อยากแชร์ประสบการณ์ตัวเองให้ฟัง

เริ่มเลยเราตอนมอหกเราคิดว่ามั่นใจมากกับคณะนี้ มุ่งมั่นมาก สุดท้ายก็ได้มาเรียน เริ่มเรียนแรกๆก็โอเค ก็ยังไม่เปลี่ยนใจ แต่พอพักหลังๆทำไมเรารู้สึกว่ายิ่งเรียนยิ่งห่างไกลจากตัวเอง ความชอบเริ่มลดน้อยลง แต่ก็ยังเรียนจนจบปี1 เกรดออกมาก็เป็นที่น่าพอใจ เลยคิดว่าตัวเองคงแค่เหนื่อยแหละ คงไม่ใช่ไม่ชอบ เคยคิดจะซิ่วนะ หาคณะใหม่เรียบร้อยละ แต่กลัวอะไรหลายๆอย่างเลยคิดว่าลุยต่อดีกว่า  

จนจบปี2 เกรดออกมาก็โอเคอยู่ แต่ช่วงนี้แหละจุดเปลี่ยนชีวิต เพราะต้องตัดสินใจว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ หรือเรียนต่อที่ไทย เราเลยตัดสินใจไปสอบสัมภาษไปต่างประเทศ เพราะคิดว่ามันน่าจะโอเคขึ้น เรื่องซิ่วมันก็มีอยู่ในหัวแหละ แต่มันปี2แล้วอะ อีกครึ่งทางก็จะจบละ เลยลุย สู้ให้ถึงที่สุด จนเราได้มาเรียนต่างประเทศ

ความสุขเริ่มหายจิงจังตั้งแต่เริ่มขึ้นปี3 บอกเลยแมร่งโคดไม่มีความสุข ฝืนเรียนจิงๆ ทำในสิ่งที่ไม่ชอบมันไม่มีความสุขจริงๆนะ ความมุ่งมั่นที่อยากเข้าคณะนี้ตอนมอหกไม่รู้หายไปไหน ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเกือบจะแอนตี้คณะนี้เลย ยิ่งมาอยู่ต่างประเทศ ความพยายามก็ต้องมากขึ้น แต่เราไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงที่สู้อะ คือลืมบอกไปว่าคณะนี้มันค่อนข้างสายตรง แล้วก็ค่าใช้จ่ายสูงมาก เลยถอยไม่ได้แล้ว จะกลับไทยก็ไม่ได้ เลยต้องลุยต่อ ไม่เคยเล่าให้พ่อแม่ฟังเรื่องนี้ เล่าแต่เพื่อนสนิทในคณะที่ลาออกจากคณะนี้ไปแล้ว บางทีก็อิจฉาเพื่อนนะที่ไหวตัวทัน เราไม่ว่าคณะนี้ไม่ดีนะ มันดีมาก แต่เราคิดว่าเราไม่เหมาะมากกว่า การไม่ชอบอะๆไรสักอย่างอะ ถึงแม้จะพยายามทำอะไรเต็มที่มันก็ออกมาไม่ดีทุกครั้งเลย
แล้วยิ่งมาอยู่คนเดียวที่ต่างประเทศนะ ไม่เคยมีความสุขเลย อยากกลับบ้านมากๆ ร้องไห้เกือนทุกวัน มันเศร้าจิงๆนะ แล้วนี่เพิ่ง3เดือน เราต้องเรียนอีกเป็นปีๆ พูดแล้วน้ำตาจะไหล


มาระบายให้ฟังนะ
เตือนสำหรับคนที่กำลังเลือกคณะจะเรียนต่อ  ดูความเหมาะสมหลายๆอย่างนะ เลือกที่ชอบ และใช่ด้วยนะ คิดเยอะๆๆๆๆๆๆๆ