ซุ่มเป็นติ่งคุณปีเตอร์มาหลายกระทู้
ก่อนอื่นบอกเลยว่าปีเตอร์คือศิลปินในดวงใจตั้งแต่เป็นนักร้อง ชุดแรกยันเป็น4gotten
ก็ชื่นชอบมาโดยตลอด เพราะหล่อมาก (พูดจริง) คือสมัยอัลบัมหิน ผา กา ดาบ เรายังอยู่ประถมค่ะ พี่ๆ ที่บ้านนั่งกรี๊ดทุกวันเลยรู้จักแล้วก็กรี๊ดด้วย
แต่พอโตขึ้น ชอบฟังเพลงมากขึ้น มาย้อนฟังอัลบัมเก่าๆ เราพบว่าคุณปีเตอร์เป็นศิลปินที่เจ๋งมากคนหนึ่งเลยนะ อยากแนะนำให้ฟังเพลง "อยากรู้" ของ4gotten
เพลงนี้เสียงต่ำมาก ร้องยากมาก พี่ชายขาร็อกที่เรารู้จักต่างส่ายหัวว่าร้องไม่ไหว แนวดนตรีที่ปีเตอร์ทำก็ค่อนข้างฉีกแนวจากยุคนั้นด้วย
ถือว่าเป็นคนที่มีความเป็นศิลปินสูงพอตัวนะคะ เท่าที่มองจากผลงานเพลง

วันหนึ่งปีเตอร์ตัดผม แล้วร้องเพลง "ยอม" คือลุคที่เห็นมาจนปัจจุบัน
ลุคนี้เราเปลี่ยนจากชอบ มาเป็นรักและหลงใหลเลยค่ะ

แล้วปีเตอร์ก็หายไปนาน หลังจากเลิกกับโอชา แวง (เสียใจเว่อร์แม้จะดีใจ)
จู่ๆ เขาก็กลับมาเป็นหมอปราบ ในละครหนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ

คือบั่บ เรากรี๊ดลั่นบ้านเลยค่ะ
น้ำตาแทบไหล พูดจริงเฃย เนื่องจากคาแร็กเตอร์ของปีเตอร์ติดใจเรามาตลอด จนแต่งนิยายเรื่องแรกก็ลอกบุคลิกและหน้าตาของปีเตอร์มาเป็นจิ้นพระเอกค่ะ
แล้วคือ...คุณคะ จู่ๆ เราเจอพระเอกในนิยายเรามาโลดแล่นในจอตัวเป็น และค่อนข้างตรงกับบทที่เราจิ้นไว้เนี่ย จะไม่ให้เรากรี๊ดบ้านแตกได้ไง

ตอนแรกอ่านแค่ชื่อเรื่องคือ...ไม่ไว้ใจเลยว่าจะสนุกอย่างที่ชอบ แต่มีปีเตอร์กับชมพู่ก็โอเค จะดูปีเตอร์ค่ะ คิดถึงมาก ไม่ได้เห็นศิลปินคนนี้ในจอแก้วแบบเป็นตัวหลักมานานมากแล้ว ไม่รู้ฝีมือจะเป็นไง ไม่เป็นไร หล่อก็รักแล้ว

ปรากฎว่าผิดค่ะ ปีเตอร์มีเสน่ห์มาก คือดีงามในความรักความชอบของเรา
แต่ถ้าตามหลักการและเหตุผล ปีเตอร์ยังพูดไม่ชัด เสียงแปลกๆ ดีที่เสียงเข้ม แมน จริงจังได้ แต่ถ้าเทียบกับนักแสดงฝีมือดี เช่น คุณอั้ม อภิชาติ พี่ติ๊ก คุณป๋ออะไรแบบนี้ ปีเตอร์ยังโชว์การแสดงไม่เต็มที่เท่าพวกเขา(แต่ก็เป็นเพราะบทกับบุคลิกด้วย)

แต่อย่างหนึ่งที่เราเห็นคือ ปีเตอร์เป็นธรรมชาติ เล่นคือเล่น ฝีมือที่ออกมาดูออหว่า "มีเซ้นส์การแสดงสูง" มีความรู้สึกร่วมว่ากำลังเป็นตัวละครคนนั้นอยู่ จะเห็นได้ว่าซีนของปีเตอร์ลื่นไหลมาก
ไม่ใช่แค่บทของผมมีเท่านี้ ต้องมามาดนี้ ยืนแบบนี้แล้วพูดแบบนี้จบ แต่ทุกซีนของปีเตอร์มีการครุ่นคิดไปกับซีนนั้นด้วยเสมอ

ยิ่งมาดูแอบรักออนไลน์ ในทุกซีนเลย
ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่ดุหมาก นั่งประชุมกับศยาและรัญอยู่ พอหมากเคาะประตูก็พูด "เชิญครับ" เสียงกับอารมณืนั้นได้ฟีลเหมือนบอสที่ทำงานจริงๆ เลยค่ะ
แล้วไดอะล็อกลื่นไหล เหมือนไม่ได้ท่องบทมาแค่ตามกระดาษแต่มีอินเนอร์ว่านี่ผมเป็นบอสคุณ ผมจำได้นะว่าคุณจะเอาเอกสารมาให้ผม แล้วไหนล่ะ ดังนั้นการแสดงในบทนั้นจึงดูแล้วเรียลมากค่ะ


ไม่ใช่แค่ตั้งใจมาอวยนะ แต่ตั้งใจชื่นชมจริงๆ
ที่ได้เห็นนักแสดงคนหนึ่งในวงการบันเทิงบ้านเราที่เล่นละครแล้วมีทั้งเสน่ห์และเซ้นส์การแสดงออกมาพร้อมกัน ยิ่งดูยิ่งปลื้ม
การแสดงให้เก่งใครๆก็ทำได้ค่ะ เพราะใช้ทั้งพรสวรรค์และพรแสวง

แต่การแสดงที่มีเสน่ห์และมีเซ้นส์ว่าการแสดงคือการสวมตัวตนคนอื่นอย่างมีศิลปะ หาได้น้อยมากค่ะในนักแสดงท่านอื่นที่เราเคยดูมา

เพราะบางคนเล่นเก่งมาก แต่ดูแล้วเราก็ไม่ได้ชอบ ฟรืออินนะแต่ก็เว่อร์ไป เป๊ะไป ซึ่งชีวิตจริงมันไม่เป๊ะหรอก เพราะไม่มีบทแบบละคร
คนเราพูดไปแล้วมันไม่ได้ตัดจบแค่คำพูดนั้นหรอก แต่มันมีอารมณ์ข้างในด้วย จึงทำให้เราพูดไปติดขำนิดๆ บ้าง หรือพูดจบไปก็จริงแต่เราก็มีความรู้สึกพร้อมกับหางเสียงสุดท้ายบ้าง

ปีเตอร์ทำให้ซีนต่างๆ กลมกล่อม ดูไม่ได้แสดง ไม่ได้ท่อง ไม่ได้หยุดพักความเป็นหมอปราบ หรือสารวัตรนฤเบศ หรือบอสลิปดาในขณะที่ไดอะล็อกของคู่แสดงดำเนินไป



ปรบมือรัวๆ