ผมกับแฟนเก่าที่คบกันมาตั้งแต่ต้นปี 2550 ก็ประมาณ 7 ปี ตอนนี้เลิกกันและไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย 1 ปีเต็มแล้วครับ
สำหรับผมแล้วความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ ความรักของผมเริ่มต้นจากการเป็นรุ่นพี่ปี 2 ไปจีบรุ่นน้องปี 1 ด้วยความที่
ผมเป็นคนจริงใจ จึงสามารถครอบครองหัวใจเธอได้ สมัยเรียนเรารักกันมากครับ ผมเป็นเหมือนแฟน เหมือนพี่ชาย
เหมือนเพื่อน และเหมือนพ่อในบ้างครั้ง ทุกปัญหาเธอปรึกษาผมได้หมด ไม่ว่าผมจะช่วยได้หรือไม่ก็ตาม แต่อย่างน้อย
การได้คุยกับผมมันทำให้เธอสบายใจขึ้น ผมก็มีความสุขแล้ว จนกระทั่ง...วันหนึ่ง เมื่อความรักถึงจุดอิ่มตัว และเธอพบ
กับรักครั้งใหม่ ด้วยระยะทาง และวันเวลาที่ผ่านเลยทำให้หัวใจเปลี่ยนไป ทำให้เราต้องเลิกลากันในที่สุด

ตอนนี้เธอมีความสุขกับรักครั้งใหม่ แม้ผมจะไม่โกรธ ไม่โทษเธอ และให้อภัยเธอทุกอย่าง แต่ผมก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี
ผม Unfriend เธอใน Facebook ลบเธอออกจาก Line ผมเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่ แต่ผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบเข้า
ไปดูความเป็นไปของเธอใน Facebook แม้ว่าทุกครั้งที่เข้าไปดูมันจะเจ็บปวด แต่ก็สบายใจ ที่คนที่ผมเคยเรียกว่าแฟน
มีความสุขดี แม้รูปโปรไฟล์ของเธอจะเป็นรูปคู่ของเธอกับแฟนใหม่ แต่รูปนั้นเธอยิ้มอย่างมีความสุข ผมก็สบายใจ
ใจจริงแล้ว ผมอยากลืมเธอให้ได้ อยากให้ชีวิตของผมหลุดพ้นและเป็นอิสระจากความทรงจำ 7 ปี ที่ผ่านมา แม้ว่าใน
ตอนนี้จะผ่านพ้นมา 1 ปี เต็มๆ แล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมลืมเธอได้เลย

ทุกครั้งเมื่อถึงวันสำคัญๆ เช่นวันที่คบกัน วันที่เลิกกัน วันเกิดผม วันเกิดเธอ วันวาเลนไทส์ วันคริสต์มาส ผมจะคิดถึง
เธอเสมอ แม้ในบางครั้งผมยังคงฝันถึงเธอ ฝันถึงช่วงเวลาที่ยังคบกันอยู่ พอเช้าตื่นมาก็น้ำตาไหล เมื่อรู้ว่ามันเป็นเพียง
แค่ความฝัน แต่ผมก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกตินะครับ ยังสามารถทำงานได้ตามปกติ

ช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมา ก็มีสาวๆ ผ่านเข้ามาบ้าง แต่ผมก็ไม่อาจสนใจได้ เพราะยังลืมภาพคนเก่าไม่ได้ ผมไม่อยาก
จะทำร้ายความรู้สึกใคร




ทำไมนะ คนที่ไปกลับมีความสุข แต่คนที่อยู่กลับต้องทุกข์ใจ
หวังเพียงว่าสักวัน จะมีคนที่ทำให้ผมลบภาพในอดีตได้หมดใจ
ยังคงรอใครคนนั้นที่จะผ่านเข้ามา และผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอ
เดินผ่านไป เหมือนคนที่แล้วมา