เกริ่นเรื่องหน่อยนะครับ ผมอายุ26ปีที่บ้านญาติๆกันเขาเปิดสนามฟุตบอลหญ้าเทียม ผมก็หุ้นกับเขาด้วย ผมก็มีแนวคิดว่าไม่อยากให้มันเป็นธุรกิจอย่างเดียว ผมอยากสอนเด็ก มองอีกแง่นึง ผมก็ได้ช่วยชาติช่วยเยาวชนได้เห็นเด็กๆได้ออกกำลังกาย ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ห่างไกลยาเสพติด ถ้าเด็กเหล่านี้เล่นดีติดทีมชาติ เขาจะได้ช่วยชาติแทนผมด้วย หน้าที่ของพลเมืองมันไม่ใช่แค่เป็นคนดีในสังคมไม่เบียดเบียนคนอื่นแต่ยังรวมถึงทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ คนนี่แหละเป็นผู้สร้างโลก ถ้าเราสร้างครอบครัวดี




เด็กๆทุกคนดี
รากฐานดีสังคมก็จะเป็นสุข โลกของมนุษย์ก็คือสังคมมนุษย์นั้นเอง มนุษย์ที่ดีก็จะสร้างโลกที่ดี ผมอยากได้โอกาสในการทำการสร้างสรรค์สังคม ผมซ้อมบอลมาเป็นปีทุกวันประมาณ5โมงเย็นถึง6โมงเย็นหรือทุ่มนึงถึงสองทุ่ม ซ้อมในบ้านพักอกยิงโดยบอลไม่ตกพื้น เตะชิ่งบอลกับกำแพงไปมา เพื่อฝึกTaki Taka




พอไปเล่นกับเพื่อนมันก็ได้ผล ฝึกหมุนบอลแบบซีดานก็ทำบ่อยจนชิน ฝึกโหม่งทำประตู ฝึกที่โรงเรียนแถวบ้าน ผมก็เคยซ้อมยิงฟรีคิกวันนึงเป็น100ลูกเอาฟิวส์เจอร์บอร์ดเสียบไม้แล้วยิงข้ามกำแพง ซ้อมเตะบอลขึ้นฟ้าแล้วจับบอลลงมาให้นิ่มนวล ซ้อมเปิดสุดเส้นหลัง ซ้อมยิงลูกโทษ เลี้ยงบอลจับบอล เดาะลูกเทนนิส ทุ่มไกล ที่ผมซ้อมทั้งหมดนี้ ซ้อมคนเดียวในโรงเรียนซ้อมจนกว่ายามโรงเรียนจะมาไล่(เล่นได้ถึง6โมงเย็น) เคยมีคนขับรถมาแล้วชะรอๆดูผม คงคิดว่าผมบ้ามั้ง ซ้อมอยู่คนเดียว
ผมฟังเพลงBorn to try เป็นร้อยรอบ
เพื่อให้กำลังใจตัวเอง