มีหลายคนบอกว่า"เชียงคาน" เป็นเมืองไม่น่าเที่ยวแล้วล่ะ  อย่าไปเลย

แต่...เราว่าจริงๆ มันก็มีเสน่ห์ในแบบของมันนั่นแหละ แค่หาให้เจอ!





................................
ทริปนี้เป็นทริปบังเอิญ ด้วยความที่วันลาพักร้อนเหลือเยอะ และหน้าหนาวนี้อยากหาจุดหมายปลายทางซักแห่ง
ไปนอนรับลมหนาว ใช้ชีวิตช้าๆ และแล้ว....เชียงคาน ก็ผุดขึ้นมา หนาวนี้ลองไปอีสานดูบ้างดีกว่า


เก็บกระเป๋าไปขึ้นคานกันเถอะ!!!




เดินทางมาถึงหมอชิตก่อนเวลานิดหน่อย รถออกเวลา 22.00 น. เจอลุงคนขับแท็กซี่ใจดี มีบทสนทนาน่ารักๆเกิดขึ้นระหว่างเรา 2 คน
A : จะไปไหนล่ะหนู
B : เชียงคานค่ะ
A : อกหักเหรอ ?
B : ........
A : ไปเชียงคานระวังนะ ยิ่งพักบ้านไม้ตอนกลางคืน อาจได้ยินเสียง เอี๊ยดอ๊อด เอี๊ยดอ๊อด... เหมือนเสียงคนเดิน ก็อย่าไปทักละ
     พักริมน้ำรึป่าวเราน่ะ ระวังนะแม่น้ำโขงมันลึกลับ
(จากไม่กลัวก็เลยกลัวเลยตรู จะพูดทำไมค๊า!!!! เอาเถอะถือเป็นด่านทดสอบกำลังใจก่อนเดินทางก็แล้วกัน )


                          

วันนี้คนเดินทางเยอะเลย ขนาด 4 ทุ่ม คนยังคึกคัก รอ ร๊อ รอ ........ รอเวลารถออก
นั่งมองผู้คนผ่านไปผ่านมาก็เพลิดดีนะ "หมอชิต" แหล่งรวมคนหลากหลายอาชีพ หลากหลายจุดหมายปลายทาง  




วันนี้ฝนฟ้าเป็นใจ ฝนพรำๆ บรรยากาศน่านอนมาก
การฟังเพลงเวลาเดินทาง เพลงจะเพราะกว่าเดิมอีก 70 % (อันนี้เราคิดเอง)
                                          



........................................................

ใช้เวลาในการเดินทางนานพอสมควร นอนหลับมาตลอดทางเลย ตอนนี้พร้อมแล้ว เชียงคานจ๋า ฉันมาแว๊ววววววว!!
ลงรถที่ตลาดสดเทศบาลเชียงคานและต่อรถสามล้อไปที่พัก  คืนนี้ขอฝากชีวิตน้อยๆไว้ที่ “สุเนต์ตา”
ห้องพักเป็นห้องด้านบน วิวดีมากเลย บ้านไม้ริมแม่น้ำโขง (พูดถึงบ้านไม้ คำพูดของลุงแท็กซี่ แว๊บเข้ามาในหัวทันที)

เราเข้าไปฝากของไว้ก่อน เพราะห้องกำลังอยู่ในช่วงทำความสะอาด มีเวลาไปหาของกินและเดินเที่ยวอีกตั้ง 3  ชั่วโมง