ย้อนไปตอนประถม..
มีอยู่วันนึงช่วงบ่าย เพื่อนที่นั่งข้างๆเอาขนมใส่ไว้ใต้โต๊ะ..แล้วแอบครูกิน
เธอแบ่งให้เรากินด้วย ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้ลองกินมัน มันเรียกว่าอะไรก็ไม่รู้ แต่รู้มันคือขนมปัง ที่อร่อยมาก
ถามเพื่อนว่ามันเรียกว่าอะไร เธอก็ตอบไม่ได้ บอกว่าพ่อซื้อมาให้
เราแบ่งกันกินจนหมด....
คือเราชอบมันมาก อยากจะกินอีก ขอให้เพื่อนไปถามพ่อว่ามันคืออะไร เราอยากกิน เราชอบมากกกกกกก
แต่ก็ไม่ได้คำตอบ
จนโตมา เวลาที่ได้กินมัน ภาพเก่าๆในอดีต วันนั้นที่แอบครูกินกัน มันย้อนกลับมาในหัว มันคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เราอยากกินมันมาก แต่ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร
ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ เพราะคิดว่ามันแพง
คือบ้านก็ไม่ได้รวย ความคิดเด็กๆ คิดแค่นี้จริงๆ
เลยได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจว่า สักครั้งฉันจะได้กินมันอีก

สิ่งนั้นคือ "ขนมปังกระเทียม"
ทุกครั้งที่สั่งพิชซ่า จะต้องมีขนมปังกระเทียมเสมอ

ถามว่ารสชาดิตอนนี้อร่อยเท่าเดิมมั๊ย??
อร่อย..แต่ไม่เท่าเดิม เพราะอะไรไม่รู้
รู้แต้ว่าได้กินแล้วมีความสุข

ขอบคุณเพื่อนคนนั้นที่ได้แบ่งขนมชิ้นนั้นให้เรา ถึงแม้ว่าจะมีอยู่ไม่กี่ชิ้นเอง..เราเป็นเพื่อนสนิทกัน เรายังจำเธอได้เสมอ แต่ตั้งแต่จบประถมมา เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ไม่รู้จะหาเธอได้ที่ไหน

เราอยากบอกเธอว่า คิดถึงแกนะ เรายังจำได้เราสัญญาจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
รักแกเสมอ
เธอชื่อเล่นว่า ด.ญ.ณัชชา (นามสกุลเรานึกไม่ออกจริงๆ)
ชื่อเล่นชื่อเบย์...เรียน รร.บ้านบางกะปิ
#จำได้ว่าเธอย้ายไป รร.สตรีวรนาถบางเขน
#เธอสวย ขาว หุ่นดี
(ตอนนี้เราเปลี่ยนทั้งชื่อจริงและนามสกุลแล้ว) ปัจจุบัน เราอายุ25ปี


#ใครที่รู้จักรบกวนติดต่อมาหาเราที #ขอบคุณมากคะ
FB: Suchapat N Numtub