ตอนที่ พระจันทร์ยังส่องแสง
ณ ตลาดสดเชียงคาน
อากาศ เย็น – หนาว

       ตอนนี้ชั้นอยู่ร้านกาแฟกลางตลาดที่เชียงคาน แกอาจจะสงสัยว่าชั้นไปทำอะไรที่เชียงคาน ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ชั้นรู้ว่าชั้นต้องหนีไปใหนซักที่ ที่ไม่ใช่กรุงเทพเมืองศิวิลัย



      สัมผัสแรกที่ชั้นลมมาจากรถที่พาชั้นมาจากกรุงเทพคือซอย มืดๆ เล็กๆ สองข้างทางเป็นตึกแถวเก่าๆ เหมือนย่านเยาวราช มันมีคำขึ้นมาในหัวชั้นทันทีเลย “เห้ย…. ถึงแล้วเรอะวะ แล้วสถานีอยู่ใหน บขส อยู่หน๊ายยยยย” “ และยังไงต่อล่ะทีนี้” ชั้นไปต่อไม่ถูกเลยถามคนขับ ชั้นว่าลุงแกต้องช่วยชั้นได้ ลุงบอก “สามล้อเลย พ่อหนุ่ม”





      แล้วก็มีลุงสามล้อขับมาพอดีเหมือนเตี๊ยมกัน ชั้นรีบโบก แล้วให้ลุงพาไปโซนที่พักเลย ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าไร ชั้นบอกลุงเค้าไปว่า ที่ๆมีที่พักเยอะๆ เก่าๆ อะลุง ลุงแกขับไม่เกิน 2 นาที บอก40 บาท แล้วแบบที่พักลุงนี่ ปิดทั้งซอย ลุงเลยเสนอว่าจะพาไปทะเลหมอก ลุงคิดแค่ 200 เอง ถ้ามา 2 คน ก็คนละ100 ชั้นนี่คิดถึงแกเลย สุดท้ายชั้นก็เปลี่ยนแผนให้ลุงพาไปร้านกาแฟที่เปิดอยู่ตอนนี้ ร้านอยู่กลางตลาดสดแก และเป็นร้านที่ชั้นนั่งเขียนถึงแกอยู่ตอนนี้ ถ้าแกถามชั้นว่าชั้นจะเอาไงต่อ ชั้นคงเดินไปเรื่อยๆล่ะแก ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาไงต่อ



ด้วย รัก และ ห่วงใย
หมาหลง