เข้าเรื่องเลยเนาะ..ไม่เกริ่นนะคะ

ขอแก้ว่า เป็นเพื่อชีวิตค่ะ ไม่ใช่ร็อค ข้าเจ้าแยกบ่อออกค่า

เราใช้ชีวิตแบบนักธุรกิจค่ะ อยู่ในสังคมแบบ พารากอน โคโค่ บาร์ แอลพาร์ด ไวโอลิน ซอสามสาย ประมาณนั้น (แค่พยายามให้เห็นภาพค่ะ อย่ามาคิดเยอะ)

มาเจอะเจอพูดคุย และถูกชะตาอย่างรุนแรงกับผู้ชายคนนึง จนตัดสินมจลองศึกษากัน

แต่เขา..แนวเพื่อชีวิตสุดเดชเลยค่ะ พี่น้องคะ
เป็นนักร่องนักดนตรี เพื่อชีวิต ดังพอควรค่ะ คนรู้จักเยอะ หลายคนในนี้ถ้ารู้ชื่อ คง อ๋อ...

เมื่อวานมีโอกาสได้ไปงาน พบปะสังสรรค์ของชาวเพื่อชีวิตประจำภาคกลางประจำปี

อย่าหาว่ากระแดะเลยนะคะ

เราอ้าปากค้างเลยค่ะ
แต่เป็นไปในทางที่ดีนะคะ เราสนุกมากกกกกก
บนเวทีพูดจาทะลึ่งนิดๆ ทุกคนแต่งตัวกันสบาย ทักทายโฮกฮาก แต่ดูจริงใจในแบบที่เราไม่เคยเจอ มีพี่ผู้ชายมาทักแล้วกอดเราด้วย เรางี้ตาเหลือก ปากค้างเลย พี่เค้าก็ยังล้อ..ซิงว่ะ แฟนเมิง. (เออ..เจือกรู้อีกนะเมิง)
พวกผู่หญิงในงานก็เมากันน่ารัก ไม่มีใครสนใจอ่อยผู้ชายไปนอน มีแต่เมามันในเพลง และเหล้า


ปัญหาคือเราเอง ในกลุ่มวงของเค้า มีผู้หญิง(ที่เพิ่งรู้จัก) มาให้ควักให้ล้วงสนุกเลย แต่เรานั่งซะห่าง เค้าก็มีกรึ่มๆ บอกหนาวจังอยากกอด เราก็จิกตาใส่ ก็หัวเราะแหะๆ

เราแตกต่างจนกังวล เราดื่มน้อย ไม่กรี๊ด ไม่ดิ้น เวลาเค้าพูดเสียงดัง ก็สะดุ้งเฮือก เบิกตา จนเค้ามองขำ เอามือมาจับแก้ม เวลาเค้าเล่นมุกกันก็ไม่เก็ท ได้แต่ทำหน้าแปลกไ คนอื่นก็ขำกัน อีตานี่ก็ขำด้วย หยิกแก้มตรูอีก

การแต่งตัวเราก็แตกต่าง เพราะเราเพิ่งกลับจากงาน ในขณะที่สาวอื่น เข็ดฟัน สวยงามมมาก


เราเริ่มกลุ้มค่ะ ยอมรับว่าชอบเค้ามาก แม้จะยังไม่รัก แต่เรากังวลว่าเราจะน่ารำคาญจนเค้ารับไม่ได้ เรากลัวเราจะน่าเบื่อ

อ้อ...แต่เวลาไม่ออกงาน เค้าก็เป็นคนธรรมดานะคะ แทบมองไม่ออกเลยว่าเป็นนักร้อง กางเกง เสื้อ ธรรมดาเหมือนเราๆ

ยาวซะ...คุณผู้ชายขาร็อคคะ. ถ้าคุณเจอแบบเราคุณจะคิดยังไง ทำยังไงคะ อยากรู้จริงๆ

อ้อ...อย่าบอกให้ถามเค้านะคะ ไม่กล้าค่ะ และอยากได้คำตอบแบบไม่ต่องมารักษาน้ำใจมากกว่า

กราบขอบพระคุณนะคะ