เราเพิ่งเลิกกับแฟนได้ประมาณเดือนเศษๆ โดยที่เราโดนเขาทิ้งนี่แหละค่ะ แหะๆ
ปัญหาก็เรื้อรังมานาน เจ็บมานาน
สุดท้ายก็ยื้อไม่ไหวค่ะ เขามาบอกเลิกเราด้วยเหตุผลว่าเขาอยากมีเวลาว่างให้กับตัวเองมากๆเหมือนเมื่อก่อน
แต่เขาก็อยากมีเราด้วย เขายังรักเรานะ แต่เขาก็ลังเลและต้องเลือก (เอาเหอะ อ่ะ เหตุผลไรก็ว่ามา นี่ทำได้แค่ "ฟัง")
สุดท้ายเขาก็บอกว่าไม่อยากให้เราเสียใจไปมากกว่านี้ ขอร้องให้เราออกไปจากชีวิตเขา ฮ่ะๆ
คิดๆแล้วก็แปลกดีค่ะ คนๆนึง อยากเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตเรามากกกกกก
พยายามทำทุกอย่างให้เรายอมรับ คือตอนแรกเราก็กลัวมากๆ กลัวว่าจะจบแบบเดิมๆเหมือนที่เคยเป็น
เขาก็ทำให้เราเชื่อว่า เขาคงไม่เหมือนคนอื่นๆที่ทำกับเรา
พอจังหวะพอดีกับที่เราเชื่อใจเขา รู้สึกดีกับเขามากๆแล้ว เราก็เหมือนกลายเป็นอากาศธาตุ รู้สึกเหมือนเป็นวัตถุเกะกะสายตาของเขาไปซะงั้น ฮ่ะๆ
เข้าเรื่อง ก็คือช่วงเวลาหลังจากเลิกกันไปแล้ว ยอมรับเลยค่ะว่าเจ็บพอตัว
ช่วงแรกๆยังมีคุยกันบ้าง ในเฟซบุ๊ก (ครั้งสองครั้ง) และก็รับรู้ได้ว่าเขาก็คงเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเราน่ะนะ
คือเหมือนเขาจะรู้สึกไม่ดีแหละค่ะ คงรู้สึกผิด และรู้สึกแย่ เป็นคนบอกเลิกแต่ไม่ใช่จะรู้สึกดีเสมอไป อันนี้เข้าใจ
เรื่องของเรื่องคือ
ตอนนี้เราลบ facebook เขาไปแล้ว
(จากที่ตอนแรกคิดว่าแค่ unfollow ไปก็พอ) แต่ทำไม่ได้ค่ะ !! unfollow ไปก็เท่านั้น เพราะแอบเข้าไปดูอยู่ทุกวันๆ
เหตุผลที่ unfriend อาจจะฟังดูเด็กๆไปหน่อยคือ ไม่อยากเห็นอะค่ะ ไม่อยากรับรู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหนตอนที่ไม่มีเราอยู่ด้วยแล้ว
หรือในอนาคตถ้าเขามีใครใหม่ เราว่าเราไม่ไหว เราทนดูไม่ได้ ว่าเขายอมจะปรับตัวอะไรเพื่อใครทั้งๆที่เราก็ดีกับเขา...
เลยเลือกที่จะหนีออกจากโลก social ของเขาไปหมดเลยดีกว่า
ทั้ง facebook instagram และก็ block เบอร์ไปแล้วด้วย (จำเบอร์เขาไม่ได้)
ในใจตอนนี้มีความคิดสีขาวกับสีดำตีกันวุ่นวาย 555
ใจนึงคิดว่าถ้าวันนึงไม่รู้สึกอะไรแล้ว ก็คงเป็นเพื่อนกับเขาได้.. คงทำได้ คงไม่เจ็บ
และถ้าเขาคุยเรื่องของเราสองคน ก็อยากจะบอกกับเขาว่า
"เอาน่า เราไม่โกรธเธอเลย เราเข้าใจ เก็บความทรงจำดีๆไว้คิดถึงกันก็พอ มีอะไรก็ปรึกษากันได้นะ..." ยิ้มให้เขา และทำดีกับเขาแบบมิตรที่เคยผูกพันมากๆคนนึง
หรืออีกใจนึงก็แย้งมาว่า เขาทำกับเราก็เจ็บนะ.. เราต้องทำให้เขาเห็นว่าเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว เราต้องเข้มแข็ง ต้องเป็นคนที่ดีกว่าเดิม ต้องไม่ให้เขารู้ว่าเราเสียใจเด็ดขาด ต้องให้เขาเห็นว่าเราสบายใจ สบายดี แล้วก็มีชีวิตปกติดีทุกอย่าง ดีกว่าเดิมตอนที่คบกับเขาด้วย และถ้าวันนึงเขากลับมาคุยกับเรา เราควรหยิ่งๆไปเลย เฉยๆไปเลยดีกว่า บางทีก็คิดว่า ทำเป็นไม่เห็นซะ! ทำเป็นไม่รู้จักซะ! ทำตัวร้ายๆไปเลยสิ!!
ลึกๆแล้วก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงร้ายๆ อยากเป็นคนดีๆให้เขาจดจำ... เรื่องราวดีๆของเรามันก็เยอะ
ที่เรา unfriend เขาไป ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจเรารึเปล่า ที่เราทำไป ก็เป็นวิธีเยียวยาหัวใจเรา เป็นวิธีปกป้องหัวใจเราเองเหมือนกัน...
อยากรู้ว่าคนอื่นจะเหมือนเรามั้ย ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง
จะเป็นเพื่อนกันได้ ทักทายกันได้ปกติมั้ย
หรือจะเงียบหายไป แบบไม่ติดต่อกันเลยดีกว่า
รู้นะ ว่าถ้าวันนึงเราหายดี เราไม่เจ็บแล้ว เราเฉยๆแล้ว เราคงเฉยๆกับเขา หรืออาจจะเป็นเพื่อนกันได้
แล้วระหว่างนั้นล่ะ อยากขอเวลาให้ตัวเองก่อนเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน
แล้วถ้าไหวที่จะกลับไปคุยแล้ว จะกลับไปยังไงดีล่ะ
ใครยังเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าได้สนิทใจบ้าง?
ปัญหาก็เรื้อรังมานาน เจ็บมานาน
สุดท้ายก็ยื้อไม่ไหวค่ะ เขามาบอกเลิกเราด้วยเหตุผลว่าเขาอยากมีเวลาว่างให้กับตัวเองมากๆเหมือนเมื่อก่อน
แต่เขาก็อยากมีเราด้วย เขายังรักเรานะ แต่เขาก็ลังเลและต้องเลือก (เอาเหอะ อ่ะ เหตุผลไรก็ว่ามา นี่ทำได้แค่ "ฟัง")
สุดท้ายเขาก็บอกว่าไม่อยากให้เราเสียใจไปมากกว่านี้ ขอร้องให้เราออกไปจากชีวิตเขา ฮ่ะๆ
คิดๆแล้วก็แปลกดีค่ะ คนๆนึง อยากเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตเรามากกกกกก
พยายามทำทุกอย่างให้เรายอมรับ คือตอนแรกเราก็กลัวมากๆ กลัวว่าจะจบแบบเดิมๆเหมือนที่เคยเป็น
เขาก็ทำให้เราเชื่อว่า เขาคงไม่เหมือนคนอื่นๆที่ทำกับเรา
พอจังหวะพอดีกับที่เราเชื่อใจเขา รู้สึกดีกับเขามากๆแล้ว เราก็เหมือนกลายเป็นอากาศธาตุ รู้สึกเหมือนเป็นวัตถุเกะกะสายตาของเขาไปซะงั้น ฮ่ะๆ
เข้าเรื่อง ก็คือช่วงเวลาหลังจากเลิกกันไปแล้ว ยอมรับเลยค่ะว่าเจ็บพอตัว
ช่วงแรกๆยังมีคุยกันบ้าง ในเฟซบุ๊ก (ครั้งสองครั้ง) และก็รับรู้ได้ว่าเขาก็คงเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเราน่ะนะ
คือเหมือนเขาจะรู้สึกไม่ดีแหละค่ะ คงรู้สึกผิด และรู้สึกแย่ เป็นคนบอกเลิกแต่ไม่ใช่จะรู้สึกดีเสมอไป อันนี้เข้าใจ
เรื่องของเรื่องคือ
ตอนนี้เราลบ facebook เขาไปแล้ว
(จากที่ตอนแรกคิดว่าแค่ unfollow ไปก็พอ) แต่ทำไม่ได้ค่ะ !! unfollow ไปก็เท่านั้น เพราะแอบเข้าไปดูอยู่ทุกวันๆ
เหตุผลที่ unfriend อาจจะฟังดูเด็กๆไปหน่อยคือ ไม่อยากเห็นอะค่ะ ไม่อยากรับรู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหนตอนที่ไม่มีเราอยู่ด้วยแล้ว
หรือในอนาคตถ้าเขามีใครใหม่ เราว่าเราไม่ไหว เราทนดูไม่ได้ ว่าเขายอมจะปรับตัวอะไรเพื่อใครทั้งๆที่เราก็ดีกับเขา...
เลยเลือกที่จะหนีออกจากโลก social ของเขาไปหมดเลยดีกว่า
ทั้ง facebook instagram และก็ block เบอร์ไปแล้วด้วย (จำเบอร์เขาไม่ได้)
ในใจตอนนี้มีความคิดสีขาวกับสีดำตีกันวุ่นวาย 555
ใจนึงคิดว่าถ้าวันนึงไม่รู้สึกอะไรแล้ว ก็คงเป็นเพื่อนกับเขาได้.. คงทำได้ คงไม่เจ็บ
และถ้าเขาคุยเรื่องของเราสองคน ก็อยากจะบอกกับเขาว่า
"เอาน่า เราไม่โกรธเธอเลย เราเข้าใจ เก็บความทรงจำดีๆไว้คิดถึงกันก็พอ มีอะไรก็ปรึกษากันได้นะ..." ยิ้มให้เขา และทำดีกับเขาแบบมิตรที่เคยผูกพันมากๆคนนึง
หรืออีกใจนึงก็แย้งมาว่า เขาทำกับเราก็เจ็บนะ.. เราต้องทำให้เขาเห็นว่าเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว เราต้องเข้มแข็ง ต้องเป็นคนที่ดีกว่าเดิม ต้องไม่ให้เขารู้ว่าเราเสียใจเด็ดขาด ต้องให้เขาเห็นว่าเราสบายใจ สบายดี แล้วก็มีชีวิตปกติดีทุกอย่าง ดีกว่าเดิมตอนที่คบกับเขาด้วย และถ้าวันนึงเขากลับมาคุยกับเรา เราควรหยิ่งๆไปเลย เฉยๆไปเลยดีกว่า บางทีก็คิดว่า ทำเป็นไม่เห็นซะ! ทำเป็นไม่รู้จักซะ! ทำตัวร้ายๆไปเลยสิ!!
ลึกๆแล้วก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงร้ายๆ อยากเป็นคนดีๆให้เขาจดจำ... เรื่องราวดีๆของเรามันก็เยอะ
ที่เรา unfriend เขาไป ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจเรารึเปล่า ที่เราทำไป ก็เป็นวิธีเยียวยาหัวใจเรา เป็นวิธีปกป้องหัวใจเราเองเหมือนกัน...
อยากรู้ว่าคนอื่นจะเหมือนเรามั้ย ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง
จะเป็นเพื่อนกันได้ ทักทายกันได้ปกติมั้ย
หรือจะเงียบหายไป แบบไม่ติดต่อกันเลยดีกว่า
รู้นะ ว่าถ้าวันนึงเราหายดี เราไม่เจ็บแล้ว เราเฉยๆแล้ว เราคงเฉยๆกับเขา หรืออาจจะเป็นเพื่อนกันได้
แล้วระหว่างนั้นล่ะ อยากขอเวลาให้ตัวเองก่อนเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน
แล้วถ้าไหวที่จะกลับไปคุยแล้ว จะกลับไปยังไงดีล่ะ