เรื่องราวของเรา มันเริ่มขึ้นเมื่อสองปีก่อน เราเจอแฟนคนนี้จากเฟสบุ๊ค ตอนนั้นเรา17 แฟน29 คุยกันมาเรื่อยๆ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาตลอด จนสงกรานต์ เราเจอกันตัวเป็นๆครั้งแรก นั้นคือจุดเริ่มต้น เราเจอกันบ่อยขึ้น ไปดูหนังกัน ไปเที่ยวกัน โทรคุยกันบ่อยๆ จนตัดสินใจคบกัน แต่พอแม่เรารู้เรื่อง แม่สั่งเด็ดขาดว่าห้ามคบกัน เพราะเค้าสักและทำงานกลางคืน ด้วยความที่เราดื้อ เลยแอบคบกันมา แม่จับได้ทะเลาะกับแม่หลายครั้ง จนแม่ยอมเปิดใจให้คบกัน พี่เค้าดีกับเราทุกอย่าง โน๊ตบุ๊คเราพัง ก็ซื้อให้ ซื้อไอโฟนให้ เพราะบอกว่าอยากคุยกันแบบเห็นหน้า พาไปเที่ยวต่างจังหวัด อยากได้อะไรก็ซื้อให้  ให้เงินเราใช้ตลอด ดีซะจนเราคิดว่าเค้าใช่แน่ๆ และเราพร้อมที่จะหยุดที่เค้า

เราไม่เคยเอะใจอะไรเลย รักและซื่อสัตย์มาตลอด แต่นิสัยเราออกจะงี่เง่าเอาแต่ใจไปบ้าง เพราะเค้าทำงานกลางคืน เราก็ต้องเรียน มีเวลาเจอกันแค่อาทิตย์ล่ะสองครั้ง คือวันอังคาร(เราเรียนครึ่งวัน)และเสาร์(เราหยุด)  บ้านเราอยู่พระประแดง บ้านเค้าห้วยขวาง เราไปหาตลอด กลับบ้านดึกนั่งรถหลายต่อเราก็ไป จนวันนึง เค้านอนอยู่ เราก็เอาโทรศัพท์เค้ามาเล่นปกติ ถ่ายรูปเล่นและจะส่งรูปเข้าโทศัพท์เราทางไลน์ ระหว่างที่เลื่อนไลน์หาไลน์ตัวเอง มือกดเข้าไปโดนไลน์ใครคนนึง ซึ่งปกติเราจะไมยุ่งเรื่องส่วนตัว ในไลน์คุยกันแปลกๆ เราเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ มีข้อความว่าคิดถึง ดูเป็นห่วงเป็นใย และสะดุดเข้ากับข้อความนึง แฟนเราส่งไปว่า จะถึงห้องแล้ว เอาอะไรอีกมั้ย ที่ฝ่ายนั้นส่งมาว่า ขอบคุณคะแฟน   นาทีนั้นเรามือสั่นเลย ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าถาม จนกลับบ้าน เราถามว่าคนนั้นเป็นใคร เค้าก็บอกว่าไม่รู้จัก ถามกี่ครั้งก็บอกไม่รู้จัก เค้ายังคงปากแข็ง ทั้งๆที่เรารู้ว่าไลน์นั้นคือใคร เพราะชื่อไลน์ ชื่อเดียวกับเฟสบุ๊ค และคนคนนั้นเป็นทอม!!!

เราเป็นเพื่อนในเฟสกับทอมคนนั้น เพราะทอมทำงานที่เดียวกันกับแฟนเรา เราเลยถามแฟนอีกว่า คุยกับทอมคนนี้ใช่มั้ย เค้าก็บอกว่าใช่ เค้าบอกว่าทอมคนนั้นชอบเค้า แต่บอกว่าไม่มีอะไร กินเหล้ากัน ทำงานที่เดียวกันเฉยๆ และในไลน์ก็คุยกันปกติเหมือนคุยกับลูกค้าหลายๆคน (เค้าเป็นคนพูดเพราะ คะ ขา ตลอด) น่าแปลกใจตัวเองที่เราเชื่อที่เค้าบอก แต่เราก็ส่งความในเฟสบุ๊คไปถามทอมว่าเป็นอะไรกับแฟนเรา และเค้าไม่ได้ตอบ

จนวันเกิดแฟนเรา เราไปหาเค้าที่ทำงานตอนร้านเลิก เพื่อไปแฮปปี้เบริด์เดย์ แต่ทอมคนนั้นถือเค้กก่อนใหญ่มาแฮปปี้เบริด์เดย์แฟนเรา ถ่ายรูปกัน สนิทสนม เราได้แต่นั่งมอง มีเพื่อนแฟนแกล้งแซวทอมคนนั้น ว่ามาทำอะไร ทอมพูดเสียงดังเลยว่า มาหาผัวชาวบ้าน เราทนไม่ได้แล้ว เลยส่งข้อความไปหาแฟนว่า เราอยากกลับแล้ว พอกลับมาเราก็โพสรูป (เราใส่รูปไม่ได้ T^T)  ว่า มือที่สาม มีไว้พิสูจน์ ความรักของคนสองคนและ ความหน้าด้านของอีกคนนึง จากนั้นก็เหมือนที่คิดไว้เลยคะ หน้าเฟสของทอมคนนั้น ก็ตอบโต้ อยากจะโพสรูปนะ มันเยอะมาก ที่เค้าด่าเรา ถึงจะไม่ได้แท๊กชื่อเราแต่ความรู้สึกมันบอกว่า ชัดแน่ๆ และทอมคนนั้นก็โพสรูปตัวเอง นอนอยู่บนเตียง ซึ่งเราจำผ้าปูที่นอนและหมอนได้ เพราะเราเย็บให้แฟนเองกับมือ
จากนั้นเรานัดเคลียร์กับทอมคนนั้นคะ อยากคุยให้รู้เรื่อง จะมานั่งปั่นประสาทกันอย่างงี้ เราจะบ้าแล้ว พอนัดเจอกันสามคน เราเถียงเค้าไม่ทัน พูดตรงๆเลย เราถามไปเค้าบอกมันก็เรื่องของเค้า เป็นอะไรกับแฟนเรา ทอมก็บอกให้ถามแฟนเรา ซึ่งแฟนเราไม่พูดอะไร ถามอะไรก็ไม่ตอบ เราร้องไห้มันตรงนั้นเลย ถามทอมไปตรง ว่าต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม ทอมคนนั้นบอก ก็แค่หมั่นไส้เรา เราถามอีกว่า ที่คุยกันในไลน์ที่บอกว่าแฟนมันคืออะไร เค้าก็บอกว่า ก็แฟนไง!! เราไม่ไหวคะ ร้องไห้หนักมาก กลับไปเก็บเสื้อผ้า ที่ห้องแฟน แฟนเข้ามากอด บอกว่าอย่าไป บอกว่าอย่าไปฟังที่ทอมพูด ฟังเค้าคนเดียวพอว่าไม่มีอะไร สบายใจได้ว่าไม่มีอะไรกันจริงๆ คำที่บอกกรอกหูทุกครั้งคือ พี่รักเรานะ แค่คำสั้นๆ เหมือนเดิมคะ เราเชื่อเค้า

หลังจากนั้นแฟนเราทำงานหนักคะ เค้ายุ่งมาก จจจากที่เคยเจอกันอาทิตย์ล่ะสองครั้ง เหลือครั้งเดียว บางอาทิตย์ก็ไม่เจอ จากโทรมาหาเช้ากลางวันเย็น เหลือแค่เที่ยง กับเย็น  จนเหลือแค่เย็นวันล่ะไม่ถึงห้านาที เราน้อยใจคะ รู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิม เรางี่เง่า เราทะเลาะกันบ่อยมาก บางครั้งเราลองไม่โทรไป และเค้าก็ไม่โทมาจริงๆคะ หายไปหลายวัน เราก็ไม่ไหว คุยกันทุกทีเราก็ร้องไห้  เค้าบอกให้รอเค้าได้มั้ย รอแค่ถึงปีใหม่ เค้าจะมีเวลาให้ เค้าจะเหมือนเดิม เราเชื่อคะ และเราก็รอ

ปีใหม่ เค้ามาหาเราที่บ้าน ซื้อกระเช้ามาฝากแม่ ซื้ออะไรมาฝากที่บ้านเรา เราดีใจนะ เหมือนทุกอย่างกับจะเป็นเหมือนเดิมแล้ว แล้วเค้าก็ไปทำงานต่อ ส่วนเราไปเดินข้าวสารกับเพื่อน เดินข้าวสารเสร็จก็จะไปต่อนั่งกินต่อที่ห้องแฟน อยู่กันสี่คน มีเรา แฟนเรา เพื่อนเรา และเพื่อนแฟน กินกันยังเช้า ทุกคนหลับหมด เราตื่นมาเก้าโมงเพราะเสียงโทรศัพท์แฟนเราดัง เค้าก็ไม่รับซักที จนมีเสียงเคาะประตูเราก็มึนเดินไปเปิด แล้วมานอนต่อแบบไม่ได้สนใจว่าใครมา เรามานอนซักพักก็เพิ่งนึกขึ้นได้ เลยลุกมา ปรากฎว่าเป็นทอมคนนั้น เราก็ถามว่ามาทำอะไร เค้าก็บอกว่ามาหาแฟน เราสร่างเมาเลย ปรี๊ดมาก พยายามปลุกแฟน ตื่นมาแฟนก็ไม่พูดอะไรทั้งนั้นเราทั้งตี ทั้งตบ ไม่พูดอะไรซักอย่าง จนในที่สุด เค้าก็ยอมรับ เค้าบอกว่า ทอมมีที่ตรวจครรภ์ว่าท้อง เรายืนแทบไม่อยู่ เค้ายังบอกอีกว่า เค้ายังมีอีกสองคน แต่เค้ายกเราเป็นที่หนึ่ง ช็อคคะ ทำอะไรไม่ถูกแล้ว สั่นไปทั้งตัว ทั้งโกรธ ทั้งโมโหความรู้สึกทุกอย่างมันเข้ามาหมด เราเก็บของแล้วออกมาเลย โชคดีที่วันนั้นเพื่อนอยู่ด้วย

เราไม่ได้คุยกับแฟนประมาณสามสี่วัน เราทนไม่ได้จริงๆเลยกลับไปหา เค้าบอกว่า เค้ารักเรา กอดเราไว้ เค้าบอกเค้าสียใจ รู้ว่าตัวเค้าผิด แต่เค้าแค่ต้องรับผิดชอบเด็ก รับผิดชอบในสิ่งที่เค้าทำ เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักทอมคนนั้น เรากลับไปครั้งนี้เราต้องกลายเป็นคนที่อยุ่แบบหลบๆ ห้ามให้ทอมเค้ารู้ และทางออกของเค้าก็คือ ให้เราท้อง เพื่อที่จะได้มารับผิดชอบเรา เราจะกลายเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม จะไม่มีใครมาแยกเราได้ เรายอม ยอมทำทุกอย่าง ตอนเราไม่คิดอะไรแล้ว คิดแค่ว่าอยากได้เค้ากลับมา อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม

เรามีอะไรกันแบบไม่ป้องกัน หวังเพื่อให้ท้อง แล้วเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เราไปหาเค้าเหมือนเคย เค้าบอกกับเราว่า ทอมคนนั้นแท้งแล้ว เราเสียใจนะที่เด็กคนนึงไม่ได้เกิดมา แต่ยอมรับว่าเราก็ดีใจมากเหมือนกัน เค้าบอกว่า มันกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เค้าสัญญาว่าครั้งนี้มันจะเป็นบทเรียนครั้งใหญ่ เค้าจะไม่ทำอีกแล้ว เค้าให้เรารอ เค้าจะพูดกลับทอมคนนั้น ให้ออกไปจากชีวิตเค้า เหมือนเรากำลังจะตื่นจากฝันร้าย เรารอ เรามีความหวัง เรากำลังจะมีความสุขอีกครั้ง...

จนเมื่อวันอาทิตย์ เรามาคุยกันสามคน ก่อนหน้านี้เค้าบอกว่าเค้าจะเลือกเรา พอมาเจอกันจริงๆ เค้ากลับบอกว่าเค้าเลือกไม่ได้ เค้าบอกว่ารักเรา แต่ทอมคนนั้นก็ดี เค้าเลือกไม่ได้จริงๆ เค้าบอกว่า ใครทนได้ก็ทน เราสะอึก ความหวังเราพังทลาย ทุกสิ่งทุกอย่างหายไป จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมา เราคุยกับเค้าอีกครั้ง เค้าบอกเค้าขอโทษจริงๆ ในที่สุดแฟนเราเลือกทอมคนนั้น เค้าไม่ได้รักเราแล้ว

เราตัดสินใจออกมา ที่ผ่านมาที่เรายังไม่ไปไหน เพราะเค้ายังคงบอกว่ารักเราอยู่ เราถึงยอมอยู่ แต่ตอนนี้เมื่อเค้าเลือกแล้ว เราก็พร้อมจะไป เรากำลังตัดใจ ชีวิตเราต้องไม่จมปลัก ต่อไปนี้เราจะไม่ต้องมานั่งร้องไห้ เสียใจอีกแล้ว เรารักตัวเองมากขึ้น เรามานั่งคิดแล้วว่า เวลาแค่สองปี มันทำให้เราไม่เห็นคุณค่าตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ เรามีแม่ มาเพื่อนๆพี่ๆที่คอยให้กำลังใจเราอยู่ ชีวิตเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้ชายคนเดียว

วันนี้ประจำเดือนเราขาดไปห้าวันแล้ว ไม่ว่าเราจะท้องหรือไม่ท้อง เราจะเก็บเด็กไว้ เพราะเค้าเกิดจากความรักของเรา เรายอมรับผลที่มันจะตามมา ตอนนี้เราอายุ18  เรากำลังจะจบม.6 ในอีกสองเดือนข้างหน้านี้ โชคดีที่เราเรียน พรีดีกรีราม มาตั้งแต่ม.4 ตอนนี้ใกล้จบแล้ว ถ้าท้องจริงๆเราคงพอเลี้ยงดูเค้าได้

ที่มาเล่าวันนี้ เราคิดว่า อยากให้มันเป็นตัวอย่างและข้อคิดเตือนใจใครหลายๆคน รักตัวเองให้มากๆ ไม่มีหรอกที่ขาดเค้าแล้วจะอยู่ไม่ได้ แค่เราอาจจะไม่ชิน อาจต้องใช้เวลาซักหน่อย ลองคิดทบทวนดู เรายังเหลือคนที่รักเราอีกหลายคน อย่าไปเสียเวลากับคนที่เค้าคอยแต่จะทำร้ายเราอยู่เลย ใครไม่รักเรา ช่างเขา รักตัวเอง^^