สวัสดีค่ะ ครั้งนี้เป็นกระทู้แรกของเรา ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้ตั้งกระทู้เอง หากผิดพลาดประการใด ขออภัยตรงนี้ด้วยนะคะ

เข้าเรื่องเลยค่ะ คือเราคบกับแฟนมา น่าจะได้เกือบๆ 10 ปีแล้วค่ะ แฟนเราดีกับเราเกือบทุกอย่าง แต่มีติดนิสัยเด็กๆอยู่บ้าง
คือเขาค่อนข้างเอาแต่ใจ แล้วตรรกะความคิดยังเด็กอยู่มากคะ (อายุเขา33 เรา27)

ตอนแรกๆก็คบกันดีค่ะ รักกันโลกชมพู มีความสุขจนน่ารำคาญค่ะ
แต่สาม สี่ ปีหลังมานี่ เรากลับมีความรู้สึกว่า เรามีความสุขมากกว่านี้ได้มั้ย
เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นค่ะ เรื่องเล็กๆน้อยๆ เขาก็จะบ่นเรา ซึ้งเราเป็นคนขี้รำคาญ ต้องคอยคุมอารมณ์เอาไว้ให้มันจบๆ
แต่เรากลับรู้สึกรำคาญเขาอย่างบอกไม่ถูก ความคิดของเขามันทำให้เรารู้สึกว่า เห่ยย คนนี้หรอ ที่ฉันตกหลุมรักมาตั้งนาน
(เพื่อน+ครอบครัว(เรา)+คนรอบตัว ที่รู้จักเราทั้งสองคนคือคิดตรงกับเราหมดว่าความคิดเขาเด็ก)

เราก็คบๆกันมาแบบทะเลาะๆ กันมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันค่ะ ซึ่งเรารู้สึกได้ว่า ความรักที่มีมันบั่นทอนลงไปเรื่อยๆ
เราไม่โทษเขาฝ่ายเดียวนะคะ เพราะเราเองข้อเสียก็เยอะมาก ยิ่งพักหลังเราคุมอารมณ์ไม่อยู่ เราก็พูดจาแย่ๆไปเยอะ
ความรักมันก็น้อยลงไปเรื่อยๆมั้งคะ ตามความเข้าใจของเรานะ

ในระหว่างที่เขา ก็ยังรักยังดีกับเราเหมือนเดิม เสียแค่นิสัยส่วนตัวของเขาที่มันแก้ไม่หายจริงๆ
เช่นหากทะเลาะกันบนรถ เขาก็จะขับรถ เร็วๆ ปาดๆ ให้รู้ว่าเออ โมโหนะ โดยบางครั้งมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย อะไรแบบนี้อะค่ะ
แต่เรื่องนอกใจ ไม่เอาใจใส่ ไม่เติมความหวาน ไม่มีเลยคะ ตรงนี้เขายังสม่ำเสมอเหมือนเดิม

เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไป เรายังรักเขาอยู่หรือไม่ เพราะเขาก็ยังเป็นความสุขของเรา เรายังเป็นห่วง
ยังหวังดี และสงสารเขามากถ้าเราจะเลิกกับเขาไป
แต่อีกใจนึง เรารู้สึกว่าเราสามารถมีความสุขมากกว่านี้ได้มั้ย

สรุปคำถามคะ คือเราไม่แน่ใจ ว่าเรารักเขา หรือไม่รักเขา หรือผูกพัน หรือสงสาร
คือเราคิดโลกไม่ออกจริงๆว่าถ้าไม่มีเขาจะเป็นยังไง แต่เราก็คิดไม่ออกจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะอยู่กันได้ยังไงในเมื่อความรักมันน้อยลงทุกวัน

ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ