นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ เรากำลังเรียนอยู่มหาลัย ซึ่งพักอยู่ด้วยกันกับแฟนที่หอคะ
เรากับแฟนคบกันมาตอนนี้ก็ปีกว่าๆแล้ว แฟนไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้ง
แต่เราก็ยังตามหึงตามหวงอยู่ตลอด เช็คเฟส ไลน์ ทุกอย่างของเคัา แต่เค้าก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะคะ
แล้วคือเราเป็นคนที่ติดแฟนมากๆ เค้าจะไปไหนถ้าเราตามไปได้เราไปหมดคะ ถึงแม้ว่าจะไปนั่งรอเฉยๆก็ตาม
ที่ตามไปก็มีเหตุผลคะ เรากลัวเค้าไปเจอผู้หญิงคนอื่น หรือทำอะไรที่เราไม่ชอบ กลัวมากๆเลยตามติดไปทุกที่
ถ้าที่ไหนเค้าไม่ให้เราไปด้วยเราจะงอแงทันทีคะ(แต่เค้าก็มีเหตุผลนะคะที่ไม่ให้เราไป) สุดท้ายก็ทะเลาะกัน แต่ก็ดีกันทุกครั้ง
แล้วเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราจะรู้สึกอยากคุยกับเค้าตลอดเวลา พอเค้าหายไปนานหน่อยก็จะเริ่มสงสัยละว่าเค้าไปทำอะไร
ทำไมหายไปนานจริง เราก็จะหงุดหงิด ระแวงไปหมดคะ เค้าก็จะโมโหเราว่าเรางี่เง่าเอาแต่ใจไม่มีเหตุผล
บางทีเราก็เสียใจนะคะ ที่เค้าว่าเรา ก็ยอมรับคะว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ที่เป็นก็เพราะรักเค้ามากๆ
เราขี้เหงามากๆ ต้องการเค้าอยู่ตลอด แล้วก็ขี้กลัวขี้ระแวงไปหมดทุกอย่าง คิดมากทุกเรื่อง จนบางคืนถึงกับนอนไม่หลับ
เราอยากเลิกพฤติกรรมของเราแบบนี้มากๆ กลัวเค้าจะรำคาญจนทนไม่ไหว อีกแค่ปีเดียวเค้าก็ต้องออกไปฝึกงานแล้ว
ก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราไม่อยากจะเป็นแบบนี้ให้เค้าเหนื่อยใจคะ พยายามมากๆหลายครั้งก็ยังทำไม่ได้
มีใครมีความคิดเห็นดีๆบ้างไหมคะ อยากเลิกเป็นแบบนี้จริงๆคะ
ปล. พิมพ์ในโทรศัพท์ ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยคะ
ปล.2 ตอนนี้เค้ากำลังไปเข้าค่าย เราก็รู้ว่าเค้าคงไม่ว่างตอบ แต่ก็แอบน้อยใจคะ เหงาด้วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ปล.3 เรามีเพื่อนนะคะ แต่ถึงอยู่กับเพื่อนก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ดี แบบอยู่ไม่เป็นสุขอ่ะคะ
ปล.4 กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ก็ช่วยได้ครึ่งนึงคะ แต่อยากหายขาดจริงๆ
ติดแฟนมากคะ อยากเลิกทำไงดีคะ?
เรากับแฟนคบกันมาตอนนี้ก็ปีกว่าๆแล้ว แฟนไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้ง
แต่เราก็ยังตามหึงตามหวงอยู่ตลอด เช็คเฟส ไลน์ ทุกอย่างของเคัา แต่เค้าก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะคะ
แล้วคือเราเป็นคนที่ติดแฟนมากๆ เค้าจะไปไหนถ้าเราตามไปได้เราไปหมดคะ ถึงแม้ว่าจะไปนั่งรอเฉยๆก็ตาม
ที่ตามไปก็มีเหตุผลคะ เรากลัวเค้าไปเจอผู้หญิงคนอื่น หรือทำอะไรที่เราไม่ชอบ กลัวมากๆเลยตามติดไปทุกที่
ถ้าที่ไหนเค้าไม่ให้เราไปด้วยเราจะงอแงทันทีคะ(แต่เค้าก็มีเหตุผลนะคะที่ไม่ให้เราไป) สุดท้ายก็ทะเลาะกัน แต่ก็ดีกันทุกครั้ง
แล้วเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราจะรู้สึกอยากคุยกับเค้าตลอดเวลา พอเค้าหายไปนานหน่อยก็จะเริ่มสงสัยละว่าเค้าไปทำอะไร
ทำไมหายไปนานจริง เราก็จะหงุดหงิด ระแวงไปหมดคะ เค้าก็จะโมโหเราว่าเรางี่เง่าเอาแต่ใจไม่มีเหตุผล
บางทีเราก็เสียใจนะคะ ที่เค้าว่าเรา ก็ยอมรับคะว่าเราเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ที่เป็นก็เพราะรักเค้ามากๆ
เราขี้เหงามากๆ ต้องการเค้าอยู่ตลอด แล้วก็ขี้กลัวขี้ระแวงไปหมดทุกอย่าง คิดมากทุกเรื่อง จนบางคืนถึงกับนอนไม่หลับ
เราอยากเลิกพฤติกรรมของเราแบบนี้มากๆ กลัวเค้าจะรำคาญจนทนไม่ไหว อีกแค่ปีเดียวเค้าก็ต้องออกไปฝึกงานแล้ว
ก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราไม่อยากจะเป็นแบบนี้ให้เค้าเหนื่อยใจคะ พยายามมากๆหลายครั้งก็ยังทำไม่ได้
มีใครมีความคิดเห็นดีๆบ้างไหมคะ อยากเลิกเป็นแบบนี้จริงๆคะ
ปล. พิมพ์ในโทรศัพท์ ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยคะ
ปล.2 ตอนนี้เค้ากำลังไปเข้าค่าย เราก็รู้ว่าเค้าคงไม่ว่างตอบ แต่ก็แอบน้อยใจคะ เหงาด้วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ปล.3 เรามีเพื่อนนะคะ แต่ถึงอยู่กับเพื่อนก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ดี แบบอยู่ไม่เป็นสุขอ่ะคะ
ปล.4 กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ก็ช่วยได้ครึ่งนึงคะ แต่อยากหายขาดจริงๆ