ก่อนอ่านกระทู้นี้
แนะนำว่าอ่านกระทู้แรกของผมก่อนนะครับ  ------- >>>> http://ppantip.com/topic/33226681  "กาลครั้งหนึ่งผมเป็นนักโทษใน USA"
เนื้อหาบางส่วนจะเชื่อมต่อกัน เล็กๆน้อยยยๆๆๆ นะค้าบบบ ^^


เรื่องราวมันเกิดขึ้น เมื่อ 7 ปีที่แล้ววว นานมาก แต่ผมไม่เคยลืมมันสักที
ผมไป W&T ตอนแรกเลือกงาน Casino เพราะเหตุผลเดียวล้วนๆๆ ค่าตอนแทนต่อชั่วโมงสูงมาก 11-15$ ต่อชั่วโมง
ไม่นับงานบริการที่ได้ทิป โหทำไม่สำกว่าสัปดาห์ละ 38 ชม. 11$ x 38hr x 32 บาท ขั้นต่ำจะได้เงินอาทิตย์ละ 13,326 บาท นี่คิดคร่าวๆนะ
ค่าที่พักก้ออาจไม่ต้องเสีย ผมที่รีบเลย ยังไงกูก็จะเอาอันเน้ เชื่อกุๆๆๆๆ เน้นเพื่อน ย้ำแล้ว ย้ำอีก พอผลสอบสัมภาษณ์ออกมา
ไปสี่คน ติดอยู่เดียว ผมกะเพื่อนที่เหลือตก แต่ก็อย่างว่าคับ ต้องทักษะภาษาค่อนข้างดี ถึงจะไปทำคาสิโนได้
พอพลาดคาสิโน ทีนี้เริ่มรู้ตัวล่ะ จะไปดุ่มๆเลือกงานแบบไม่ประมาณตัวเองไม่ได้ เด๋วพลาดอีก เลยตั้ดสินใจ เอาวะ กรรมกร ที่ McD ก็ได้
สรุปเพื่อนทั้งหมด 4 คน เลือกที่เดียวกันหมดเลย McDonald สาขา 2nd St, Williamsburg, Virginia.  
ได้ค่าจ้างเรท ชั่วโมงละ 7.5$ ค่าที่พักอีก 120$ ต่อเดือน น้ำตาจะไหล
      วันเดินทาง นัดเจอกันที่สนามบิน นอกจากพวกเรา 4 คน แล้ว ยังมีคนในเอเจนซี่เดียวกันอีก รวมแล้วน่าจะสัก 20 คนได้
ที่รู้คือ ใส่เสื้อเหมือนกัน นี่คือการบินครั้งแรกของผมแต่ไม่ใช่ออกนอกประเทศครั้งแรกนะคับ ผมเคยไปเที่ยวต่างประเทศมาแล้ว ตอนไปช่องแม็ก อุบล เดินข้ามไปดูงูเห่าดองเหล้าใส่ขวด กะเจอเด็กเขมรมาหาว่าผมโป๊ คือเดินมาบอกว่า โป๊ๆป่าวๆๆๆๆ ผมก็บอกเค้าไปนะ เห้ย ใส่เกงมา ไม่โป๊
กลับมาที่สุวรรณภูมิครับ ทางเอเจนซี่เลือกการเดินทางแบบประหยัดที่สุดให้เรา คือนั่ง China Airline ไปเปลี่ยนเครื่องที่ Taipei ช่วงนี้สบายๆคับ
นั่งประมาณ 3 ชม  มีของว่างให้ทานเพลินๆไป พอถึง Taipei มันต้องรอเปลี่ยนเครื่องประมาณ 2-3 ชม อันนี้ก็สบายๆ เดินช็อป ชิม กันไป
แล้วก็ถึงช่วงเวลาหฤโหด คือช่วงนั่งเครื่องบินข้ามแปซิฟิก คือมันนานมากกก 14 ชม ถ้าผมจำเวลาไม่ผิดนะคับ หลับแล้ว ตื่นแล้ว หลับอีก ตื่นอีก
ดูทีวี อ่านหนังสือ นอน หลับ ตื่น คือผมว่าถ้าเหมือนเรานั่งรถทัวร์จาก กทม ไป.... ไหนดี เด๋วนึกแพพ ไปโซนภาคใต้ ที่มัน เกิน 12 ชมอ่ะ
ผมคิกว่าผมน่าจะหลับเพลินกว่านี้ คืออันนี้มันบินครั้งที่ 2 ของเราไง ครั้งแรก ก็พึ่งเมื่อเช้านี้เอง ความตื่นเต้น ยังมีไม่หาย คือแบบ
เป็นช่วงเวลานึงที่น่าเบื่อมาก วันถัดมาผมแลนดิ้งล่ะ ที่สนามบิน Los Angeles International Airport หรือ LAX


ที่นี่วุ่นวายมาก คนแบบเยอะมากอ่ะ ช่องตรวจ วีซ่านี่แบบแถวยาว แล้วเต็มทุกช่อง ถ้าจะให้จินตนาการ ลองนึกถึงตอน คริสปี้ครีมสาขาแรกอ่ะ
คือเจ้าหน้าที่สนามบินจัดให้มันโค้งแล้ว โค้งอีก โค้งแล้ว แล้วก็โค้งอีก ใช้พื้นที่เต็มร้อยเปอเซนต์อ่ะ ผมใช้เวลาที่นี้เป็นชั่วโมงนะ กว่าจะได้เข้าแผ่นดินอเมริกาแบบ เป็นทางการ
      ที่ LAX ผมเจอเหตุการณ์แปลกๆอันนึง คือจะว่าเค้ามีน้ำใจก็ได้นะ ช่วงที่รับสัมภาระจากเครื่อง คนก็เยอะมาก ทีนี้นึกถึงสายพานที่ลำเลียงกระเป๋า
บริเวณที่ผมยืนรอรับของ มีฝรั่งคนนึงยืนอยู่ ผมคิดว่าเค้าคงมารอกระเป๋าเหมือนกัน แต่ไปๆมาๆ ผมว่าไม่ใช่ล่ะ คือกระเป๋าทุกๆใบ ที่ล้ม เฮียแกจะจับตั้งขึ้นทั้งหมด ทุกๆใบเลย แกมาก่อนผมนะ แล้วผมก็รอของตัวเองนานมาก คือน่าจะครบรอบพอดี เพราะเห็นใบเก่ามันวนกลับมาแล้ว แกก็ยังรอกระเป๋าใบที่ล้ม เพื่อนหยิบตั้งขึ้นให้ ผมว่าแกไม่ใช่เจ้าหน้าที่สนามบินนะ เพราะไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าเป็นเจ้าหน้าที่ นึกถึงหนังเรื่อง The Terminal แกอาจจะเป็นอย่างในหนังก็ได้  
      ต่อจากนี้ผมต้องรอเปลี่ยนเครื่องไป ดัลลัส Dallas-Fort Worth International Airport ที่เทกซัส ที่ LAX หลายๆคนที่มาด้วยกันเริ่มแยกกันไป
เหลือคนที่ต้องไปที่เดียวกัน ตอนนั้นเหลือ 8 คน รวมพี่เอเจนซี่ เป็น 9 คน  จาก LAX ไป ดัลลัส ผมต้องบินกับ อเมริกันแอร์ไลน์
ถ้าจะพูดถึงสายการบินนี้ ขอให้คุณลบภาพทุกอย่างเกี่ยวกับแอร์โฮสเตรทที่คุณเคยรู้จัก หรือวาดฝันไว้ บอกเลยย คุณจะเจอคุณน้า
ไซส์ XL มาคอยบริการคุณ XL จริงๆนะ ผมนี่ตกใจมาก เห้ยยยยย ฝันกู อยู่เอเชีย เจอแอร์ผมดำ หุ่นงี้เพรียว สวยเช้ง วับ มากกก กะว่ามาที่นี้ กูต้องเจอ
แอร์ผมทอง บึ้มๆ เอ็กซ์ๆ พอขึ้นเครื่องเท่านั้นแหละ เท่านั้นแหละ! เท่านั้นแหละ!! รู้เลย ความรู้สึกของคนฝันสลายเป็นยังไง T^T
(ลบความจำกูที)   แล้วนั่งเครืองบินแบบ 5 แถวอ่ะ น่าจะใช่นะครับ ซ้าย 2 เว้นช่องทางเดิน ขวา 3 (ไม่ชัวร์) คือตรงกลางที่แคบมาก
เมื่อเทียบกะสะโพกแอร์ แล้วผมนั่งติดทางเดิน โห ศอกกูสัมผัสตูดแอร์มาแล้วนะครับ นี่ ขอโชว์ เลยยย คือถ้าเล่าให้เพื่อนๆฟังนี่
น่าจะอวดให้มันอิจฉาได้ แต่ห้ามเล่ารายละเอียดนะ T^T บินสัก 5 ชมมั้ง ก็ถึงดัสลัส เป้าหมายแรกของผมสำเร็จไปตอนถึง LA คือ
เหยียบอเมริกา เป้าหมายที่ 2 ผมสำเร็จลงที่นี่ คือ เห็นหิมะ ของจริง ที่ไม่ใช่แบบดรีมเวิร์ล และไม่ใช่แบบเมย่าเกลือแกง
มันคือหิมะจริงๆ ขาวๆ เต็มสนามบินเลยยยย ในใจอย่างจะร้อง บราโว่ดังๆ แต่ก็แกล้งเนียนเวลาเพื่อนชี้ อ่อหิมะหรอ ก็งั้นๆอะ
ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติหน่ะ ตื่นเต้นกันหรอ ธรรมดาน่า หึหึ

ที่นี่มันมีเรื่องเกิดขึ้นกะผมอีกแล้ว คือแบบสงสัย ทำไมไม่เกิดกะคนอื่น เกิดแต่กะกู แล้วกูคนเดียวจริงๆ คือที่นี่ทีมผมต้องออก
บอร์ดดิ้งพาสใบใหม่ จากดัลลัสไป นอร์ฟ็อก (VA ใกล้ที่หมายล่ะ) แล้วมันเอาเลขที่จองไปออกบัตรจากตู้ได้ คิดในใจนะ
โห มันสะดวกมากอ่ะ นี่สินะ เมืองศิวิไล ทุกคนกดออกหมด ถึงคราวผม ก็กดออก สบายใจไป แต่พอในนั่งรอเครื่อง ก็หยิบมาดูกัน
เห้ยนั่งตรงไหนกันอ่ะ วินโดว์ซีทป่าววะ เฮฮากันปกติ ผมหยิบของตัวเองขึ้นมาดู ตายห่า !!!!!
ของกูไม่มีเลขอะไรเลย มีแต่ชื่อ ทำไงอ่ะ ตื่นเต้นอีกแล้วกู เครืองจะออกอีกไม่นาน
ทำไมต้องกู!!!! TT^TT