ผมขออนุญาตเล่าถึง เรื่องราวเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วนะครับ

ถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมกล้าพูดได้เลยว่า ผมรักเธอและอยากอยู่กับเธอ แต่งงาน และกุมมือกันในตอนสุดท้ายของชีวิต.....

ในตอนนั้น ผมอยู่ มอ ห้าครับ และ พี่เขาอยู่ มอหก

เราอยู่ร่วมชมรม เดียวกัน

ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะความใกล้ชิดหรืออะไรก็ตามแต่

พี่เขาเป็นไม่ได้สวยอะไรมาก แต่โดยส่วนตัว ผมชอบนิสัย กับผมที่ยาวสลวยของเธอครับ

ในตอนแรกเลย เราเกลียดกันมากครับ เนื่องจากความปากหมาของผม (เหอๆ - -")

ผมจำได้ว่า สักตอนพี่เขาอยู่ มอสี่ แล้ว ผมอยู่มอสาม ผมได้ตามเพื่อนไป ออดิชั่น ดีเจประจำโรงเรียน ซึ่ง พี่เขาก็รอออดิชั่นด้วย
แล้วทีนี้ผมก็เคยเห็นพี่เขาแว่บๆแต่ไม่เคยคุยดี เลยทักประมานว่า "กล้าเหรอ?" เพราะเห็นออดิชั่น ต่อหน้านักเรียนและครู

พี่เขาก็บอกกลับ "เออ กล้าเดะ หน้าด้านเว้ย!!"

ผมก็กวนกลับว่า "อ๋อ หน้าZoneTeenอ่ะนะ" (ขออภัยครับ จะพิมว่า  มันก็ไม่ขึ้น)

พี่เค้าโมโหมาก ถึงขนาด เอาแฟ้มไล่ฟาดหัวผมเลยครับ (ยังจำหน้าตอนโกรธของพี่เขาได้อยู่เลย 5555)

หลังจากนั้น ทั้งเพื่อน กับพี่เขาก็ได้เป็นดีเจประจำโรงเรียนครับ (ผมสังเกตว่าคนออดิชั่นผ่านหมดเลย ยังสงสัยว่าจะออดิชั่นทำเพื่อ? ถ้าจะให้ผ่านหมดเลย?) ช่วงนั้นผมก็ไปหาเพื่อนบ้างไรบ้าง ที่ชมรม แต่ไม่ค่อยได้คุยไรกะพี่เขา

หลังๆมา ผมก็ได้คบกับน้องคนหนึ่ง(แบบไม่ได้ตกลงหรืออะไรนะครับ แค่คุยๆกัน) ซึ่งก็อยู่ชมรมเดียวกันนี้อีก

ผมเลยได้ไปที่ชมรมบ่อยขึ้น จนแทบจะนับเป็นสมาชิกชมรมแล้ว แต่พี่เขาก็ยังไม่ยอมคุยกันกับผม ซึ่งผมก็ไม่ได้พยายามจะคุยอะไรกะพี่เขามากเลยครับ แบบต่างคนต่างอยู่ ทักกันบ้าง มองกันบ้าง อะไรประมาณนั้น

วันหนึ่งผมก็ไปที่ชมรม เพื่อไปหาน้อง แต่ก็เจอแต่พี่เค้านั่งทำงานอยู่

ผมก็ขี้เกียจออกไป เลยเออ นั่งชวนคุยไปเรื่อยๆ แก้เซ็ง

ปรากฏว่า พี่เค้าคุยสนุกกว่าที่คิดครับ

แล้วเราก็สนิทกันในเวลาอันรวดเร็ว เหมือนกับเรื่องที่เคยบาดหมางไม่เคยเกิดขึ้นเลยครับ

ยิ่งอยู่ยิ่งสนุก ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งมีความสุข

แต่เราก็สนิทกันแค่ประมาณหนึ่งเท่านั้น เพราะรู้ดีว่า ต่างฝ่ายต่าง ไม่ว่าง ต่างก็มีคนที่เป็นคนพิเศษ ของกันและกันอยู่แล้ว........

เลยคอยระวังความสัมพันธ์กัน เอาไว้ ที่เป็นเพื่อนคุยครับ

ผมเองก็ยังคงเส้นคงวาความกวนอวัยวะเบื้องล่างที่ใช้เดินอย่างคงที่เช่นเดิม น้องที่คบด้วยก็ไม่คิดอะไรมากเพราะเห็นผมแซวผมกวนอะไรใครไปเรื่อย

มีอยู่ครั้งนึงที่ พี่เขา เอาหมาน้อยสีดำมาในชมรม แลดูจะเอาไปเลี้ยง ทุกคนต่างเข้าไปยื้อไปดึงไปกอดจน ตอนที่ผมเข้าไปทุกคนก็กำลัง ตั้งชื่อให้หมาน้อยกันจ้าละหวั่น และพี่เค้าก็ทำหน้าเจื่อนๆ

"ทำไรวะ" ผมถามเพื่อนๆน้องๆที่กำลังพยายามเรียกชื่อที่ตัวเองตั้งให้หมาน้อยอย่างไม่จำเป็นเลย
"พี่เค้าได้หมามาใหม่ว่ะ กำลังตั้งชื่อให้"
"อ๋อ"
ผมชี้ไปที่หมาน้อยนั่นและเรียกเสียงดังกลบเสียงคนอื่น
"ไอ้ลูกชิ้น!!"
ทุกคนเงิบ และเงียบเลยครับ แต่หมาน้อยแกว่งหางดุ๊กดิ๊ก พอทุกคนเห็นอย่างนั้น ก็พากันเรียกหมาน้อยนั้นว่า ลูกชิ้นๆๆๆๆๆๆ

ตอนนั้นเอง ผมเห็นสีหน้าพี่เขาแบบกล้ำกลืนฝืนทนมากที่ได้ชื่อหมาแบบ ไม่ค่อยสมใจ

แต่พอผ่านไปซักพัก พี่เขาก็จำใจยอมรับ แล้วอุ้ม ไอ้ลูกชิ้นกลับบ้าน

ตอนนั้นเอง ที่ผมเห็นรอยยิ้มแบบที่พี่เขาไม่เคยยิ้มให้ผมมาก่อน

เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอทำงานแปบนึง