เพื่อนๆเคยมีเรื่อง อะไรที่เรา"ลืม" แล้วอายจนจำได้ไม่เคยลืมบ้างคะ ส่วนเรา ไม่ลืมเลย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่า...
...เราเรียนจบม.3 แล้วก็มาเรียนต่อที่ วิทยาลัยอาชีพของจังหวัด เราเรียนสายศิลป์ประยุกต์ หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เคยถือป้ายกีฬาสี เป็นเชียร์ลีดเดอร์ และก็นางนพมาศ ดังนั้นในโรงเรียน เราจึงเป็นที่รู้จักคนหนึ่ง
...สมัยนั้น ต้องเรียนลูกเสือด้วย และก็ต้องแต่งเครื่องแบบทุกวันพฤหัส เราเรียนภาคบ่าย เข้าแถว10:30น. บังเอิญวันนั้นนอนเพลินไปหน่อย นอนฝันถึงเรื่องpuppy love ตอนม.ต้นเพลิน จนพ่อตะโกนเรียก งัวเงียตื่นมาดูนาฬิกา ตายห่ะ(อุทานในใจ) สิบโมงครึ่ง รีบตาลีตาเหลือกอาบน้ำเสร็จ หยิบชุดลูกเสือมาใส่ แล้วรีบไปวิทยาลัยเร็วพลัน พอถึงวิทยาลัย เพื่อนๆ พี่ๆเข้าเรียนกันหมดแล้ว ส่วนภาคเช้าพักเที่ยง นั่งอยู่โรงอาหาร(เข้าไปเจอโรงอาหารเลยอยู่ขวามือ) เราก็เอ๊ะ...รู้สึกเหมือนมีคนมองเรา หรือเราคิดไปเอง หรือเราสวย(ฮิ้วววว) เราก็รีบเดินไปที่ช้อปของเรา ซึ่งอยู่ข้างหลังๆวิทยาลัย ก่อนจะถึงช้อป ก็ต้องเดินผ่านตึกข้างหน้าทั้งหมด 4ตึก ส่วนช้อปของเราเป็นห้องไม้ ตีผนังเป็นซี่ๆ มองเห็นวิวทิวทัศน์รอบนอกได้สบาย มีทั้งหมด3ห้อง ห้องแรกเป็นห้องพักครู ห้อง2-3เป็นห้องสอน(ตึกใหม่ยังสร้างไม่เสร็จ ต้องนั่งเรียนห้องชั่วคราวข้างล่าง) ไคลแม็กอยู่ตรงนี้....เราเดินผ่านห้องแรกไม่มีอะไร เพราะไม่มีใครอยู่ ผ่านห้องที่2 เอ๊ะชักยังไง รุ่นพี่ปี2มองเรา หัวเราะกันคิกคักๆ แต่เราก็เฉยๆ พอถึงห้องตัวเองเท่านั้นแหละ แทบสลบ จะเอาหน้ามุดแผ่นดิน ให้ไปโผล่ที่หน้าบ้าน แต่สายไปเสียแล้ว
...วินาทีนั้น มันเหมือนมีใครเอาหินมาทุบหัว ยืนสตั้นอยู่ 10วิ แล้วจึงพาจิตใจอันบอบช้ำ เดินฝ่าฝูงชนเข้าไปในห้องเรียน ท่ามกลางสายตาและเสียงหัวเราะของทุกคน เพื่อนๆกรูเข้ามารุมสัมภาษณ์เรา อย่างเอาเป็นเอาตาย!!!
เพื่อน: เฮ้ย!!ไมมาชุดนี้ล่ะ เค้าใส่กันพรุ่งนี้โว้ย...(อือ..กูรู้ละ กูเห็นละ กูอายละ นึกในใจ)
เพื่อน: บ้าป่ะเนี่ย วันนี้วันพุธนะเว้ย😂😂
เรา: 😱😱..วันนี้อินกมาเรียนหรือเปล่า??(พลันนึกถึงเพื่อนคนนึงที่มันชอบโดดเรียน ประจำ และวันนั้นมันก็ไม่มาซะด้วย)
เพื่อน: ไม่มาอ่ะ ถามไมล่ะ (ได้การล่ะทีนี้ ตามน้ำเลยละกัน)
เรา: ก็มันบอกว่าเค้าเปลี่ยนให้ใส่ชุดกันวันนี้ กูว่าแล้ว ทำไมเดินเข้ามามีแต่คนมอง ทำไงดีวะ อายshipหายเลย อินกแม่มก็ไม่น่าเลย หลอกกูได้ เพื่อนกันแท้ๆบลาๆๆๆ(ไหนๆก็ไหนๆแล้ว หลอกด่าซะเลย เพื่อความสมจริง...ขอโทษนะยัยนก😵😵)
เพื่อน:เออ ใส่ไปเถอะ ไหนๆเค้าก็รู้กันทั้งวิทลัยแล้ว เอาให้มันดังเป็นพลุไปเลย อินกก็เล่นไรไม่รู้เรื่องเลย..(อินกซวยเพราะกรู)
เพื่อนที่แสนดีให้คำแนะนำดีมาก เราทนนั่งเรียนไปคาบนึง พอไปเข้าห้องน้ำ เจอกับสายตาอยากรู้อยากเห็น เป็นร้อยๆคู่ ตามด้วยเสียงหัวเราะตลกขบขัน (ตรูไม่ใช่ส้มเช้ง3ช่านะเฟ้ย😠😠) สุดท้ายทนไม่ไหว ขอลาอาจารย์กลับบ้าน ไม่กล้าไปวิทยาลัยอีก2วัน (แกล้งป่วยการเมืองซะเลย)
...วันที่3 เริ่มมาเรียนตามปกติ พอเข้ามาก็เจอโจทย์เลย ยัยนกมายืนรอหน้าตึก ทำหน้าตาเหี้ยมเกรียม ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..T___T (เริ่มบทสนทนา
นก: อิฝน เมิงหาว่ากรูหลอกเหรอ (เราทำหน้ามึน) มีแต่คนมาถามกูใหญ่ ว่าหลอกทำไม กูงงนะเนี่ย
เรา: เออน่า ก็ช่วยกูหน่อย กูอายยิ่งกว่าอีกเนี่ย
นก: ไม่ทันแล้วล่ะ กูเฉลยไปหมดละ ว่าวันนั้นกูไม่ได้เจอเลย กูไม่รู้ กูไม่เห็น รับกรรมเรื่องที่ทำเถอะ อิบ้า▪|\<@#,&*%/^€£(หูชากันเลยทีเดียว)
เอาแล้วไงตรู
หลังจากนั้นก็มีคำถามผ่านสื่อมากมายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนั้นใส่ชุดลูกเสือ ทำไมๆๆบลาๆๆๆ
เราอยากตะโกนออกไมค์วิทยาลัยไปเลยว่า"กรูไม่รู้ กรูเบลอ ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหน ดลจิตดลใจ ให้กยิบชุดนี้มาใส่ นึกขึ้นได้ ใช่แล้ว ต้องใช่แน่ๆ วันนั้น ฝันเรื่องตอนเรียนอยู่ม.ต้น ตอนม.ต้น เค้าใส่ชุดลูกเสือ เนตรนารี กันวันพุธ ลืมลืมและลืม ตื่นมาเลยคว้าชุดผิดมาใส่ จนเป็นเหตุทำให้อับอายเพราะโดนเพื่อนล้ออีก3ปี แถมเล่าให้รุ่นน้องฟังกัน นินทากันสนุกปากไปเลย
แล้วเพื่อนๆมีเรื่องอะไร ที่จำได้ไม่เคยลืมมั่งคะ มาแชร์บ้างเด้อ
ปล.มีบางคำไม่สุภาพ ต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยนะคะ
เรื่อง"ลืม"ที่ทุกคนไม่เคย"ลืม"
...เราเรียนจบม.3 แล้วก็มาเรียนต่อที่ วิทยาลัยอาชีพของจังหวัด เราเรียนสายศิลป์ประยุกต์ หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เคยถือป้ายกีฬาสี เป็นเชียร์ลีดเดอร์ และก็นางนพมาศ ดังนั้นในโรงเรียน เราจึงเป็นที่รู้จักคนหนึ่ง
...สมัยนั้น ต้องเรียนลูกเสือด้วย และก็ต้องแต่งเครื่องแบบทุกวันพฤหัส เราเรียนภาคบ่าย เข้าแถว10:30น. บังเอิญวันนั้นนอนเพลินไปหน่อย นอนฝันถึงเรื่องpuppy love ตอนม.ต้นเพลิน จนพ่อตะโกนเรียก งัวเงียตื่นมาดูนาฬิกา ตายห่ะ(อุทานในใจ) สิบโมงครึ่ง รีบตาลีตาเหลือกอาบน้ำเสร็จ หยิบชุดลูกเสือมาใส่ แล้วรีบไปวิทยาลัยเร็วพลัน พอถึงวิทยาลัย เพื่อนๆ พี่ๆเข้าเรียนกันหมดแล้ว ส่วนภาคเช้าพักเที่ยง นั่งอยู่โรงอาหาร(เข้าไปเจอโรงอาหารเลยอยู่ขวามือ) เราก็เอ๊ะ...รู้สึกเหมือนมีคนมองเรา หรือเราคิดไปเอง หรือเราสวย(ฮิ้วววว) เราก็รีบเดินไปที่ช้อปของเรา ซึ่งอยู่ข้างหลังๆวิทยาลัย ก่อนจะถึงช้อป ก็ต้องเดินผ่านตึกข้างหน้าทั้งหมด 4ตึก ส่วนช้อปของเราเป็นห้องไม้ ตีผนังเป็นซี่ๆ มองเห็นวิวทิวทัศน์รอบนอกได้สบาย มีทั้งหมด3ห้อง ห้องแรกเป็นห้องพักครู ห้อง2-3เป็นห้องสอน(ตึกใหม่ยังสร้างไม่เสร็จ ต้องนั่งเรียนห้องชั่วคราวข้างล่าง) ไคลแม็กอยู่ตรงนี้....เราเดินผ่านห้องแรกไม่มีอะไร เพราะไม่มีใครอยู่ ผ่านห้องที่2 เอ๊ะชักยังไง รุ่นพี่ปี2มองเรา หัวเราะกันคิกคักๆ แต่เราก็เฉยๆ พอถึงห้องตัวเองเท่านั้นแหละ แทบสลบ จะเอาหน้ามุดแผ่นดิน ให้ไปโผล่ที่หน้าบ้าน แต่สายไปเสียแล้ว
...วินาทีนั้น มันเหมือนมีใครเอาหินมาทุบหัว ยืนสตั้นอยู่ 10วิ แล้วจึงพาจิตใจอันบอบช้ำ เดินฝ่าฝูงชนเข้าไปในห้องเรียน ท่ามกลางสายตาและเสียงหัวเราะของทุกคน เพื่อนๆกรูเข้ามารุมสัมภาษณ์เรา อย่างเอาเป็นเอาตาย!!!
เพื่อน: เฮ้ย!!ไมมาชุดนี้ล่ะ เค้าใส่กันพรุ่งนี้โว้ย...(อือ..กูรู้ละ กูเห็นละ กูอายละ นึกในใจ)
เพื่อน: บ้าป่ะเนี่ย วันนี้วันพุธนะเว้ย😂😂
เรา: 😱😱..วันนี้อินกมาเรียนหรือเปล่า??(พลันนึกถึงเพื่อนคนนึงที่มันชอบโดดเรียน ประจำ และวันนั้นมันก็ไม่มาซะด้วย)
เพื่อน: ไม่มาอ่ะ ถามไมล่ะ (ได้การล่ะทีนี้ ตามน้ำเลยละกัน)
เรา: ก็มันบอกว่าเค้าเปลี่ยนให้ใส่ชุดกันวันนี้ กูว่าแล้ว ทำไมเดินเข้ามามีแต่คนมอง ทำไงดีวะ อายshipหายเลย อินกแม่มก็ไม่น่าเลย หลอกกูได้ เพื่อนกันแท้ๆบลาๆๆๆ(ไหนๆก็ไหนๆแล้ว หลอกด่าซะเลย เพื่อความสมจริง...ขอโทษนะยัยนก😵😵)
เพื่อน:เออ ใส่ไปเถอะ ไหนๆเค้าก็รู้กันทั้งวิทลัยแล้ว เอาให้มันดังเป็นพลุไปเลย อินกก็เล่นไรไม่รู้เรื่องเลย..(อินกซวยเพราะกรู)
เพื่อนที่แสนดีให้คำแนะนำดีมาก เราทนนั่งเรียนไปคาบนึง พอไปเข้าห้องน้ำ เจอกับสายตาอยากรู้อยากเห็น เป็นร้อยๆคู่ ตามด้วยเสียงหัวเราะตลกขบขัน (ตรูไม่ใช่ส้มเช้ง3ช่านะเฟ้ย😠😠) สุดท้ายทนไม่ไหว ขอลาอาจารย์กลับบ้าน ไม่กล้าไปวิทยาลัยอีก2วัน (แกล้งป่วยการเมืองซะเลย)
...วันที่3 เริ่มมาเรียนตามปกติ พอเข้ามาก็เจอโจทย์เลย ยัยนกมายืนรอหน้าตึก ทำหน้าตาเหี้ยมเกรียม ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..T___T (เริ่มบทสนทนา
นก: อิฝน เมิงหาว่ากรูหลอกเหรอ (เราทำหน้ามึน) มีแต่คนมาถามกูใหญ่ ว่าหลอกทำไม กูงงนะเนี่ย
เรา: เออน่า ก็ช่วยกูหน่อย กูอายยิ่งกว่าอีกเนี่ย
นก: ไม่ทันแล้วล่ะ กูเฉลยไปหมดละ ว่าวันนั้นกูไม่ได้เจอเลย กูไม่รู้ กูไม่เห็น รับกรรมเรื่องที่ทำเถอะ อิบ้า▪|\<@#,&*%/^€£(หูชากันเลยทีเดียว)
เอาแล้วไงตรู
หลังจากนั้นก็มีคำถามผ่านสื่อมากมายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนั้นใส่ชุดลูกเสือ ทำไมๆๆบลาๆๆๆ
เราอยากตะโกนออกไมค์วิทยาลัยไปเลยว่า"กรูไม่รู้ กรูเบลอ ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหน ดลจิตดลใจ ให้กยิบชุดนี้มาใส่ นึกขึ้นได้ ใช่แล้ว ต้องใช่แน่ๆ วันนั้น ฝันเรื่องตอนเรียนอยู่ม.ต้น ตอนม.ต้น เค้าใส่ชุดลูกเสือ เนตรนารี กันวันพุธ ลืมลืมและลืม ตื่นมาเลยคว้าชุดผิดมาใส่ จนเป็นเหตุทำให้อับอายเพราะโดนเพื่อนล้ออีก3ปี แถมเล่าให้รุ่นน้องฟังกัน นินทากันสนุกปากไปเลย
แล้วเพื่อนๆมีเรื่องอะไร ที่จำได้ไม่เคยลืมมั่งคะ มาแชร์บ้างเด้อ
ปล.มีบางคำไม่สุภาพ ต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยนะคะ