ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ชีวิตนั้นอยู่แค่ชั่วคราวไม่นาน ชีวิตที่เหลือก็มุ่งมันทำแต่กรรมดี หมั่นทำบุญ ทำทาน รักษาศิล เจริญสติ ภาวนา
งดเว้นการทำชั่วทั้งปวง ทั้งกายกรรม วจีกรรม และ มโนกรรม อาจจะทำได้บ้างพร่องบ้าง ก็ค่อยๆปรับแก้ไปเรื่อยๆ...ชีวิตเรานี้แสนสั้น
อยู่กันไม่เกินร้อยปีจะมาเสียเวลาทำอกุศลกันทำไม  โลกหมุนเวียนกันมากี่ล้านๆปีแล้ว เราก็เช่นกันเกิดกันมากี่ภพกี่ชาติแล้ว มันช่างน่า
เบื่อแท้ๆ  ผมจึงคิดว่าเอาเวลาที่เหลือในชีวิตสร้างแต่กุศลความดีดีกว่าครับ  ทุกข์หรือสุขใดๆในโลกมันก็ชั่วคราว เดี๋ยวก็ผ่านไป ไม่มี
สิ่งใดคงทนถาวร  เราจะมามัวยึดทุกข์ยึดสุขทำไม ปล่อยวางมันไป แล้วมุ่งมั่นทำแต่กรรมดี เตินตามทางมรรค8 ไปเรื่อยๆดีกว่าครับ
สุขจากการปฎิบัติธรรมนั้นปราณีตกว่า เดินทางมรรคขัดเกลากิเลสไปเรื่อยๆ จะถึงที่หมายเมื่อไรก็ช่าง เมื่อถึงแล้วก็รู้เอง ทำแบบนี้ได้
ก็สบายแล้วครับ...