ตอนนี้ผมอายุ16ปี แฟนผมที่เลิกกับผมไปเธออายุ20ปี เราห่างกันสี่ปี เธอเรียนมหาลัยแต่ผมเรียนม.ปลาย  กว่าผมและเธอจะได้คบกันมันยากมากเลย อุปสรรคของผมและเธอมันเยอะมาก แต่พอผ่านมาได้พวกเราก็รักกันมาก เธอไม่เคยทำให้ผมเสียใจ มีแต่ผมที่ทำให้เธอร้องไห้ตลอด เธอยอมผมมาตลอด และผมก็รักเธอมากเช่นกัน ผมเป็นคนที่ไม่กล้าพูดอะไรหวานๆ มีแต่สิ่งของที่ผมทำให้ และเธอก็ชอบสิ่งที่ผมทำให้ เธอเป็นคนดีมากเลย เราคบกันตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 ผมไม่เคยรักใครขนาดนี้ พอมาถึง ม.4 ผมได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเธอ ทุกอย่างในบ้านของเธอดีมาก ผมรักครอบครัวเธอ ผมชอบครอบครัวเธอ มันรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก และทางบ้านของผมก็ชอบเธอมาก โดยเฉพาะแม่ผมที่รักเธอเหมือนลูกสาวคนโตเลย็ว่าได้ และน้องของผมก็ชอบเธอมาก ผมก็ดีใจมากที่ได้ตื่นมาเจอเธอทุกวัน ผมทั้งรักทั้งผูกพันกับเธอคนนี้ เธอยอมผมหมดทุกอย่าง เธอดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่าง  แต่วันที่เธอเริ่มห่างจากผมไปก็เพราะวันนั้นเราบอกกันว่าเราจะไปเอสบาร์กัน แต่เธอบอกว่าเธอไม่มีตังค์ เราก็ทะเลาะกันอีกหลายเรื่องและผมก็ไม่ยอมเธอ จนเธอบอกเลิกผมแล้วก็ออกไปข้างนอก ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมาก ผมไม่น่าทำแบบนั้นลงไป ผมน่าจะเข้าใจเธอมากกว่านี้ หลังจากวันนั้นผ่านไปเธอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เธอไม่เคยคุยกับคนอื่นเธอก็คุย ผมรู้สึกผิดแต่ผมก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะผมกลัวเธอทิ้งผมไป จนวันที่เธอบอกเลิกผมมาถึง เธอบอกว่าเธอเบื่อผม ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้มันต้องมาถึง วันนั้นเป็นวันเปิดเรียนผมพอดี ผมร้องไห้ทั้งวัน ร้องจนเรียนไม่รู้เรื่อง แค่ผมขยับตัวผมก็ร้องๆไห้แล้ว ตอนนี้เราเลิกกันมาได้ 3 เดือนแล้ว ผมคิดถึงเธอมาก และผมก็พึ่งรู้ตัวว่าการที่เสียคนที่รักไปมันเจ็บขนาดไหน ช่วงแรกที่เราเลิกกันผมง้อเธอ ผมทำทุกอย่าง ผมพยายามเข้าใจเธอ แต่มันคงทำได้แค่นั้น เพราะเธอมีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว ผมเห็นเธอไปกับแฟน ผมเจ็บจนร้องไห้ไม่ออก ผมไม่เคยลืมเธอเลย ถ้าผมย้อนอดีตได้ผมคงย้อนไปวันที่เราทะเลาะกันและผมจะกอดเธอแล้วบอกว่าผมรักเธอและผมขอโทษ ที่ผมทำแบบนั้นไป แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว เพราะเธอมีแฟนใหม่ไปแล้ว ผมไม่เคยคิดอยากจะมีคนใหม่เลย ตอนนี้ผมก็ได้แค่ทำใจแล้วรับสิ่งที่ตัวเองทำไว้ ผมคงมีเธอไปในใจอีกนาน และไม่คิดจะคบใคร ผมอยากให้เธอกลับมา แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ละครั้งที่ผมเจอเธอโดยบังเอิญ ผมตกหลุมรักเธอทุกครั้ง เธอมีความสุขมาก แค่นี้ผมก็พอใจ ผมเห็นเธอยิ้มผมก็ยิ้มไปด้วย เพื่อนของผมก็บอกให้ผมตัดใจ ผมรู้นะว่าเพื่อนทุกคนเป็นห่วงผม ผมพยายามที่จะลืมเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้สักที คนเข้ามาหาผมก็เยอะ แต่ผมไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลย เพราะผมยังรักเธอมากและผมไม่อยากทำร้ายใคร ตอนนี้ผมอยู่โดยที่ไม่มีเธอมาได้สามเดือน แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเธอ หลายๆคนคงเห็นว่าผม ทำไมไม่ตัดใจ ทำไมผมยังอยู่กับอะไรเดิมๆ ทำไมผมไม่เลิกคิกมาก เพ้อหาแต่คนๆเดียว คุณไม่เป็นผมคุณไม่รู้หรอก ว่ามันเจ็บแค่ไหนที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ทำอะไรพร้อมๆกันแล้ววันนึงเกิดไม่มีขึ้นมา พูดให้ตัดใจอ่ะมันง่าย แต่ทำนี่สิ่มันยากมากเลย ผมพยายามเข้มแข็ง พยายามทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้ผมไม่คิดถึงเธอ ผมพยายามหาอะไรทำเผื่อที่จะให้ผมไม่ว่าง ผมจะได้ไม่ต้องคิดถึงเธอ ผมได้แต่ท่องไว้ในใจว่าผมไม่เป็นไรเดี๋ยวผมก็ลืมเธอได้ ผมสร้างกำแพงให้ตัวเอง แต่พอผมคิดว่ากำแพงของผมหนาพอ ผมก็ได้เจอเธอทุกครั้ง จนกำแพงผมพัง จนผมไม่อยากสร้างกำแพงอีกแล้ว มันทำให้ผมคิดถึงเธอมากเลย กับการที่เจอหน้าแล้วเราไม่ได้พูดคุยเหมือนแต่ก่อน ผมคิดถึงเธอมาก จนวันก่อนผมอัดคริปวิดีโอที่ผมเล่นกีตาร์ให้เธอเป็นของขวัญวันครบรอบ 2 ปี ผมส่งให้เธอ เธอก็เปิดอ่านแต่ไม่ตอบผม ผมก็ได้แต่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแค่เธอเปิดดู และเห็นที่ผมส่งไป ผมก็พอใจ วันนี้เป็นวันครบรอบของเรา ผมจะทำยังไงให้ผมรักเธอน้อยลง?