คือตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยค่ะ
ตอนนี้ก็รู้นะคะ ว่าเรามีหน้าที่เรียนก็ควรจะเรียน แต่มันเหมือนกับว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราตามหาอยู่
ไปโรงเรียนเราก็เหมือนกับไปนั่งเฉยๆเพราะแทบไม่ค่อยจะได้เรียนสักเท่าไหร่ในความคิดของเรา
คุยกับเพื่อนที่โรงเรียนเราก็คุยไม่รู้เรื่องเพราะเพื่อนเค้าค่อนข้างป้อปและมักจะคุยเกี่ยวกับเรื่องผู้ชายในโรงเรียน
ซึ่งเราไม่รู้จักใครและไม่รู้เรื่อง...

เราเบื่อชีวิตที่เป็นอยู่ ไม่รู้เป้าหมายชีวิตตัวเองคืออะไร
ยังไงดีล่ะค่ะ เหมือนมีชีวิตอยู่เพื่อให้พ่อแม่สบายใจ เรียนให้ได้เกรดกลางๆ หางานทำที่ดีๆให้พ่อแม่ภูมิใจ
แต่...มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เราตามหาอยู่ดี

เราไม่ได้เกเรนะคะ ค่อนข้างอยู่ในกรอบมากๆ เราไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นยา ไม่เคยมั่วผู้ชาย อาจจะมีกินเหล้าบ้างนิดหน่อย
เราค่อนข้างชอบอ่านหนังสือ ติดอินเตอร์เน็ต ติดบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบออกนอกบ้านหรือไม่ชอบออกไปเที่ยวนะคะ
จริงๆแล้วชอบมากค่ะ ชอบ...จนเลิกชอบไปแล้ว เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยอยากให้ไปไหนมาไหนคนเดียว...
ทั้งๆที่ในหัวเราอยากมีโอกาสไปทะเล ไปภาคเหนือชมวิว ถ่ายรูปบรรยากาศที่ได้ไป ชิวๆคนเดียว แต่ไม่เคยได้มีโอกาสได้ทำเลยสักครั้งเดียว
เพราะเรากลัวพ่อแม่เป็นห่วงเพราะเห็นไปคนเดียว...

เราไม่เคยตามเพื่อนผู้หญิง เราไม่เคยอ่อยผู้ชาย เราเต้นยั่วไม่เป็น เราไม่ชอบเข้าใกล้ผู้ชายถ้าไม่จำเป็นหรือเป็นเพื่อนกันจริงๆ
แต่พ่อแม่เราก็ยังไม่พอใจ...
เราอยากได้หนังสือแต่แม่ไม่ค่อยสนับสนุนให้ซื้อเพราะไม่ค่อยมีตัง โอเค เราเข้าใจค่ะ เก็บตังซื้อเอง...
เราซื้อมาเยอะแม่เราก็มักจะด่าเราซื้อมาทำไมเยอะแยะรกบ้าน...
เราอยากทำขนมกินเองและฝึกเอาไว้เพื่อได้ใช้ในอนาคต แม่เราก็มักจะบอกไม่ต้องทำ ไปซื้อกินเอาดีกว่า ซื้อของมาทำเปลืองเงิน...
เราอยากใส่เสื้อผ้าสไตล์เราแบบเก๋ๆติสหน่อยๆ แต่แม่เรามักจะเลือกเดรสสั้นรัดรูปให้เรา ทั้งๆทีเราชอบชุดเดรสกระโปรงบานๆมากกว่า

เหนื่อยค่ะ เหมือนกับว่าเรากำลังตามหาอิสระ แต่ไม่สามารถจะทำได้ จนทำให้ตัวเราไม่หลงเหลือเป้าหมายชีวิตของตัวเองเลยค่ะ
เหมือนตัวเองจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นทุกวันทั้งๆที่ไม่เคยสูญเสียอะไรในชีวิต