดุดและคิดว่า ทำไมผู้หญิงคนนี่ถึงน่ารักจังเลย เธอเป็นคนเงียบๆ น่ารัก สดใส และเรียนเก่งมาก ส่วนผมอ้วนๆ เรียนปานกลาง เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสักพักใหญ่ๆในการทัศนศึกษานี้ ทำให้ผมคิดว่าผมชอบเธอ และได้รวบรวมความกล้าขอ MSN เธอมา หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกัน เนื่องจากเราอยู่โรงเรียนประถมเดียวกัน คุยกันบ้างเรื่อยๆ แต่แล้ว ตอนเธอเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น เธอได้ย้ายไปเรียนโรงเรียนต่างจังหวัดซึ่งไม่ไกลเท่าไหร่จากจังหวัดที่ผมอยู่ หลังจากนั้นดูเหมือนเรื่องของเราจะเบาบางลงไปเรื่อยๆจนหายไปอย่างเงียบๆ แต่ผมก็ยังคงคิดถึงเธอเสมอ จนผมอยู่มัธยมศึกษาปีที่4ผมได้ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่งซึ่งมีฎระเบียบเข้มงวดมาก แต่ผมก็ได้ติดต่อกับเธออีกครั้ง เราก็คุยกันเรื่อยมาจนชีวิตผมถึงจุดเปลี่ยนผันไปตลอดกาลเนื่องจากเรื่องครอบครัวของผม ทำให้ผมต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปรวมถึงพ่อและแม่ที่ผมรักมาก ด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ผมตัดสินใจจะไม่คุยกับเธอ เพื่อความปลอดภัยของเธอ เพราะเรื่องนี้ของผมมันใหญ่มากและคนรอบๆข้างผมก็เดือดร้อนกันเยอะมาก ทำให้เราห่างหายกันไปอีกครั้งจนกระทั่งเวลาผ่านไป ตลอดมาผมได้รู้ข่าวว่าเธอได้อยู่ไกลจากผมมากๆ เธอบินไปรียนต่อต่างประเทศซึ่งไกลมาก นั่นทำให้ผมกับเธอแทบจะไม่ได้ติดต่อกัน ผมก็ใช้ชีวิตของผมมีคนผ่านเข้ามามากมายหลากหลายแบบ ผมก็คิดว่าเธอก็เช่นกัน หลังจากนั้น ผมได้ติดต่อเธอไปผ่านทางFacebook ซึ่งอะไรหลายๆอย่างที่ไม่ตรงกันทำให้ผมกับเธอคุยกันไม่สะดวกและผมก็กลัวว่าเธอจะโกรธผมด้วยว่าทำไมผมถึงหายไปในวันนั้น ทำให้ผมโกรธตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไม ผมถึงทิ้งเธอไว้ จนปัจจุบัน เมื่อ มกราคม 2558 ผมอยู่ ปี1 เข้ามหาลัยแล้วส่วนเธอเรียนอยู่ต่างประเทศซึ่งตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบเข้าเรียนหมอที่นู่นตามความฝันของเธอ วันนั้นผมได้มีโอกาสไป Happy Birth DayเธอในFacebookแต่แล้วเธอก็ทักผมกลับมา นั่นทำให้ได้รู้ว่าเธอไม่เคยโกรธผมเลยในสิ่งที่ผมทำและเธอยังให้กำลังใจในเรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของผมอีกด้วย ทำให้ผมได้คุยกับเธอมาตลอด จนทำให้ผมรู้ว่า เธอคือผู้หญิงที่ผมรักมากเพียงใด เธอคือผู้หญิงที่คอยฉุดผมเวลาล้ม เธอคือแสงสว่างในตัวผม ผมเคยเสียเธอไปครั้งนึงแต่แน่นอนครั้งนี้ผมจะไม่ต้องการเสียเธอไปอีกแล้ว แต่แน่นอนครับ เรื่องนี้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยระยะทาง 7438.57Milesหรือ 11970.88Kilometers และเธอก็ยังจะเรียนมหาลัยต่อที่นู่น เธอบอกว่าเธอใช้เวลาเรียนทั้งหมด10ปี ซึ่งผมโอเคและผมได้วางแผนในชีวิตแล้วว่าถ้าผมเรียนจบปี4ที่นี่ผมจะบินไปเรียนต่อที่นู่นและใช้ชีวิตอยู่กับเธอ ทุกๆวันเราคุยกันเราคอยให้กำลังใจกัน ปลอบใจกัน ช่วยเหลือในด้านการเรียนต่างๆ มันทำให้ผมมีความสุขมากที่สุดที่มีเธออยู่ตรงนี้ ทุกๆอย่างมันดีไปหมด ผมเชื่อมันในเรื่องนี้และพยายามทำมันให้เป็นจริงให้ได้ แต่เธอคนนี้เธอกลัว เธอกลัวระยะทางเธอกลัวตัวเธอเองที่จะเข้ามหาลัยแล้วจะไปเจอคนมากมายแล้วจะเปลี่ยนใจ เธอกลัวสูญเสียผมไป เธอกลัวอะไรหลายๆอย่าง หลายครั้งที่ผมพยายามบอกให้เธอมั่นใจว่าอย่ากลัวเลย เชื่อมันในตัวผม ซึ่งเธอก็ได้แต่ยิ้มรับไป ผมเข้าใจว่า ทั้งระยะทางและกาลเวลามันต่างกันมาก มันทำให้เธอกลัวหลายๆอย่าง แต่ผมไม่เคยโกรธเธอ และผมยังคงมั่นใจว่า ผมจะทำสำเร็จได้ถ้ามีเธออยู่ใกล้ๆ ทุกๆรูปทุกๆของขวัญที่เราทำให้กันผมยังจำได้ดีเสมอมา ถ้าเธอบังเอิญมาเจอโพสที่ผมอ่าน ผมอยากจะบอกเธอว่า "เชื่อมั่นในตัวของเราเอง คุณมีความฝันของคุณในการเรียนแพทย์ให้จบ ผมอยากจะให้คุณทำตามความฝันของคุณ ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงผม ผมจะคอยอยู่เคียงข้างคุณไปเสมอ เพราะคุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมและผมจะเดินต่อไปไม่ว่าจะล้มอีกสักกี่ครั้ง "I lost you once, I'm not gonna lose you again" " สุดท้ายนี้อยากจะขอเพื่อนๆเป็นกำลังใจให้ผมเดินต่อไปด้วยครับจนกว่าเธอจะเชื่อและมั่นใจในตัวผมอีกครั้งนึง