บ้านเกิดมันคงจะมีความหมายต่อชีวิตในหลายหลากเหตุผล ยิ่งในฐานะของคนที่มาใช้ชีวิตเรียนและทำงานในเมืองหลวงตั้งแต่จบมัธยมต้นอย่างย้ง แม้บัานเช่าที่เขาและครอบครัวเคยอยู่จะไม่มีร่องรอยเหลือทิ้งไว้ให้เห็นอีกต่อไปแล้วก็ตามที หากแต่ความฝันของเขามันเคยถูกจุดขึ้นที่นี่
ศาลเจ้าจีนท้ายตลาดริมน้ำมีผู้คนคึกคัก หนุ่มใหญ่เลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานปูนกว้างที่เคยเป็นที่ตั้งโรงงิ้วและขึงจอฉายหนังกลางแปลงยอดมหรสพของชุมชนท้ายตลาด ย้งเข้าไปไหว้สักการะและทำบุญ แล้วเดินผ่านประตูข้างศาลเจ้าทะลุไปยังตรอกเล็ก เป้าหมายของการมารอคอยเขาอยู่ข้างหน้า ร้านขายของชำขนาดสองห้องที่คุ้นเคยยังเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย บนชั้นไม้ ขนมถูกวางเรียงในตระกร้าพลาสติก บ้างแขวนลดหลั่นราวโมบายแห่งความอร่อยที่เอื้อมถึงได้ไม่ยาก เขาเดินหยิบขนมที่โฆษณาว่ากินแล้วจะมีเพื่อนเยอะมาห่อหนึ่ง หยิบน้ำอัดลมสีดำขวดแก้วมาเปิดกับที่เปิดฝาจีบเก่าข้างฝาแล้วนั่งลงตรงโต๊ะปูนหน้าร้าน

ชายชราเชื้อจีนยังดูกระฉับกระเฉงแข็งแรงเดินเอากระปุกเกลือมาวางให้เขา พร้อมกับลดผ้าใบกันแดดบ่ายลงบรรเทาความร้อนให้ "ร้อนจริงเดี๋ยวนี้ ลื้อมาไหว้เจ้าหรือ" ย้งพนมือสวัสดีพร้อมยิ้มให้ผู้สูงวัย "ผมแวะมาไหว้แป๊ะด้วย" เขาตอบไปเป็นภาษาจีนแล้วเอามือลูบกรอบไม้ที่เคยมีใบปิดหนังในอดีตปิดอยู่ตรงนั้น "อาย้งเหรอนี่" ชายหนุ่มยิ้มกว้างแทนคำตอบ "ลื้อได้เล่นหนังอย่างที่เคยบอกอั๊วไหม" ชายหนุ่มส่ายหน้า "โรงหนังปิดตัวไปหลายปีแล้ว ไม่มีตั๋วหนังให้ลื้อดูแลัวนะ"  ชายหนุ่มลุกขึ้นจับมืออีกฝ่ายให้ลงนั่งด้วยกัน "ผมได้เข้าวงการ ได้กำกับหนัง ไปทำหนังที่ฮ่องกงมาห้าหกปีแล้วครับ" ชายชราหัวเราะเสียงดัง "ลื้อเก่งจริงมานะพยายามจนสำเร็จ ดีใจด้วย" "ผมอยากให้แป๊ะได้ดูหนังที่ผมทำ" ชายหนุ่มบอก "ลื้อก็รู้อั๊วไม่เคยไปโรงหนัง มันมืดและอึดอัด คงไม่ได้ชมฝีมือลื้อ" "ได้สิแป๊ะ งานศาลเจ้าเดือนหน้าผมจะมาช่วยแป๊ะขายของที่งาน เอาหนังที่ผมกำกับมาฉายกลางแปลงที่นี่" ชายหนุ่มติดโปสเตอร์หนังเรื่องล่าสุดที่ยังไม่ได้เปิดตัวเขัาฉายที่เมืองไทยลงตรงกรอบไม้ และเอาปากกาเมจิกเขียนสถานที่ว่าศาลเจ้า วันที่สามเดือนกุมภาพันธ์ เขายื่นเสื้อยืดสกรีนหนังเรื่อง The Master และบ๊อกเซตภาพยนตร์ยอดนิยมของเขาให้แป๊ะ

ย้งกลับไปตอนเย็น ชายชราสวมเสื้อโปรโมทหนังของย้งขายของ ลูกค้าขาประจำแซวว่าอาแป๊ะหน้าเหมือนดารานำในเรื่องไม่มีผิด