มันเป็นเรื่องราวความรักที่นานมาแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เราคบกันได้สัก 3 ปีกว่า ๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามีกันและกันมาโดยตลอด มีฉันมีเธอ มีเธอมีฉัน
**เธอคือคนแรกและรักแรกของฉัน**
วันเวลาผ่านไป...
เพราะตัวเราเองที่ไม่ดี เราไม่หนักแน่นพอ เราไม่เข้มแข็งพอ เราอดทนไม่พอ --- และเราก้อเลิกกัน!!!
แรก ๆ มันดูเหมือนจากกันได้ไม่ดี
...แต่วันเวลาผ่านไป ก้อทำให้เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้อีกครั้ง
เราถามไถ่ถึงสารทุกข์ต่อกัน เรารับรู้เรื่องราวของกันและกัน เราเป็นเพื่อนคุย เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ฉันรับรู้เรื่องแฟนใหม่ของเธอ เธอก้อรับรู้เรื่องราวแฟนใหม่ของฉัน เราต่างรับรู้ปัญหาของกันและกัน
.
.
วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ
.
.
จนมาถึงวันที่เธอบอกว่าเธอกำลังจะแต่งงาน --- ความรู้สึกแรกของฉันมันก้ออึ้ง ๆ ชา ๆ
แต่ก้อรู้อยู่แล้วแหล่ะว่ายังไงเธอกับเค้าก้อต้องเดินทางไปด้วยกันจนถึงจุดนี้...
ฉันดีใจที่เธอมีความสุข ที่เธอมีคนที่รักเธอมาก และเธอก้อรักเค้ามาก
เธอจะได้มีคนมาคอยดูแล อยู่เคียงข้างเธอทุกเวลาและตลอดไป
---- แต่ทำไมนะ มันถึงได้เป็นความรู้สึกที่ดีใจแบบโหวง ๆ ยังไงก้อไม่รู้ ----
ณ วันที่ไปร่วมแสดงความยินดีกับเธอและเค้า
บอกตรง ๆ เลยว่า เราแทบไม่ได้มองหน้าเจ้าบ่าว & เจ้าสาวเลย ไม่กล้ามอง กลัวตัวเองร้องไห้
แอบคิดในใจคนเดียวว่า "ถ้าเรายังคบกันอยู่ ... คนที่เป็นเจ้าสาวของเธอก้อคงจะเป็นฉันคนนี้"
(มันช่างเป็นความคิดที่ฟุ้งซ่านและเพ้อเจ้อสิ้นดีเลย!!!)
.
.
.
***********************************************************************
ขอโทษที่เรามาเขียนบ้าอะไรก้อไม่รู้ แต่มันอึดอัดอยากระบายความรู้สึกออกซะบ้าง
แล้วเพื่อน ๆ หล่ะ .. มีใครเคยไปงานแต่งแฟนเก่าบ้าง แล้วรู้สึกยังไง?? อยากรู้จังค่ะ
ถ้าแท็กห้องผิดกราบขออภัยด้วยนะค่ะ เพราะก้อไม่รู้ว่าควรจะแท็กห้องไหนดีเหมือนกัน
Single Mom --- เพราะเราเป็น Single Mom (มีแค่เราและลูกแค่นั้น /// แต่แฟนเก่าเราไม่ใช่พ่อของลูกนะค่ะ)
ปัญหาชีวิต --- เรื่องนี้มันถือว่าใช่ปัญหาชีวิตไหมนะ ก้อแค่จิตตก
หาเพื่อน --- เพราะอยากมีเพื่อนคุยด้วย เผื่อมีใครเคยรู้สึกเหมือน ๆ กัน
สุขภาพจิต --- จิตตก คิดมาก ฟุ้งซ่านเป็นบางครั้ง บางคราวค่ะ
เพิ่งไปร่วมงานแต่งแฟนเก่ามา...
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามีกันและกันมาโดยตลอด มีฉันมีเธอ มีเธอมีฉัน
**เธอคือคนแรกและรักแรกของฉัน**
วันเวลาผ่านไป...
เพราะตัวเราเองที่ไม่ดี เราไม่หนักแน่นพอ เราไม่เข้มแข็งพอ เราอดทนไม่พอ --- และเราก้อเลิกกัน!!!
แรก ๆ มันดูเหมือนจากกันได้ไม่ดี
...แต่วันเวลาผ่านไป ก้อทำให้เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้อีกครั้ง
เราถามไถ่ถึงสารทุกข์ต่อกัน เรารับรู้เรื่องราวของกันและกัน เราเป็นเพื่อนคุย เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ฉันรับรู้เรื่องแฟนใหม่ของเธอ เธอก้อรับรู้เรื่องราวแฟนใหม่ของฉัน เราต่างรับรู้ปัญหาของกันและกัน
.
.
วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ
.
.
จนมาถึงวันที่เธอบอกว่าเธอกำลังจะแต่งงาน --- ความรู้สึกแรกของฉันมันก้ออึ้ง ๆ ชา ๆ
แต่ก้อรู้อยู่แล้วแหล่ะว่ายังไงเธอกับเค้าก้อต้องเดินทางไปด้วยกันจนถึงจุดนี้...
ฉันดีใจที่เธอมีความสุข ที่เธอมีคนที่รักเธอมาก และเธอก้อรักเค้ามาก
เธอจะได้มีคนมาคอยดูแล อยู่เคียงข้างเธอทุกเวลาและตลอดไป
---- แต่ทำไมนะ มันถึงได้เป็นความรู้สึกที่ดีใจแบบโหวง ๆ ยังไงก้อไม่รู้ ----
ณ วันที่ไปร่วมแสดงความยินดีกับเธอและเค้า
บอกตรง ๆ เลยว่า เราแทบไม่ได้มองหน้าเจ้าบ่าว & เจ้าสาวเลย ไม่กล้ามอง กลัวตัวเองร้องไห้
แอบคิดในใจคนเดียวว่า "ถ้าเรายังคบกันอยู่ ... คนที่เป็นเจ้าสาวของเธอก้อคงจะเป็นฉันคนนี้"
(มันช่างเป็นความคิดที่ฟุ้งซ่านและเพ้อเจ้อสิ้นดีเลย!!!)
.
.
.
***********************************************************************
ขอโทษที่เรามาเขียนบ้าอะไรก้อไม่รู้ แต่มันอึดอัดอยากระบายความรู้สึกออกซะบ้าง
แล้วเพื่อน ๆ หล่ะ .. มีใครเคยไปงานแต่งแฟนเก่าบ้าง แล้วรู้สึกยังไง?? อยากรู้จังค่ะ
ถ้าแท็กห้องผิดกราบขออภัยด้วยนะค่ะ เพราะก้อไม่รู้ว่าควรจะแท็กห้องไหนดีเหมือนกัน
Single Mom --- เพราะเราเป็น Single Mom (มีแค่เราและลูกแค่นั้น /// แต่แฟนเก่าเราไม่ใช่พ่อของลูกนะค่ะ)
ปัญหาชีวิต --- เรื่องนี้มันถือว่าใช่ปัญหาชีวิตไหมนะ ก้อแค่จิตตก
หาเพื่อน --- เพราะอยากมีเพื่อนคุยด้วย เผื่อมีใครเคยรู้สึกเหมือน ๆ กัน
สุขภาพจิต --- จิตตก คิดมาก ฟุ้งซ่านเป็นบางครั้ง บางคราวค่ะ