ผมน่ะ.. ผมน่ะ.. เป็นคนขี้อายมาก เรื่องมีอยู่แว้(อยู่ว่า) ย้อนเวลากลับไปช่วงปลายปี 2012 ผมฝึกงานอยู่แถวบางกะปิ เลยมาเช่าหออยู่ในซอย ราม 53 แล้วผมปิ๊งผู้หญิงคนนึงเข้าให้ เธอเป็นผู้หญิงผมสั้น ผิวขาว ย้อมผมสีนำ้ตาลออกแดงนิดหน่อย(ผมเรียกไม่ถูกว่าสี่อะไรอะนะ) เอาเป็นว่าเธอตรงสเปคผมสุดๆ เท่าที่เคยเจอมาจนถึงปัจจุบันเลยก็ว่าได้ เธอเช่าหออยู่ในซอยเดียวกับผมคือซอยราม 53 หอผมจะอยู่ห่างกันประมาณ 200 เมตรได้. ผมจะเจอเธอเป็นบางวันในซอย อาจจะเป็นช่วงเย็นๆ หรือกลางวันของวันหยุด เธอจะเดินออกมาซื้อของคนเดียว นานๆที่ก็จะเห็นมากับเพื่อนอีกคน โดยที่ผมขี้อายมากเลยไม่กล้าเข้าไปคุยหรือแม้กระทั้งยิ้มให้เธอผมก็ไม่กล้า ผมคิดนะอยากจะเข้าไปอยู่ในความทรงจำในเมโมรีของเธอสักนิดก็คงจะดี แต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปได้ไงเพราะเราไม่ได้มีกิจกรรม หรือชะตากรรมอะไรร่วมกัน (หมายถึง เรียนห้องเดียวกันในวิชาอะไรสักอย่าง หรืออยู่หอเดียวกันประมาณนี้) คือมันไม่มีเหตุอะไรที่เราจะมีเรื่องคุยกันอะนะ แต่มีอยู่ครั้งนึงผมไปกินข้าวมันไก่อยู่(จะอิ่มแล้ว) เธอก็เดินมาซื้อข้าว แต่ว่าโต๊ะน่ะเต็มหมดแล้ว เธอมองมาที่โต๊ะผมเพราะว่าผมจะอิ่มแล้วช่วงที่เธอมองมาที่ผม เป็นช่วงที่ผมเงยหน้าไปมองเธอพอดี ผมนี่หลบสายตาเธอทันที ฮี่ฮี่  เอาละ ทีนี้กลับมาที่ห้อง มาเปิดดูหนัง AV ที่ห้อง เอ้ย! กลับมานั้งคิด นอนคิดดูที่ห้อง เอาน่า เหตุการที่ร้านอาหารอาจจะทำให้ผมเข้าไปอยู่ในเมโมรีของเธอ ไม่มากก็น้อยแล้วก็ได้ คิดว่าจะไปรวบรวมความกล้าในวันหยุดปีใหม่ กลับมาจากวันหยุดปีใหม เมื่อเจอเธอแล้ว จะยิ้มให้เพื่อเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพและจะได้เข้าไปอยู่ในความทรงจำของเธอ เพื่อที่จะได้สานต่อความสัมพัน และผมก็เชื่อในเซ็นของผมว่าเธอยังโสดอยู่ แต่ก็เหมือนโชคชะตาไม่เข้าข้าง หลังจากปีใหม่แล้วผมก็ไม่เจอเธออีกเลย เข้าใจว่าเธอน่าจะย้ายออกไปแล้ว นั่นแหละ ฮะ ท่านผู้ชม สุดท่ายก็ปล่อยให้เธอผ่านไปโดยที่ไม่ได้เอื้อมไปไขว่คว้าอะไรเลย กลับมาคิดดูมันก็น่าเสียดายนะ เพราะความขี้อายของผมแท้ๆ

ปล. ผมเรียบเรียงได้ไม่ค่อยดีนะ อ่านแล้วอาจ งงๆ บ้าง