1. เวลาดูหนัง Hollywood เช่น เรื่อง Lincoln ที่เพิ่งฉายไป หลาย ๆ ฉากผมแทบไม่ได้สนใจ Danial Day Lewis
ที่เฮียแกเล่นได้เป๊ะเว่อร์จนได้ Oscar เลย แต่ผมกลับไปสนใจแสงเงาในเรื่องที่ส่วนใหญ่ถ่ายในห้อง แสงเงาสวยมาก ๆ
ดูหนังไปก็คิดตามไปด้วยว่ามุมกล้องมุมนี้เด็ดมาก ทั้งที่ห้องก็ไม่กว้าง ... หนัง drama ประวัติศาสตร์ และ การเมืองหนัก ๆ
หมดกัน 5555


     2. เวลาดูหนังช่องน้องสี ทีวีเพื่อโฆษณา เช่น เรื่องทรายสีเพลิง ดูไปก็นั่งสังเกตุว่า ทำไม "ขอบม่วง" มันเยอะจัง เยอะมาก ๆ
บางฉากพระเอกใส่เสื้อสีที่ตัดกับฉากหลังมาก ๆ ... โอว พระเอกมีออร่าสีม่วงเข้มชัด ยังกะกำลังแปลงร่างเป็น ซุเปอร์ไซ่ย่า ... 5555
ดูไปก็คิดว่าทำไมเค้าใช้เลนส์แบบนี้ถ่ายหนังอ่ะ


     3. บางวันนั่งดูข่าวทางทีวีแบบชิว ๆ ... อ๊ะ ทำไมแฉกพระอาทิตย์มีแค่ 6 แฉก (อุตส่าห์นั่งนับ) แถมข่าวที่นี่ออกอากาศเป็น HD (ในอเมริกา)
ภาพชัดเว่อร์ทำให้เห็นปลายแฉกแตกเป็นมุมป้าน! (จริง ๆ ไม่ต้อง HD ก็เห็นได้ง่าย ๆ) ... ดูไปก็นั่งคิดไป เลนส์อะไร
ทำไมแฉกน่าเกลียดเช่นนี้


     4. ดูฉากที่ตัวละคร 2 ตัวคุยกัน แล้วกล้องจะต้องซูมเข้าซูมออก focus คนหน้า/คนหลัง ... ว๊ายย หลุด focus ... ระดับหนังซีรี่ย์ฟอร์มยักษ์เนี่ยะนะ
นั่น ยังตาดีไปเห็นอีก!! .... 5555


จริง ๆ ฝีมือผมถ่ายรูปผมก็ระดับประถม อุปกรณ์อะไรก็พื้น ๆ ไม่ได้นั่งจับผิดชาวบ้านอะไร แต่พอตาเหลือบไปเห็น
มันก็กลายเป็นความคิดที่จะจับผิดในหัวโดยอัตโนมัติ ... ไม่รู้น้า ๆ ป้า ๆ ห้องกล้องเป็นกันบ้างมั้ย?

ปล. กระทู้นี้หนักเอาฮานะครับ