"ขออณุญาติยืมล๊อกอินของเพื่อนมาตั้งกระทู้นะครับ"
ผมพึ่งรู้ตัวว่าเชื้อเมื่อกลางเดือนมกราครับ แล้วก็พึ่งเริ่มยาต้าน ตอนแรกที่ทราบผล ผมงงๆทำไรไม่ถูกเลย เหมือนล่องลอยไม่มีสติ ไม่ได้ฟูมฟาย เพราะเตรียมใจคิดเผื่อก่อนมาตรวจแล้วว่าถ้าหากมีเชื้อจะทำยังไง พยายามมองโลกในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ยังไม่เป็นอะไรมากยังมีทางรักษา
จนถึงตอนนี้มีแค่คน3คนที่รู้ว่าผมมีเชื้อ สมมุติว่าชื่อ เอ บี และ ซี ละกันนะครับ
เอ เป็นคนที่ตกลงกันกับผมว่าจะเริ่มสานต่อความสัมพันธ์ แล้วก็แนะนำให้ผมไปตรวจครับ แต่เอไม่เป็น ผมได้แต่บอกเค้าว่าอย่าคุยกันเลย แต่เค้าก็ยังไม่ทิ้งผม คอยบอกว่าไม่เป็นไรเราไม่ได้ทิ้ง มีอะไรก็บอก แต่ผมก็รู้แล้วล่ะวาความสัมพันธ์ของเรามันคงไปต่อไม่ได้แล้ว ส่วน บี เป็นพี่คนนึงที่ผมก็เคยจะได้เป็นแฟนแหละครับ รู้จักกันมานานก่อนเอมากแต่ไม่ได้ตกลงใช้สถานะแฟนกัน แค่ดูแลกันเรื่อยมา ซึ่งตอนนี้มีแต่พี่บีคนเดียวที่ผมคุยได้ทุกอย่าง มีปัญหาไม่สบายใจก็โทรไปหา พี่เค้าก็มาหาบ่อยๆเพราะเป็นห่วง หรือถ้าอยากได้คำปรึกษาอะไรมากกว่านั้นก็โทร 1663 พี่ๆที่นี่คุยดีมากๆครับ และ ซี ก็คือเพื่อนที่ผมขอยืมล๊อกอินนี้มาตั้งกระทู้
แต่สิ่งที่อยากได้มากที่สุดคือกำลังใจจากพ่อแม่ แต่ผมก็ต้องปิดไว้เป็นความลับเพราะไม่อยากทำให้ท่านเสียใจ และคิดว่าตัวเองต้องสู้และรับมือกับมันได้ แต่เอาเข้าจริงๆมันไม่ง่ายเลยครับ มีครั้งนึงที่ผมรอตรวจอีกทีอย่างละเอียดแล้วพ่อโทรมา อยู่ไหนลูก รีบกลับนะ ตังหมดยัง ผมต้องโกหกไปว่ามาซื้อของ บลาๆ กลับมาถึงห้องผมร้องไห้หนักมาก เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หลังจากเจอเรื่องแย่ๆมา ผมอยากก้มลงขอโทษท่าน อยากบอกกับพ่อแม่ใจจะขาดว่าผมเดินต่อไปไม่ไหวถ้าไม่มีพวกเค้าเป็นกำลังใจ อยากกอดพวกเค้าแน่นๆแล้วบอกว่าเป็นกำลังใจให้ผมหน่อยได้มั้ย แต่สุดท้ายก็ต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองแล้วก็เก็บมันไว้ในใจ
ที่กังวลอีกเรื่องนึงคือเรื่องอนาคตครับ ผมเรียนพึ่งอายุจะ23 พึ่งเรียนจบมาในสายเชฟ ซึ่งแน่นอนการจะทำงานสายนี้ต้องมีตรวจเอช ซึ่งแม่ให้ผมสมัครเรียน OHAP โรงเรียนสอนทำอาหารของโอเรียนเต็ล ผมหาข้อมูลมาก็พบว่าต้องตรวจเอช ก็หมดสิทธิ์ จึงได้แต่ปัดๆท่านไปเวลาพูดเรื่องนี้ว่า เดี๋ยวลองไปสอบดู และเมื่อกี้พ่อก็โทรมาหาผมแล้วพูดเรื่องนี้ผมก็บอกปัดๆไป พ่อเลยจี้จุดมาว่า "เออๆแล้วแต่นะ แล้วจะมาเสียใจทีหลังว่าไม่น่าเลย อย่าให้ได้ยินนะ" ประโยคนี้แหละทำผมจะร้องไห้เป็นครั้งที่สอง
ตอนนี้สมัครงานไว้ที่นึง แต่ดันต้องตรวจเอชอีก ผมเลยบอกพี่เค้าตรงๆว่าผมมีเชื้อ พี่เค้าก็โอเคเหมือนจะรับไว้ แต่นานๆไป เค้าก็ส่งเรื่องขึ้นไปที่ผู้บริหารบอกว่าเคสผมเป็นเคสพิเศษต้องรอพิจารณา จนผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้วครับผมก็ยังรอเค้าติดต่อกลับมาหวังว่าจะมีโอกาสบ้าง
ตอนนี้ชีวิตดำเนินต่อไปแบบเนิบๆมาก ไม่ได้มีความสุขอะไร แต่ก็ไม่ได้จมทุกข์อะไรมากมาย ขอบคุณพันทิพย์ที่ให้พื้นที่ให้ผมระบาย ผมแค่อยากมีพื้นที่มีคนรับฟัง อยากหาเพื่อนคุย อยากมีกำลังใจให้มากกว่านี้ครับ
อยากหาเพื่อนคุย อยากมีกำลังใจ จากใจคนติดเอชคนใหม่คนนึง
ผมพึ่งรู้ตัวว่าเชื้อเมื่อกลางเดือนมกราครับ แล้วก็พึ่งเริ่มยาต้าน ตอนแรกที่ทราบผล ผมงงๆทำไรไม่ถูกเลย เหมือนล่องลอยไม่มีสติ ไม่ได้ฟูมฟาย เพราะเตรียมใจคิดเผื่อก่อนมาตรวจแล้วว่าถ้าหากมีเชื้อจะทำยังไง พยายามมองโลกในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ยังไม่เป็นอะไรมากยังมีทางรักษา
จนถึงตอนนี้มีแค่คน3คนที่รู้ว่าผมมีเชื้อ สมมุติว่าชื่อ เอ บี และ ซี ละกันนะครับ
เอ เป็นคนที่ตกลงกันกับผมว่าจะเริ่มสานต่อความสัมพันธ์ แล้วก็แนะนำให้ผมไปตรวจครับ แต่เอไม่เป็น ผมได้แต่บอกเค้าว่าอย่าคุยกันเลย แต่เค้าก็ยังไม่ทิ้งผม คอยบอกว่าไม่เป็นไรเราไม่ได้ทิ้ง มีอะไรก็บอก แต่ผมก็รู้แล้วล่ะวาความสัมพันธ์ของเรามันคงไปต่อไม่ได้แล้ว ส่วน บี เป็นพี่คนนึงที่ผมก็เคยจะได้เป็นแฟนแหละครับ รู้จักกันมานานก่อนเอมากแต่ไม่ได้ตกลงใช้สถานะแฟนกัน แค่ดูแลกันเรื่อยมา ซึ่งตอนนี้มีแต่พี่บีคนเดียวที่ผมคุยได้ทุกอย่าง มีปัญหาไม่สบายใจก็โทรไปหา พี่เค้าก็มาหาบ่อยๆเพราะเป็นห่วง หรือถ้าอยากได้คำปรึกษาอะไรมากกว่านั้นก็โทร 1663 พี่ๆที่นี่คุยดีมากๆครับ และ ซี ก็คือเพื่อนที่ผมขอยืมล๊อกอินนี้มาตั้งกระทู้
แต่สิ่งที่อยากได้มากที่สุดคือกำลังใจจากพ่อแม่ แต่ผมก็ต้องปิดไว้เป็นความลับเพราะไม่อยากทำให้ท่านเสียใจ และคิดว่าตัวเองต้องสู้และรับมือกับมันได้ แต่เอาเข้าจริงๆมันไม่ง่ายเลยครับ มีครั้งนึงที่ผมรอตรวจอีกทีอย่างละเอียดแล้วพ่อโทรมา อยู่ไหนลูก รีบกลับนะ ตังหมดยัง ผมต้องโกหกไปว่ามาซื้อของ บลาๆ กลับมาถึงห้องผมร้องไห้หนักมาก เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หลังจากเจอเรื่องแย่ๆมา ผมอยากก้มลงขอโทษท่าน อยากบอกกับพ่อแม่ใจจะขาดว่าผมเดินต่อไปไม่ไหวถ้าไม่มีพวกเค้าเป็นกำลังใจ อยากกอดพวกเค้าแน่นๆแล้วบอกว่าเป็นกำลังใจให้ผมหน่อยได้มั้ย แต่สุดท้ายก็ต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองแล้วก็เก็บมันไว้ในใจ
ที่กังวลอีกเรื่องนึงคือเรื่องอนาคตครับ ผมเรียนพึ่งอายุจะ23 พึ่งเรียนจบมาในสายเชฟ ซึ่งแน่นอนการจะทำงานสายนี้ต้องมีตรวจเอช ซึ่งแม่ให้ผมสมัครเรียน OHAP โรงเรียนสอนทำอาหารของโอเรียนเต็ล ผมหาข้อมูลมาก็พบว่าต้องตรวจเอช ก็หมดสิทธิ์ จึงได้แต่ปัดๆท่านไปเวลาพูดเรื่องนี้ว่า เดี๋ยวลองไปสอบดู และเมื่อกี้พ่อก็โทรมาหาผมแล้วพูดเรื่องนี้ผมก็บอกปัดๆไป พ่อเลยจี้จุดมาว่า "เออๆแล้วแต่นะ แล้วจะมาเสียใจทีหลังว่าไม่น่าเลย อย่าให้ได้ยินนะ" ประโยคนี้แหละทำผมจะร้องไห้เป็นครั้งที่สอง
ตอนนี้สมัครงานไว้ที่นึง แต่ดันต้องตรวจเอชอีก ผมเลยบอกพี่เค้าตรงๆว่าผมมีเชื้อ พี่เค้าก็โอเคเหมือนจะรับไว้ แต่นานๆไป เค้าก็ส่งเรื่องขึ้นไปที่ผู้บริหารบอกว่าเคสผมเป็นเคสพิเศษต้องรอพิจารณา จนผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้วครับผมก็ยังรอเค้าติดต่อกลับมาหวังว่าจะมีโอกาสบ้าง
ตอนนี้ชีวิตดำเนินต่อไปแบบเนิบๆมาก ไม่ได้มีความสุขอะไร แต่ก็ไม่ได้จมทุกข์อะไรมากมาย ขอบคุณพันทิพย์ที่ให้พื้นที่ให้ผมระบาย ผมแค่อยากมีพื้นที่มีคนรับฟัง อยากหาเพื่อนคุย อยากมีกำลังใจให้มากกว่านี้ครับ