ก่อนอื่นนะคะ ขอย้อนไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว...
สมัยนั้นเรายังเป็นนักเรียนอยู่ชั้น ม.5 เราเรียนพิเศษอยู่ที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ที่ต่างจังหมดนะคะ เราเรียนที่นั่นมาตั้งแต่สมัยชั้น .1 จนถึง
ตอนม.5 ก้อประมาณ 5 ปีแล้วเนาะ เราเรียนที่นี่ทุกวันตอนเย็น จนกระทั่งช่วงปิดเทอมม.5 เราได้มาช่วยอาจารย์ที่สอนพิเศษที่สถาบันแห่งนี้ติวเลข ติวเสร็จก็ประมาณ 10 โมง อาจารย์ที่สอนพิเศษก็เรียกเราเข้าไปหาแล้วพูดว่า "ครูมีคนจะแนะนำให้รู้จัก" เอ๊ะเราก้องงว่าใคร?? เพราะที่นั่นเรารู้จักเกือบทุกคน ทันใดนั้น อาจารย์ก็พาคนๆนั้นเข้ามา ....
สายตาของเรามองไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วก้อยิ่งตกใจ เพราะเราไม่เคยเจอเค้าเลย อาจารย์บอกว่าเรากะเค้าเรียนที่นี่ด้วยกันตั้งแต่เด็กเลยแต่ว่าไม่มีโอกาศได้คุยกัน ตอนนี้ครูเห็นว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว ครูเลยแนะนำให้รู้จัก พี่เค้าชื่อว่า "อ้วน(นามสมมตินะคะ..)" ตอนนี้เค้าเรียนจบชั้นม.6 แล้ว(เราก็นึกในใจ แหม่ก้อรุ่นพี่แค่ปีเดียวเอง
) อาจารย์พูดต่อว่า พี่เค้ากำลังจะเรียนต่อหมอที่มหิดล เราก้ออู้ยส์ๆๆๆ ...เก่งจังเลย แล้วอาจารย์ก็ปล่อยให้เราสองคนได้นั่งคุยกันสักพักนึง คุยกันได้สักพักนึง ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเราต้องรีบกลับบ้าน แต่ประเด็นคือ "เราหิว" เราเลยชวนพี่อ้วน บอกว่าพี่คะ เราไปกินข้าวเที่ยงกันมั้ย 555 พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้พี่เค้าขับไป แต่พี่เค้าก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แล้วก็พาไปร้านกินข้าว พอไปถึงที่ร้านเราก็สั่งอาหารตามปกติ เราก็งงเอ๊ะ ทำไมพี่เค้าดูสนิทกับเจ้าของร้านจัง สรุปคือ.....เจ้าของร้านคือป้าแท้ๆ ของพี่เค้านั่นเอง
มันตลกมากเลยนะคะที่เราทั้งสองคนเรียนด้วยกันมาตั้งเกือบ 6 ปีแต่ก็ไม่เคยเจอกันเลย แถมวันแรกที่คุยกันก็ชวนกันไปกินข้าวอีกต่างหาก(พอตอนที่คบกันพี่เค้าเลยบอกว่า "เตงมาอ๋อยเค้าตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยนะ") แล้ววันนั้นที่เราไปกินข้าวที่ร้านป้าเค้า เค้าก็แนะนำให้คนที่บ้านรู้จักเราทันที เมื่อเรากินเสร็จเราทั้งคู่ก็จากกันโดยไม่ไม่ได้ขอเบอร์โทร หรืออีเมล์ไว้เลย
คุณจะเลือกอะไร ระหว่างความจริงกับสิ่งที่ไม่แน่นอน ??
สมัยนั้นเรายังเป็นนักเรียนอยู่ชั้น ม.5 เราเรียนพิเศษอยู่ที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ที่ต่างจังหมดนะคะ เราเรียนที่นั่นมาตั้งแต่สมัยชั้น .1 จนถึง
ตอนม.5 ก้อประมาณ 5 ปีแล้วเนาะ เราเรียนที่นี่ทุกวันตอนเย็น จนกระทั่งช่วงปิดเทอมม.5 เราได้มาช่วยอาจารย์ที่สอนพิเศษที่สถาบันแห่งนี้ติวเลข ติวเสร็จก็ประมาณ 10 โมง อาจารย์ที่สอนพิเศษก็เรียกเราเข้าไปหาแล้วพูดว่า "ครูมีคนจะแนะนำให้รู้จัก" เอ๊ะเราก้องงว่าใคร?? เพราะที่นั่นเรารู้จักเกือบทุกคน ทันใดนั้น อาจารย์ก็พาคนๆนั้นเข้ามา ....
สายตาของเรามองไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วก้อยิ่งตกใจ เพราะเราไม่เคยเจอเค้าเลย อาจารย์บอกว่าเรากะเค้าเรียนที่นี่ด้วยกันตั้งแต่เด็กเลยแต่ว่าไม่มีโอกาศได้คุยกัน ตอนนี้ครูเห็นว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว ครูเลยแนะนำให้รู้จัก พี่เค้าชื่อว่า "อ้วน(นามสมมตินะคะ..)" ตอนนี้เค้าเรียนจบชั้นม.6 แล้ว(เราก็นึกในใจ แหม่ก้อรุ่นพี่แค่ปีเดียวเอง ) อาจารย์พูดต่อว่า พี่เค้ากำลังจะเรียนต่อหมอที่มหิดล เราก้ออู้ยส์ๆๆๆ ...เก่งจังเลย แล้วอาจารย์ก็ปล่อยให้เราสองคนได้นั่งคุยกันสักพักนึง คุยกันได้สักพักนึง ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเราต้องรีบกลับบ้าน แต่ประเด็นคือ "เราหิว" เราเลยชวนพี่อ้วน บอกว่าพี่คะ เราไปกินข้าวเที่ยงกันมั้ย 555 พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้พี่เค้าขับไป แต่พี่เค้าก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แล้วก็พาไปร้านกินข้าว พอไปถึงที่ร้านเราก็สั่งอาหารตามปกติ เราก็งงเอ๊ะ ทำไมพี่เค้าดูสนิทกับเจ้าของร้านจัง สรุปคือ.....เจ้าของร้านคือป้าแท้ๆ ของพี่เค้านั่นเอง
มันตลกมากเลยนะคะที่เราทั้งสองคนเรียนด้วยกันมาตั้งเกือบ 6 ปีแต่ก็ไม่เคยเจอกันเลย แถมวันแรกที่คุยกันก็ชวนกันไปกินข้าวอีกต่างหาก(พอตอนที่คบกันพี่เค้าเลยบอกว่า "เตงมาอ๋อยเค้าตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยนะ") แล้ววันนั้นที่เราไปกินข้าวที่ร้านป้าเค้า เค้าก็แนะนำให้คนที่บ้านรู้จักเราทันที เมื่อเรากินเสร็จเราทั้งคู่ก็จากกันโดยไม่ไม่ได้ขอเบอร์โทร หรืออีเมล์ไว้เลย