ผมเป็นเด็กบ้านนอก ครอบครัวยากจน ตั้งแต่เด็กชีวิตในครอบครัว ขาดแคลนไปเสียทุกอย่าง  ยามประสบความทุกข์ยากใด ๆ หากแก้ไม่ได้  ผมจะจินตนาการช่วยเสมอมา เช่น เดินไปในที่มึด กลัวผี  ผมก็จะจินตนาการว่ามีคนเดินเป็นเพื่อน จึงเดินต่อไปได้  และเกือบทุกเรื่อง ก็ทำเช่นนี้ ตั้งแต่เด็กจน โต  จนผมเคยชิน  จนบางครั้งเสมือนมีสิ่งที่จินตนาการเช่นนั้น เกิดขึ้นจริง ๆ

ผมเริ่มสงสัยตนเองว่า ผมมีจิตปกติหรือเปล่า  เป็นการกระทำที่เป็น บุญ หรือ บาป  กลัวส่งผมไม่ดีต่อตนเอง  ในทางพระพุทธศาสนา มีคำอธิบายเรื่องแบบนี้หรือเปล่า