เรื่องมีอยู่ว่า ตอนที่เรียน จะต้องทำงานกลุ่ม ตั้งแต่ ปี 2-3 จนจะขึ้น ปี4 เราทำงานให้เพื่อนมาตลอด เหนื่อยแต่ก็คิดว่าคนพวกนี้คือเพื่อน เราทำให้เค้าได้ จนปีสามงาน รองสุดท้ายมา ก็ปกติที่มันจะต้องเหนื่อย เพราะทำเองทั้งหมด แต่มันไม่ปกติ ตรงที่เรารู้เรื่องเพื่อนสองคนที่เราทำงานให้มาตลอด แทงหลังเรา เอาเราไปพูดลับหลัง แบบที่เรารับไม่ได้ พอเรารู้เรื่อง มันเหมือนสองคนนั้นขายกันเอง (เป็นเพื่อนสนิทเรา)ก็มาร้องไห้ขอโทด เราเจ็บนะเจ็บมากไม่คิดว่าคนใกล้ตัวจะทำกันได้ เค้าบอกว่าเค้าโมโหเลยพูดออกไป ซึ่งเราก็โมโหปะวะ แต่เราไม่เคยเอาไปพูด เราก้พยามให้อภัยเค้า แต่ลึกๆมันก้ตะหงิดใจเวลาเห็นหน้าอยู่แล้ว  การทำงานมันเลยดูเหนื่อยมากยิ่งขึ้น จากแค่เหนื่อยงาน กลายมาเป็นเหนื่อยใจเข้าไปอีก เรารู้สึกแย่ งานเราให้เค้าช่วย เค้าทำลวกๆ มันคือเราทำไงเค้าเลยไม่ทำกันใช่มั้ย กลุ่มอีกเค้าทำงาน อยู่ด้วยกันนี่คือกลับบ้าน คิดบทโทรทัศน์มันจะคิดคนเดียวได้ยังไง  คนเรามีสิ่งที่ทำไม่เป็นกันหมดทุกคนแหละ ส่วนเราต้องทำเป็นหมดเลยใช่ไหม
พอมางานล่าสุดเราเลยจะย้ายกลุ่ม เราพิมพ์ในแชทว่าจะขอคุยตอนเช้า แต่ก้ไปเรียนไม่ทัน บ่ายๆเพื่อนอีกกลุ่มเค้าก็เขียนชื่อเราไปแล้ว เราก้เลยไม่ได้พูดอะไร เรื่องนี้ก้ผิดคือยังไม่ได้คุยกัน แต่ถามว่า เราเหนื่อย นอน11.00 ตื่น 13.00 น. คือเราต้องทนเหรอ แบ่งเบาอะไรไม่ได้เลย เพื่อนคนอื่นเค้าย้ายไปไหนมาไหนได้ พอเราย้ายกลายเป็นเราเห็นแก่ตัว อยากให้มาเป็นเราและรู้สิ่งที่เจอบ้าง คืองง คำว่าเพื่อนสนิทมันตายไปตั้งนานแล้ว หรือสิ่งที่ทำมันมากไป ..