ผมเคยเล่าไปแล้วว่าผมเคยมีแฟนคนแรกตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ตอนนี้ก็ปาเข้ามาจนผมทำงานแล้ว แต่ถ้าผมย้อนเวลาได้ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด
แฟนผมเธอป่วยหลายโรค จำได้ว่า เธอเริ่มป่วยและขาดเรียนถี่ๆช่วงมัธยมปลาย ตอนนั้นเธออยู่ม.5 ผมอยู่ม.6 เราคบกันได้สองปีกว่าๆแล้ว แต่ช่วงนั้นผมไม่สนใจเธอ การเรียนผลตกต่ำ ผมไม่สนใจเรียน ช่วงนั้นเหลวไหลมาก เกรดเฉลี่ยจาก 2.xx เหลือ 0.xx คิดสภาพเอาเลยครับ และเริ่มเล่นการพนัน กับกินเหล้ากินเบียร์ สูบบุหรี่ เราทะเลาะกันหลายครั้งเนื่องจากเธอรับไม่ได้ที่ผมเกเร ถึงขั้นทะเลาะกัน มีปากเสียง ผมตบตีเธอหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอมเลิกกับผม ผมเคยพยายามเลิกกับเธอ เธอไม่ยอมถึงขั้นกราบผมเลยก็มี แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกครับ ตอนนั้นผมสนใจแค่เย็นนี้ไปกินเหล้าที่ไหน ทำยังไงถึงจะมีเพื่อนเยอะ บางครั้งไปนอนร้านเกมส์ก็มี ผมไม่ค่อยเข้าเรียน ส่วนเรื่องแฟนผม ไม่เคยสนใจเธอเลย แรกๆก็รู้ว่าเธอป่วย แต่ไม่ได้สนใจอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอป่วยเป็นอะไรบ้าง คิดตอนนั้นอยากเลิกกะเธอมาก เพราะเธอดีเกินไป จู้จี้จุกจิกผม ไม่เข้าใจผม ผมไปเที่ยวสถานบันเทิงกลางคืนบ่อยครั้ง เจอผู้หญิงกลางคืนเราได้คุยกันถึงเรื่องอบายมุข ผมกลับรู้สึกถูกใจผู้หญิงพวกนี้กว่าแฟนผมอีก จะใช้คำว่าแฟนเก่าตอนนั้นยังได้ เพราะผมไม่อยากนับเธอเป็นแฟนเลย ตอนนั้นผมพยายามเลี่ยงเธอให้มากที่สุด เธอทักผมมาทุกวัน ขอโทษผม ทั้งๆที่ผมทำผิด แต่สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือขอให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิม ช่วงนั้นก็ช่วงเฟสบุ๊คสมัยแรกๆ ผมไม่ตอบเธอเลยครับ
ผมจำได้ว่าเธอบอกว่าเธอป่วยมีเวลาอีกไม่นาน อยากให้ผมดูแลเธอ แต่ผมกลับบอกเธอว่า ผมรำคานเธอเต็มทน
และผ่านพ้นช่วงชีวิตม.6 ไป ผมได้มีที่เรียน ผมไม่ขอเอ่ยสถาบันนะครับ เราแยกย้ายกันไป และผมก็ขาดการติดต่อเธออีกเลย ตอนนี้เองผมเริ่มรู้สึกคิดถึงเธอ แต่ผมติดต่อเธอไม่ได้ เฟสเดิมเธอปิด เปลี่ยนเบอร์มือถือ แม้แต่คนรอบข้างก็ไม่ได้ติดต่อกับผม จนผมเรียนจบ มีงานทำ ผมรู้สึกเหมือนผมสูญเสียสิ่งดีๆ เคยไล่เธอไปตายด้วยครับ
และวันหนึ่งผมได้ย้ายที่ทำงานกลับมาจังหวัดตัวเอง หลังจากทำงานต่างจังหวัดมาสองปี  เจอคนที่ทำงานซึ่งเป็นเพื่อนสนิทเธอสมัยเรียนมัธยม ผมได้คุยกับเพื่อนเธอ เพื่อนแฟนคนแรกของผม
ประโยคที่ได้ยิน ผมอึ้งเลยครับ "พี่รู้ไหม a(แฟนผม) มันบ่นคิดถึงพี่ทุกวันเลยนะ น่าสงสารที่มันต้องเข้ารพ.ทุกวันตอนม.6 เลยไม่มีโอกาสได้เรียนกะเพื่อน"
ผมเลยถามว่า "ตอนนี้ a อยู่ไหน "
น้องคนนั้นทำหน้างง "นี่พี่ไม่รู้จริงๆหรอว่า a เสียนานแล้ว ป่วยเป็นมะเร็ง" เท่านั้นล่ะครับ ผมอึ้งเลยน้ำตามากจากไหนไม่รู้ ร้องไห้ที่ที่ทำงานไม่อายใครเลย

ผมจึงมารู้ทีหลัง ตั้งแต่วันที่ผมบอกเลิกแฟนผม แฟนผมมีโรคดังนี้ โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว โรคซึมเศร้า กระดูกขาคด เกร็ดเลือดต่ำ โลหิตจาง กระเพาะอาหารเรื้อรัง

ซึ่งที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้เลย รู้แค่เธอป่วย
ฝากไว้นะครับสำหรับทุกคนที่มีแฟนหรือคนรอบข้างที่รัก ดูแลเขาให้ดีๆก่อนที่จะสายไปเหมือนผม

และคำขอร้องสุดท้ายที่เธอให้ผม จำได้ แต่ทำให้เธอไม่ได้คือ เธอบอกให้ผมดูแลเธอเพราะเวลาเธอเหลือไม่มาก ผมน่าจะเชื่อเธอในตอนนั้น

สิ่งที่ผมอยากบอกเธอที่สุดตอนนี้คือพี่ขอโทษ พี่ยังรักน้องเสมอนะ

จนตอนนี้เองผมไม่คิดจะมีใครแล้วครับ ผมไม่อยากให้ใครมาแทนที่แฟนคนแรกของผม