วันนี้ผมได้นั่งรถสองแถวกลับบ้าน ได้เจอผู้หญิงคนนึงนั่งตรงข้ามกับผม เธอน่ารัก และเป็นผู้หญิงในฝันของผมเลยแหละ คือ ดูเรียบร้อย หน้าใสๆ ไม่ค่อยแต่งหน้า นี้แหละ สเปคผมเลย แถมส่วนสูงยังใกล้เคียงกับผมอีก เพราะผมไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ คือว่า ผมรู้สึกว่า เธอคนนี้แหละ ใช่เลย !
ระหว่างนั่งรถ ผมได้แอบมองเธอตลอดทาง แต่จะแอบมองในระหว่างที่เธอเอาสายตาไปทางอื่น ผมก็ทำฟรอมมองนู้นมองนี้ แล้วก็หาจังหวะมองเธอ
แล้วระหว่างนั่งรถ ผมก็รู้สึกได้ว่า เธอ ก็กำลังมองผมเหมือนกัน พอเธอมองที่ผม ผมก็ทำฟรอมหันหน้าไปทางอื่น อย่างที่บอกว่า ผมขี้อาย
ตอนนั้นผมนึกใจ ขอให้เธอไปลงรถที่ค่ายรถ เพราะค่ายรถมันสุดทางแล้ว แล้วผมกะจะขอเบอร์เธอตอนลงรถด้วยกัน เพราะผมคงไม่กล้าขอในรถแน่นอน
พอมาถึงที่ค่ายรถ ทุกคนก็ลงกันหมด ตอนนั้นผมกล้าๆกลัวๆครับ คิดในใจ เอาไงดี จะขอเบอร์ดีไหม !
แต่มีเวลาไม่กี่วิในการคิด เธอก็เริ่มเดินห่างผมไปเรื่อยๆ ระยะห่างพอสมควร ผมได้แต่มองเธอข้างหลัง ระหว่างนั้นที่เธอกำลังเดิน เธอได้หันหลังมายิ้มให้
ผมตาค้างและได้มองเธอขึ้นวินมรไซต์ไปกับแม่เธอ พึ่งรู้ว่าเธอมากับแม่ ตอนแรกคิดว่าเธอมาคนเดียวครับ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่แม่เธอรึป่าว แต่คงใช่
จากนั้นผมก็เดินเข้าซอยบ้านของผม แล้วเธอก็ขึ้นวินมรไซต์ไปซอยไหนก็ไม่รู้
ผมรู้สึกเสียดายผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วก็ผิดหวังกับตัวเองครับ ถ้าผมรู้ว่าเค้ามีใจ ผมก็คงอาจได้เธอมาเป็นแฟนแล้ว แต่ด้วยความขี้อายของผมแท้ๆ
แต่ก็สงสัยเธอ ทำไมเธอไม่คิดจะจีบผมมั้ง เดินไปไกลๆแล้วพึ่งมายิ้มให้ ทำไมไม่ยิ้มให้ตั้งแต่ตอนลงรถแล้ว
ผมได้มาคิดทบทวนครับว่า ตอนที่เค้ามองมา ผมก็เอาแต่มองไปทางอื่น แล้วอีกอย่างเธอนั่งมากับแม่ด้วย
พอจังหวะลงรถเธอก็เดินใกล้ๆแม่ พอเดินไปสักพัก แล้วจังหวะนั้น แม่ของเธอได้เดินนำหน้าเธอ ไป 2-3 ก้าว เพื่อจะไปเรียกวินมรไซต์..
จากนั้นเธอก็หันมาแล้วก็ทำหน้าเหมือนจะมองหาใครอยู่ พอเจอผม แล้วก็ยิ้มให้ผม ตอนนั้นมันจังหวะที่ผมกำลังมองเธอด้วย
เป็นครั้งแรกที่ผมได้สบตากับเธอจังๆ
เฮ้อ ! ผิดหวังกับตัวเองครับ หวังว่าเราจะได้เจอเธออีก คราวหน้าผมจะขอเบอร์ให้ได้ แต่มันจะได้เจอกันอีกรึป่าว T_T
เสียดายครับๆ เสียดายจริงๆ เป็นผู้หญิงในฝัน แถมเธอยังชอบผมด้วย (เศร้า) ! แต่ผมกลับปล่อยหลุดมือไป
เบื่อตัวเองที่เป็นคนไม่ค่อยกล้าแสดงออก ไม่มีความมั่นใจ ขี้อาย
ระหว่างนั่งรถ ผมได้แอบมองเธอตลอดทาง แต่จะแอบมองในระหว่างที่เธอเอาสายตาไปทางอื่น ผมก็ทำฟรอมมองนู้นมองนี้ แล้วก็หาจังหวะมองเธอ
แล้วระหว่างนั่งรถ ผมก็รู้สึกได้ว่า เธอ ก็กำลังมองผมเหมือนกัน พอเธอมองที่ผม ผมก็ทำฟรอมหันหน้าไปทางอื่น อย่างที่บอกว่า ผมขี้อาย
ตอนนั้นผมนึกใจ ขอให้เธอไปลงรถที่ค่ายรถ เพราะค่ายรถมันสุดทางแล้ว แล้วผมกะจะขอเบอร์เธอตอนลงรถด้วยกัน เพราะผมคงไม่กล้าขอในรถแน่นอน
พอมาถึงที่ค่ายรถ ทุกคนก็ลงกันหมด ตอนนั้นผมกล้าๆกลัวๆครับ คิดในใจ เอาไงดี จะขอเบอร์ดีไหม !
แต่มีเวลาไม่กี่วิในการคิด เธอก็เริ่มเดินห่างผมไปเรื่อยๆ ระยะห่างพอสมควร ผมได้แต่มองเธอข้างหลัง ระหว่างนั้นที่เธอกำลังเดิน เธอได้หันหลังมายิ้มให้
ผมตาค้างและได้มองเธอขึ้นวินมรไซต์ไปกับแม่เธอ พึ่งรู้ว่าเธอมากับแม่ ตอนแรกคิดว่าเธอมาคนเดียวครับ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่แม่เธอรึป่าว แต่คงใช่
จากนั้นผมก็เดินเข้าซอยบ้านของผม แล้วเธอก็ขึ้นวินมรไซต์ไปซอยไหนก็ไม่รู้
ผมรู้สึกเสียดายผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วก็ผิดหวังกับตัวเองครับ ถ้าผมรู้ว่าเค้ามีใจ ผมก็คงอาจได้เธอมาเป็นแฟนแล้ว แต่ด้วยความขี้อายของผมแท้ๆ
แต่ก็สงสัยเธอ ทำไมเธอไม่คิดจะจีบผมมั้ง เดินไปไกลๆแล้วพึ่งมายิ้มให้ ทำไมไม่ยิ้มให้ตั้งแต่ตอนลงรถแล้ว
ผมได้มาคิดทบทวนครับว่า ตอนที่เค้ามองมา ผมก็เอาแต่มองไปทางอื่น แล้วอีกอย่างเธอนั่งมากับแม่ด้วย
พอจังหวะลงรถเธอก็เดินใกล้ๆแม่ พอเดินไปสักพัก แล้วจังหวะนั้น แม่ของเธอได้เดินนำหน้าเธอ ไป 2-3 ก้าว เพื่อจะไปเรียกวินมรไซต์..
จากนั้นเธอก็หันมาแล้วก็ทำหน้าเหมือนจะมองหาใครอยู่ พอเจอผม แล้วก็ยิ้มให้ผม ตอนนั้นมันจังหวะที่ผมกำลังมองเธอด้วย
เป็นครั้งแรกที่ผมได้สบตากับเธอจังๆ
เฮ้อ ! ผิดหวังกับตัวเองครับ หวังว่าเราจะได้เจอเธออีก คราวหน้าผมจะขอเบอร์ให้ได้ แต่มันจะได้เจอกันอีกรึป่าว T_T
เสียดายครับๆ เสียดายจริงๆ เป็นผู้หญิงในฝัน แถมเธอยังชอบผมด้วย (เศร้า) ! แต่ผมกลับปล่อยหลุดมือไป