เราเหนื่อยมากเลยกับปัญหาครอบครัว เหนื่อยจนคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง ตอนนี้ก็คิดนะ แต่ไม่กล้า อยากตายแบบไม่รู้ตัว จะได้ไม่ทรมาน55
บ้านเรามีปัญหาหลักๆคือเรื่องการเงิน มีมานานแล้ว ได้ประมาณ3-4ปี แต่ถึงแม้จะไม่มีเรื่องการเงิน ที่บ้านก็ทะเลาะกันเป็นประจำ เรื่องจุกจิกทั่วไป ซึ่งตรงนี้ก็เข้าใจว่าเป็นธรรมดาที่บ้านจะมีเรื่องทะเลาะกันบ้าง แต่พอทะเลาะกันกับเรื่องปกติทั่วไปแล้ว มันมีเรื่องเงินและเรื่องอื่นๆมาเพิ่ม ซึ่งเราไม่ไหวจริงๆ
เรามีพี่น้องนะ ขออนุญาตไม่บอกว่ากี่คนน้า^^ แต่อายุไม่ค่อยห่างกันมากเท่าไหร่
ต้องขอเล่าก่อน3-4ปีที่มีปัญหาการเงิน บ้านเรามีฐานะปานกลาง พอกินพอใช้ครอบครัวเราก็ปกติมีความสุขบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ซึ่งไม่ได้ดีและไม่แย่จนเกินไป สมัยเด็กเราจะสนิทกับพ่อ ส่วนน้องๆสนิทกับแม่ แต่โดยรวมทุกคนก็สนิทกับพ่อและแม่กันหมด เพียงแค่ใครจะสนิทกับใครมากกว่ากันเท่านั้นเอง ไม่งงน้า55^^
เราจำได้ว่าตอนเด็กๆเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่จะชอบบอกเราว่าจะ"เลิกกับพ่อ" แล้วก็ชอบบอกเราว่า"ให้เราไปอยู่กับพ่อ" แล้วแม่ก็จะบอกว่า"แม่จะไปอยู่กับน้องๆ" ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคนี้เราไม่โอเคเลย เราร้องไห้บอกแม่ว่า"ไม่เอาๆ" เพราะเราไม่อยากให้พ่อกับแม่เลิกกัน แล้วเราก็กลัวว่าแม่จะไม่รัก เพราะเวลาทะเลาะกัน แม่จะชอบบอกเราให้ไปอยู่กับพ่อตลอดเลยTT ซึ่งมันทำให้เราคิดมาถึงทุกวันนี้ว่าตอนนั้นแม่ไม่รักเรา? แต่จริงๆแม่ก็รักเรานั่นแหละ แต่เค้าแค่อาจจะโมโหอยู่
วันนึงทะเลาะกัน มีครูโรงเรียนเราขับรถผ่านหน้าบ้านเรา ครูคนนั้นมองเข้ามาในบ้านเรา เราอายมากกก555 คิดในใจว่า"ครูคงเห็นพ่อกับแม่เราทะเลาะกันแน่ๆ"
และเช้าวันนั้นเราไปโรงเรียน เจอครูคนนั้น มีการเดินมาถามเรานะว่า"พ่อแม่ทะเลาะกันหรอ" 55 เราคิดในใจ"ว่าล่ะ! ต้องเห็น"55 แต่เท่าที่จำได้ เราคงไม่ได้ตอบ แต่ลึกๆรู้สึกเสียความรู้สึกที่ครูมาถาม ซึ่งมันจี้ใจเรามาก เพราะภาพที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน มันยังทำให้เราเสียใจอยู่ ตอนครูถามเราเกือบร้องไห้เลยนะ :'( .... แต่ก็ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้วว ลืมบอกไป ตอนนั้นเราอยู่ประถมแล้วนะ เลยจำได้
กลับมาปัจจุบัน ซึ่งบ้านเรามีปัญหาหลักๆคือเรื่องเงิน เป็นหนี้ เงินไม่พอใช้ อะไรหลายๆอย่างมาได้3-4ปี แต่แย่สุดๆคือช่วงหลังๆประมาณ2ปีจนถึงปัจจุบัน แต่ปัจจุบันก็มีดีขึ้นบ้างมีลงบ้าง ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าดีขึ้นจริงหรือเราอาจจะชินกับสถานการณ์ก็เป็นได้นะ ซึ่งที่เรารับรู้คือพ่อกับแม่จะบอกและย้ำเราเสมอ บอกให้เราประหยัด และเราก็ประหยัด เราได้เงินครั้งละ500-600บาท เพื่อไว้ใช้กินเวลาอยู่หอ เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เราเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ และบางครั้งเราก็อยากได้นู่นนี่บ้างก็ไม่ค่อยได้ซื้อเท่าไหร่ เพราะถ้า600หมดก่อนกำหนด คือจะตกวันละประมาณ100 ถ้าเราขอที่บ้านเร็วกว่ากำหนด เราก็จะโดนบ่นบ้างไม่โดนบ่นบ้าง ยอมรับนะว่าลำบากและทำให้เราเข้าใจว่าความลำบากมันเป็นยังไง ซึ่งมันทำให้เรานึกถึงคนที่เค้าลำบากและอาจจะลำบากมากกว่าเราว่าเค้าจะรู้สึกยังไง อยู่กันยังไง กินกันยังไง และที่สำคัญทำให้เราเข้าใจว่าเงินมันสำคัญต่อการดำรงชีวิตมาก เพราะถ้าเราไม่มีเงิน เราก็จะไม่มีกิน บ่อยครั้งเราต้องกินประหยัดๆ เพราะกลัวเงินหมด บางครั้งเราซื้อของกินเกินงบ คือเราเป็นคนชอบกิน55 เงินไม่ค่อยจะมี ก็กินเยอะ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ซึ่งมันก็เป็นบ่อยด้วยนะ55 >//< หรืออาจอยากซื้อของต่างๆที่เราอยากได้ มีบางวันเราจำเป็นต้องซื้อของใช้ แต่มันหมดก่อน เราต้องนับเหรียญ หรือไม่ก็เอามาจากกระปุกที่เราใส่ไว้ไปซื้อข้าวกิน บางวันก็ไม่ได้กิน ต้องซื้อแต่มาม่า ต้องนับวันให้ครบกำหนด เราถึงจะขอที่บ้าน เพราะกลัวโดนบ่น เราทรมานมากเลยนะ ถึงแม้เรื่องเงินจะมีปัญหามากแค่ไหน ถ้าที่บ้านพูดกับเราดีๆบ้างเราจะดีใจมากเลย เราทรมานมากกับเรื่องของที่บ้าน ที่เราโดนด่า โดนกดดัน ทุกอย่าง เราเข้าใจว่าบ้านมีปัญหา แต่ทำไมไม่พูดกับเราดีๆบ้าง เราขอเงินที่ไรต้องโดนด่าตลอด บอกว่าไม่มีๆๆๆ เราก็ไม่รู้จะว่าไง บ่อยครั้งนะ เราทะเลาะกับที่บ้าน มันอัดอั้นอยู่ในใจ เราโดนด่าคำหยาบก็มี โดนว่าสิ่งที่ไม่เป็นจริงก็มี มันแย่มาก มีครั้งนึงเราต้องหยุดเรียน เพราะไม่เงิน เราก็ยอม ก่อนจะหยุดเราบอกค่าเทอมที่บ้านไปเป็นเดือนๆ เค้าก็บอกว่าอืมๆ มีๆ ทันๆ จนพอมาถึงวันที่ต้องจ่ายเราก็ไม่ได้เรียน เราก็คิดว่าครั้งนั้นที่บ้านคงแย่จริงๆ แต่สิ่งที่เราเสียใจ คือทุกครั้งที่คุยเราจะโดนด่าตลอด บอกว่าเราเป็นลูกเนรคุณ บังคับให้ที่บ้านหาเงินมาให้เรา เราโดนด่าแบบนี้บ่อยมาก และก็ไม่มีใครปกป้องเราเลย เราเจ็บและเสียใจ เราไม่เคยทำตัวไม่ดี คือเราอาจจะไม่ใช่คนนิสัยดีมาก แต่ก็ไม่เคยทำให้เค้าไม่สบายใจ ไม่เคยมีแฟน ยอมรับจริงๆ คุยๆก็มีนะสมัยเด็กๆ แต่โตมาไม่มีเลย เราอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะเราไม่มีความสุขกับชีวิต ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเข้าสังคม ไม่อยากไปไหนกับเพื่อน เพราะเราไม่มีเงินด้วย เครียดเรื่องที่บ้านด้วย เวลาเพื่อนชวน เราก็จะปฏิเสธ อ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย เราเบื่อหน่ายกับชีวิต ท้อ หมดหวัง นอนไม่หลับ บ่อยครั้งมากที่อยากตาย เพราะหาทางออกไม่เจอ ปัญหามันเยอะ เยอะมากจนเราพิมพ์ไม่ได้ พูดกะใครก็ไม่ได้ เราแบกรับเรื่องในบ้านคนเดียว เมื่อก่อน ก่อนที่บ้านจะมีปัญหาเราก็ไม่เคยทำอะไรให้ที่บ้านไม่สบายใจเลย เราเรียนตามที่เค้าต้องการมาตลอด เราไม่เข้าใจ ทำไมชอบว่าเราในสิ่งที่ไม่จริง มีอีกสิ่งนึงที่เราก็เสียความรู้สึก เสียใจ จนมันพูดไม่ออก ตอนที่เราไม่ได้เรียนเพราะที่บ้านไม่มีเงินให้เรา(ผ่านมาเกือบปีแล้ว) เราคุยกับแม่เรื่องทั่วไป จนมาเรื่องเรียน แม่พูดว่าแม่รู้อยู่ว่ามหาลัยให้ลงน้อยกว่าหน่วยกิตที่กำหนดได้ แม่พูดประมาณนี้ เราเรียบเรียงแล้วพิมพ์นะ แต่แม่ขี้เกียจพูดกับเราก็เลยปล่อยเลยตามเลย จนเราไม่ได้เรียน เราก็งง ทำไมเค้าไม่ถาม เหมือนเค้าหลุดออกมา เราจุกเลย ว่าทำไมถ้าเค้ารู้เค้าก็ให้เงินเราเท่าที่มีไปลงทะเบียนก็ได้ ไม่ต้องตามจำนวนที่เค้าจัดมา ซึ่งมันเกิดคำถามว่าทำไมเค้าไม่พูด และตอนนั้นเรากะที่บ้านมีปัญหากันอยู่ด้วย เพราะเราอยากเรียนแต่ไม่ได้เรียน เราเจ็บมาก เรางง สับสน ว่าแม่กะพ่อรักเรามั๊ย มันมีอะไรๆที่เยอะกว่านี้ อยู่ในใจเรา แต่เราไม่รู้จะถามใคร ตอนนั้นที่เราไม่ได้เรียน เราต้องกลับไปอยู่บ้าน แต่ก่อนกลับบ้าน เราเงินหมด ก็ไม่ได้ขอที่บ้าน เราเหนื่อย เพราะขอไปก็กลัวโดนบ่น เราไม่อยากทะเลาะ เราเลยไม่ขอ แล้วก็ลองใจว่าที่บ้านจะส่งเงินมาให้มั้ย หรือจะถามเราบ้างมั้ย ว่าเงินหมดยัง มีเงินกินข้าวมั้ย ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เราต้องการให้ที่บ้านถามมาก ซึ่งช่วงนั้นเราโดนถามนับครั้งได้เลย เราอยากให้เค้าใส่ใจเราบ้าง พูดดีๆกับเราบ้าง แค่นั้น. ในระยะเวลา2อาทิตย์กว่าๆที่เราไม่ได้เงินกะที่บ้าน เราเห็นเค้าโทมานับครั้งได้เลย เราไม่อยากรับ เพราะเราเสียใจกะเรื่องเรียนอยู่ แต่เราก็จะเช็คในบัญชีตลอดว่าที่บ้านโอนเงินมาให้มั้ย แต่เค้าไม่ได้โอนเงินมาให้เราเลย ทั้งๆที่เงินเราก็ไม่มี เราเสียใจและเจ็บมาก เค้าไม่คิดเลยหรอว่าเราจะเอาเงินไหนกินข้าว และเงินที่เราซื้อข้าวกินคือเงินในกระปุกออมสินเรา เราต้องแคะออกมานับเหรียญซื้อ บางวันก็กินมาม่า ยอมรับนะว่าโชคดีที่มีเงินสำรอง แต่นี่เป็นเงินจากกระปุกออมสินเราและที่บ้านก็ไม่รู้ว่าเรามีเงินตรงนี้ แต่ทำไมเค้าไม่คิดถึงเราเลยว่าจะกินจะอยู่ยังไง เราเข้าใจว่าไม่มีเงิน แต่เราเป็นลูก ทำไมไม่เป็นห่วงเราบ้าง ถึงมันจะแค่2อาทิตย์กว่าๆ แต่เงินเค้าก็ให้เราครั้งละ5-600 มันใช้ได้แค่ไม่กีวัน เราเสียใจและน้อยใจมาก
#ระบายแค่นี้ก็พอ มันยาวมากแล้ว
อย่างน้องก็สบายใจขึ้น
ขอบคุณที่อ่านจนจบน้า
ขอระบายเรื่องส่วนตัว เหนื่อย ท้อ อยากมีกำลังใจ
บ้านเรามีปัญหาหลักๆคือเรื่องการเงิน มีมานานแล้ว ได้ประมาณ3-4ปี แต่ถึงแม้จะไม่มีเรื่องการเงิน ที่บ้านก็ทะเลาะกันเป็นประจำ เรื่องจุกจิกทั่วไป ซึ่งตรงนี้ก็เข้าใจว่าเป็นธรรมดาที่บ้านจะมีเรื่องทะเลาะกันบ้าง แต่พอทะเลาะกันกับเรื่องปกติทั่วไปแล้ว มันมีเรื่องเงินและเรื่องอื่นๆมาเพิ่ม ซึ่งเราไม่ไหวจริงๆ
เรามีพี่น้องนะ ขออนุญาตไม่บอกว่ากี่คนน้า^^ แต่อายุไม่ค่อยห่างกันมากเท่าไหร่
ต้องขอเล่าก่อน3-4ปีที่มีปัญหาการเงิน บ้านเรามีฐานะปานกลาง พอกินพอใช้ครอบครัวเราก็ปกติมีความสุขบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ซึ่งไม่ได้ดีและไม่แย่จนเกินไป สมัยเด็กเราจะสนิทกับพ่อ ส่วนน้องๆสนิทกับแม่ แต่โดยรวมทุกคนก็สนิทกับพ่อและแม่กันหมด เพียงแค่ใครจะสนิทกับใครมากกว่ากันเท่านั้นเอง ไม่งงน้า55^^
เราจำได้ว่าตอนเด็กๆเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่จะชอบบอกเราว่าจะ"เลิกกับพ่อ" แล้วก็ชอบบอกเราว่า"ให้เราไปอยู่กับพ่อ" แล้วแม่ก็จะบอกว่า"แม่จะไปอยู่กับน้องๆ" ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคนี้เราไม่โอเคเลย เราร้องไห้บอกแม่ว่า"ไม่เอาๆ" เพราะเราไม่อยากให้พ่อกับแม่เลิกกัน แล้วเราก็กลัวว่าแม่จะไม่รัก เพราะเวลาทะเลาะกัน แม่จะชอบบอกเราให้ไปอยู่กับพ่อตลอดเลยTT ซึ่งมันทำให้เราคิดมาถึงทุกวันนี้ว่าตอนนั้นแม่ไม่รักเรา? แต่จริงๆแม่ก็รักเรานั่นแหละ แต่เค้าแค่อาจจะโมโหอยู่
วันนึงทะเลาะกัน มีครูโรงเรียนเราขับรถผ่านหน้าบ้านเรา ครูคนนั้นมองเข้ามาในบ้านเรา เราอายมากกก555 คิดในใจว่า"ครูคงเห็นพ่อกับแม่เราทะเลาะกันแน่ๆ"
และเช้าวันนั้นเราไปโรงเรียน เจอครูคนนั้น มีการเดินมาถามเรานะว่า"พ่อแม่ทะเลาะกันหรอ" 55 เราคิดในใจ"ว่าล่ะ! ต้องเห็น"55 แต่เท่าที่จำได้ เราคงไม่ได้ตอบ แต่ลึกๆรู้สึกเสียความรู้สึกที่ครูมาถาม ซึ่งมันจี้ใจเรามาก เพราะภาพที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน มันยังทำให้เราเสียใจอยู่ ตอนครูถามเราเกือบร้องไห้เลยนะ :'( .... แต่ก็ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้วว ลืมบอกไป ตอนนั้นเราอยู่ประถมแล้วนะ เลยจำได้
กลับมาปัจจุบัน ซึ่งบ้านเรามีปัญหาหลักๆคือเรื่องเงิน เป็นหนี้ เงินไม่พอใช้ อะไรหลายๆอย่างมาได้3-4ปี แต่แย่สุดๆคือช่วงหลังๆประมาณ2ปีจนถึงปัจจุบัน แต่ปัจจุบันก็มีดีขึ้นบ้างมีลงบ้าง ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าดีขึ้นจริงหรือเราอาจจะชินกับสถานการณ์ก็เป็นได้นะ ซึ่งที่เรารับรู้คือพ่อกับแม่จะบอกและย้ำเราเสมอ บอกให้เราประหยัด และเราก็ประหยัด เราได้เงินครั้งละ500-600บาท เพื่อไว้ใช้กินเวลาอยู่หอ เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เราเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ และบางครั้งเราก็อยากได้นู่นนี่บ้างก็ไม่ค่อยได้ซื้อเท่าไหร่ เพราะถ้า600หมดก่อนกำหนด คือจะตกวันละประมาณ100 ถ้าเราขอที่บ้านเร็วกว่ากำหนด เราก็จะโดนบ่นบ้างไม่โดนบ่นบ้าง ยอมรับนะว่าลำบากและทำให้เราเข้าใจว่าความลำบากมันเป็นยังไง ซึ่งมันทำให้เรานึกถึงคนที่เค้าลำบากและอาจจะลำบากมากกว่าเราว่าเค้าจะรู้สึกยังไง อยู่กันยังไง กินกันยังไง และที่สำคัญทำให้เราเข้าใจว่าเงินมันสำคัญต่อการดำรงชีวิตมาก เพราะถ้าเราไม่มีเงิน เราก็จะไม่มีกิน บ่อยครั้งเราต้องกินประหยัดๆ เพราะกลัวเงินหมด บางครั้งเราซื้อของกินเกินงบ คือเราเป็นคนชอบกิน55 เงินไม่ค่อยจะมี ก็กินเยอะ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ซึ่งมันก็เป็นบ่อยด้วยนะ55 >//< หรืออาจอยากซื้อของต่างๆที่เราอยากได้ มีบางวันเราจำเป็นต้องซื้อของใช้ แต่มันหมดก่อน เราต้องนับเหรียญ หรือไม่ก็เอามาจากกระปุกที่เราใส่ไว้ไปซื้อข้าวกิน บางวันก็ไม่ได้กิน ต้องซื้อแต่มาม่า ต้องนับวันให้ครบกำหนด เราถึงจะขอที่บ้าน เพราะกลัวโดนบ่น เราทรมานมากเลยนะ ถึงแม้เรื่องเงินจะมีปัญหามากแค่ไหน ถ้าที่บ้านพูดกับเราดีๆบ้างเราจะดีใจมากเลย เราทรมานมากกับเรื่องของที่บ้าน ที่เราโดนด่า โดนกดดัน ทุกอย่าง เราเข้าใจว่าบ้านมีปัญหา แต่ทำไมไม่พูดกับเราดีๆบ้าง เราขอเงินที่ไรต้องโดนด่าตลอด บอกว่าไม่มีๆๆๆ เราก็ไม่รู้จะว่าไง บ่อยครั้งนะ เราทะเลาะกับที่บ้าน มันอัดอั้นอยู่ในใจ เราโดนด่าคำหยาบก็มี โดนว่าสิ่งที่ไม่เป็นจริงก็มี มันแย่มาก มีครั้งนึงเราต้องหยุดเรียน เพราะไม่เงิน เราก็ยอม ก่อนจะหยุดเราบอกค่าเทอมที่บ้านไปเป็นเดือนๆ เค้าก็บอกว่าอืมๆ มีๆ ทันๆ จนพอมาถึงวันที่ต้องจ่ายเราก็ไม่ได้เรียน เราก็คิดว่าครั้งนั้นที่บ้านคงแย่จริงๆ แต่สิ่งที่เราเสียใจ คือทุกครั้งที่คุยเราจะโดนด่าตลอด บอกว่าเราเป็นลูกเนรคุณ บังคับให้ที่บ้านหาเงินมาให้เรา เราโดนด่าแบบนี้บ่อยมาก และก็ไม่มีใครปกป้องเราเลย เราเจ็บและเสียใจ เราไม่เคยทำตัวไม่ดี คือเราอาจจะไม่ใช่คนนิสัยดีมาก แต่ก็ไม่เคยทำให้เค้าไม่สบายใจ ไม่เคยมีแฟน ยอมรับจริงๆ คุยๆก็มีนะสมัยเด็กๆ แต่โตมาไม่มีเลย เราอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะเราไม่มีความสุขกับชีวิต ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเข้าสังคม ไม่อยากไปไหนกับเพื่อน เพราะเราไม่มีเงินด้วย เครียดเรื่องที่บ้านด้วย เวลาเพื่อนชวน เราก็จะปฏิเสธ อ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย เราเบื่อหน่ายกับชีวิต ท้อ หมดหวัง นอนไม่หลับ บ่อยครั้งมากที่อยากตาย เพราะหาทางออกไม่เจอ ปัญหามันเยอะ เยอะมากจนเราพิมพ์ไม่ได้ พูดกะใครก็ไม่ได้ เราแบกรับเรื่องในบ้านคนเดียว เมื่อก่อน ก่อนที่บ้านจะมีปัญหาเราก็ไม่เคยทำอะไรให้ที่บ้านไม่สบายใจเลย เราเรียนตามที่เค้าต้องการมาตลอด เราไม่เข้าใจ ทำไมชอบว่าเราในสิ่งที่ไม่จริง มีอีกสิ่งนึงที่เราก็เสียความรู้สึก เสียใจ จนมันพูดไม่ออก ตอนที่เราไม่ได้เรียนเพราะที่บ้านไม่มีเงินให้เรา(ผ่านมาเกือบปีแล้ว) เราคุยกับแม่เรื่องทั่วไป จนมาเรื่องเรียน แม่พูดว่าแม่รู้อยู่ว่ามหาลัยให้ลงน้อยกว่าหน่วยกิตที่กำหนดได้ แม่พูดประมาณนี้ เราเรียบเรียงแล้วพิมพ์นะ แต่แม่ขี้เกียจพูดกับเราก็เลยปล่อยเลยตามเลย จนเราไม่ได้เรียน เราก็งง ทำไมเค้าไม่ถาม เหมือนเค้าหลุดออกมา เราจุกเลย ว่าทำไมถ้าเค้ารู้เค้าก็ให้เงินเราเท่าที่มีไปลงทะเบียนก็ได้ ไม่ต้องตามจำนวนที่เค้าจัดมา ซึ่งมันเกิดคำถามว่าทำไมเค้าไม่พูด และตอนนั้นเรากะที่บ้านมีปัญหากันอยู่ด้วย เพราะเราอยากเรียนแต่ไม่ได้เรียน เราเจ็บมาก เรางง สับสน ว่าแม่กะพ่อรักเรามั๊ย มันมีอะไรๆที่เยอะกว่านี้ อยู่ในใจเรา แต่เราไม่รู้จะถามใคร ตอนนั้นที่เราไม่ได้เรียน เราต้องกลับไปอยู่บ้าน แต่ก่อนกลับบ้าน เราเงินหมด ก็ไม่ได้ขอที่บ้าน เราเหนื่อย เพราะขอไปก็กลัวโดนบ่น เราไม่อยากทะเลาะ เราเลยไม่ขอ แล้วก็ลองใจว่าที่บ้านจะส่งเงินมาให้มั้ย หรือจะถามเราบ้างมั้ย ว่าเงินหมดยัง มีเงินกินข้าวมั้ย ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เราต้องการให้ที่บ้านถามมาก ซึ่งช่วงนั้นเราโดนถามนับครั้งได้เลย เราอยากให้เค้าใส่ใจเราบ้าง พูดดีๆกับเราบ้าง แค่นั้น. ในระยะเวลา2อาทิตย์กว่าๆที่เราไม่ได้เงินกะที่บ้าน เราเห็นเค้าโทมานับครั้งได้เลย เราไม่อยากรับ เพราะเราเสียใจกะเรื่องเรียนอยู่ แต่เราก็จะเช็คในบัญชีตลอดว่าที่บ้านโอนเงินมาให้มั้ย แต่เค้าไม่ได้โอนเงินมาให้เราเลย ทั้งๆที่เงินเราก็ไม่มี เราเสียใจและเจ็บมาก เค้าไม่คิดเลยหรอว่าเราจะเอาเงินไหนกินข้าว และเงินที่เราซื้อข้าวกินคือเงินในกระปุกออมสินเรา เราต้องแคะออกมานับเหรียญซื้อ บางวันก็กินมาม่า ยอมรับนะว่าโชคดีที่มีเงินสำรอง แต่นี่เป็นเงินจากกระปุกออมสินเราและที่บ้านก็ไม่รู้ว่าเรามีเงินตรงนี้ แต่ทำไมเค้าไม่คิดถึงเราเลยว่าจะกินจะอยู่ยังไง เราเข้าใจว่าไม่มีเงิน แต่เราเป็นลูก ทำไมไม่เป็นห่วงเราบ้าง ถึงมันจะแค่2อาทิตย์กว่าๆ แต่เงินเค้าก็ให้เราครั้งละ5-600 มันใช้ได้แค่ไม่กีวัน เราเสียใจและน้อยใจมาก
#ระบายแค่นี้ก็พอ มันยาวมากแล้ว
อย่างน้องก็สบายใจขึ้น
ขอบคุณที่อ่านจนจบน้า