อีกไม่กี่วันเจ้าตัวเล็กที่บ้านเราก็จะครบขวบนึงแล้วค่ะ
เรียกว่า 1 ปีที่ผ่านมา มีทั้งเหนื่อย ล้า เพลีย เบื่อ เครียด แต่ก็สุข ฮา  พาเพลินไม่แพ้กัน

ทีนี้มานั่งนึกๆดู บางครั้งเจ้าตัวเล็กที่บ้านเราก็ทำเราซึ้ง บ่อน้ำตาแตกหลายครั้งเหมือนกันนะ
เช่น มีครั้งนึง คุณแม่ผู้เซนซิทีฟอย่างเรางอนคุณพ่ออย่างหนัก อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาห้องนอน
นางก็เล่นๆบนที่นอนไป ส่วนอีคุณแม่ปล่อยลูกบนที่นอนเสร็จ ก็ปล่อยโฮเลยค่ะ แบบเขื่อนแตกเลย น้อยใจพ่อมันไง
ลูกสาวก็งงๆ หันมา แล้วคลานมาหาแม่ เอามือมาจับหน้าแม่ไว้  พูดภาษาต่างดาวอะไรไม่รู้ จีจี้งี้งุ
แล้วยิ้มให้แม่ (คงคิดว่าแม่ทำหน้าตลกเล่นด้วยอ่ะ)
แต่จังหวะนั้นมันช่วยปรับอารมณ์เราได้เยอะเลยนะ เรายิ้มตอบลูก ร้องไห้โฮอีกรอบค่ะ
รอบนี้ไม่ได้เศร้านะ แต่มันซึ้ง เหมือนนางมาปลอบเรา (รึป่าว 555+)

หรือแม้แต่ตอนที่เราเหนื่อยๆ จากที่ทำงาน กลับบ้านมาเจอลูก นางทำท่าดีใจ หัวเราะ ยิ้มให้เห็นฟัน2 ซี่
แค่นี้พลังชีวิตก็กลับมาแล้ว รู้สึกดีจริงๆเนอะ

ใครที่มีเจ้าตัวน้อยที่บ้าน เราเชื่อว่าคงมีประสบการณ์ที่ดีแบบนี้แน่ๆ ลองมาเล่าสู่กันฟังนะคะ
ใครที่ยังไม่มีเจ้าตัวเล็กที่บ้าน รีบมีค่ะ สิ่งดีๆในชีวิตรอคุณอยู่

สุดท้าย ขอบคุณเธอนะ ที่มาเป็นดวงใจของฉัน ฉันรักเธอจริงๆ พี่น้ำปิง ไอ้หัวเหม่ง
ปล. ขวบหนึ่งผมไม่ยาว แต่หนูเป็นสาวนะคะ