สวัสดีครับเพื่อนๆพันทิปวันนี้ผมมีชีวิตความรักของคนๆนึงที่เกิดขึ้นจริงมาเขียนเป็นเรื่องเล่าให้ได้ฟังกันครับ

ความรักอาจเป็นสิ่งที่สวยงามสำหรับใครหลายคนแต่บางครั้งบางคนมันก็มองว่ามันเป็นความทุกข์ได้เหมือนกัน ชีวิตเราคงไม่สามารถรักใครได้ทีละหลายๆคนแต่ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายจริงๆ
ตั้งแต่เกิดมาผมเป็นคนนึงที่เชื่อมั่นในความรักมากนะเพราะผมขาดความรักในครอบครัวในระดับหนึ่ง...แต่ก็เอาเถอะ...ผมเคยจีบเพื่อนผู้หญิงคนนึงตั้งแต่สมัยม.1เธอคนนั้นชื่อฝ้ายครับเธอไม่ได้สวยเลิศเลออะไรหรอกแต่เธอทำให้ผมชอบได้โดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเลยผมพยายามทุกอย่างจนได้ไปอยู่ในกลุ่มเธอทุกๆวันเวลาพักเที่ยงผมก็จะไปกินข้าวกับเธอและเพื่อนๆในกลุ่มที่เป็นผู้หญิงตั้งแต่ม.1จนถึงม.3จนเพื่อนๆรอลข้างบอกว่าผมเป็นตุ๊ดไปแล้ว555....แต่ผมก็ไม่ได้แคร์อะไรครับเดินหน้าจีบเธอเรื่อยๆโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเราชอบแต่เพื่อนๆรอบข้างรู้หมดเลย5555เมื่อเวลาผ่านไปจนม.3ผมตัดสินใจบอกเธอ
เรา:ฝ้ายเรามีไรจะบอกอ่ะ
ฝ้าย:อะไรหรอ
เรา:กูชอบวะ
ฝ้าย:ห่ะ!!!อะไรนะ

ฝ้ายนิ่งไปสักพักเลยครับมันคงช้อก

ฝ้าย:เอ่อ!!!!!ล่อเล่นใช่มะ
เรา:เปล่ากูพูดจริง
ฝ้าย:เห้ย!กูว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะอยู่ด้วยกันมาตั้งนานมคงจะมาบอกชอบกูเนี่ยนะบ้าแล้วเราเป็นเพื่อนกันเถอะวะ

คราวนี้ถึงตาผมนิ่งบ้าง!!!ผมนี่ช้อกไปแล้วครับนั่งนิ่งเงียบรักแรกก็โดนปฏิเสธไปซะแล้ว....และหลังจากนั้นผมก็หายำปจากกลุ่มนั้น...ใช้เวลาสีกพักเลยแหละครับมันทำให้ผมไใ่กล้าที่จะจีบใครอีกเลยจากรักครั้งนั้น

เมื่อเวลาผ่านไปก็มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงเข้ามาจีบมาคุยๆกับผมเธอชื่ออิ้งครับเราเรียนห้องเดียวกันจนสุดท้ายเราก็ได้เป็นแฟนกัน...ไม่รู้ว่าเพราะความติ๋มของผมในสมัยนั้นหรือเปล่าหรือเพราะความเป็นสุภาพบุรุษเกินไปมันเลยทำให้เราห่างกัน.....วันนึงผมเห็นเธอแอบยืนคุยกับคนอื่นเดินจับมือถือแขนกัน555ตอนคบกันเราไม่เคยตับมือเธอเลย555แต่ก็เอาเถอะเราคบกันได้6เดือนครับและเราก้จากกันไป...และนั่นแหละครับคือจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ของชีวิตผม.........^^