เคยรู้สึกแบบนี้กันบ้างไหม๊คะ สำหรับคนที่มีปัญหา ระหว่างครอบครัว

การมีชีวิตคู่นี่มันไม่ได้ง่ายเหมือนต้มมาม่าจริงๆ เราแต่งงานแล้ว 7 ปีค่ะ มีลูกชาย 1 คน  ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
เรามีเรื่องบาดหมางกันระหว่างครอบครัว เริ่มจากแม่เราไม่ถูกกับพี่ชายเค้า(ไม่ใช่ชายแท้ๆค่ะ) แล้วก็ลามมาไม่ถูกสามีเรา
แต่ไม่ได้ทะเลาะกันแบบเอะอะโวยวายหรือด่ากันนะ คือต่างคนต่างไม่พูดกัน แล้วก็ไม่ชอบกันไป ต่อมา เราก็ไม่ถูกกับพี่ชาย (คนเดิม)
ของเค้าอีก สาเหตุของทั้ง2 เรื่องนี้พูดลำบากค่ะ เอาง่ายๆคือ ไม่ชอบ  ไม่อยากเห็นหน้ากันและกัน   เราก็ไม่แคร์นะ กับพี่ชายเค้า
แต่มันมีประเด็นขึ้นมาคือ บ้านสามีเราอยู่ต่างจังหวัด ทุกเทศกาล หรือวันหยุดยาวๆ สามีอยากกลับบ้าน ไปหาพ่อแม่เค้า
ไปหาญาติพี่น้องเพื่อนฝูง  ตอนที่เรายังดีกับพี่ชายเค้าอยู่ สามีจะชวนไปด้วยทุกครั้ง  เราไม่ไป เค้าไม่ไป  แต่พอเกิดเรื่อง
เราแทบจะไม่เหยีบบบ้านเค้าเลย ด้วยเหตุผลที่ เราไม่ชอบหน้าพี่ชายเค้า พี่ชายเค้าไม่ชอบหน้าเรา (อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้)
หลังๆ สามีก็จะกลับบ้านไปคนเดียว ไม่ชวนเราเหมือนเราแต่ก่อน นานๆทีจะเอาลูกชายไปด้วย เราเคยแกล้งแซวเค้าว่า
แหม ... เดี๋ยวนี้สบายเลยนะ โสดเลยนะ ไปคนเดียว เค้าตอบกลับเรามาว่า ถ้าชวนแล้วไปไหม๊หล่ะ  เราก็เงียบ !!! จะไปทำไมให้เสียบรรยากาศ  ไม่อยากเป็นคนทำวงแตก

บ่อยครั้งที่สามีกลับบ้าน เราเครียด เครียดกับความรู้สึกแย่ๆของตัวเอง หลักๆแล้ว เราน้อยใจค่ะ เราไม่ได้อยากห้ามให้สามีไปเจอพ่อแม่นะ
เราแค่น้อยใจ เราเหมือนส่วนเกินในครอบครัวเค้าเลย เทศกาล เค้าจะมีญาติพี่น้อง พี่ชายพี่สะใภ้ หลานๆ อยู่กันครบ ขาดแต่เราและลูก
(ที่เค้าไม่เอาลูกไปด้วย เพราะเค้าเห็นว่าเราอยู่คนเดียว ไม่อยากให้เราคิดมากค่ะ)  ปีใหม่ เราก็อยู่กับลูก สงกรานต์ เราก็อยู่กับลูก ภาพในหัวเราคือ
เค้าสนุกสนานเฮฮากับครอบครัวเค้า แล้วเราหล่ะ !!!  เราร้องไห้ทุกครั้ง  ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยนะคะ  พยายามคิดว่า ก็เราทำตัวเองนี่
แต่มันก็อดไม่ได้ทุกที อาทิตย์ที่จะถึงนี้ก็เช่นกัน สามีต้องกลับบ้าน เนื่องจากที่บ้านจัดงานทำบุญวันเกิดให้พ่อสามี  รวมญาติกันอีกแล้วเหมือนเคย
แล้วก็ไม่มีเราเหมือนเคย  พอเรารู้ เราก็ดูจะไม่ค่อยพอใจเค้าเท่าไหร่ เราตึงๆ เงียบๆ กับสามีมา 2  วันแล้ว  ไม่ได้โกรธนะคะที่สามีต้องกลับบ้าน
แต่มันน้อยใจค่ะ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย  อยากทำใจได้ อยากไม่ต้องคิดอะไร แต่มันก็มักจะมีแว๊บเข้ามาเสมอว่า ทำไมเค้าไม่ชวนเราบ้าง ชวนเป็นมารยาทก็ยังดี  ให้รู้สึกว่า ยังอยากให้เราไปอยู่นะ ถึงเราจะไม่ไปก็เหอะ  ตอนเค้าสนุกสนานเฮฮากับที่บ้าน เค้าคงไม่รู้สึกขาดอะไรสินะ เราต่างหาก
ที่รู้สึกเป็นส่วนเกิน เค้าไม่มีเรา เค้าก็สนุกและมีความสุขกับครอบครัวของเค้าได้

เรานิสัยไม่ดีเลยเน๊อะ เรารู้ แต่เราแค่ ยังทำใจให้ปลงกับเรื่องนี้ไม่ได้ซักที  นี่ก็เพิ่งร้องไห้ไปหนึ่งยก  บางทีก็รู้สึกตัวเอง ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ

ถ้าย้อนเวลาได้ เราไม่อยากมีชีวิตครอบครัวเลย อยู่คนเดียวสบายกว่า ไม่ต้องแคร์ใคร

ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ