พักนี้สามีไม่ค่อยยอมดูแลลูกค่ะ วันธรรมดาเราไม่ค่อยอะไรนะ เพราะเขาก็ทำงานข้างนอก โอเคเราไม่รีเควสอะไร

ตอนกลางคืนเวลาจะกล่อมลูก เราก็เป็นคนกล่อม เขาก็นอนหลับไปก่อน อันนี้เราโอเคเพราะเรารู้ว่าเขาเหนื่อย เวลาลูกตื่นมาร้องไห้เราไม่เคยปลุกเขาเลย เราปวดฉี่เราก็แบกลูกเข้าไปฉี่ถ้ามันตื่น ตอนแรกเกิด ตอนเป็นเบบี๋วัย 0 ขวบ ยังเลี้ยงง่ายๆก็ช่วยเลี้ยงอยู่หรอก พอตอนนี้ล่ะโยนอย่างเดียว

แล้วเวลาอย่างสมมุติเราจะทำอะไรสักอย่างเราจะฝากเขาดู ลูกอ่ะจะงอแงเวลาเราลับสายตาเขา แต่ถ้ามีคนปลอบหรืออุ้มเขาก็จะหยุดร้องค่ะ แต่สามีเราไม่ บางทีปล่อยลูกวิ่งมาเกาะขาเราแล้วก็บ่นอยู่อย่างเดียว แบบ เนี่ยก็ลูกมันติดแม่ เห็นมั้ยลูกติดแม่ แล้วโอ้ยยย บางทีเราปวดท้องถ่ายหนักอ้ะ แล้วก็ไม่ยอมป้อนข้าวลูก ไม่ยอมอาบน้ำให้ลูก ไม่ป้อนยา(บ้านเราให้ทานยาไทยที่ไม่ทำให้ท้องอืด) นานๆเล่นกับลูกที ส่วนมากดุเวลามันซนอย่างเดียว ลูกมันก็ตกใจกลัวเสียงพ่อมัน

สามีเราเวลาห้ามลูกเล่นอะไรที่มันไม่ควรเล่น แบบ เล่นกล่องใส่ของอะไรงี้ คือ เขาจะไม่แอ๊ะๆ หรือจุ๊ๆเบาๆก่อน คือแบบ ออกเสียงดุไปเลย เขาบอกให้เด็กตกใจจะได้กลัวไม่ทำอีก เราก็เพลียบ่นไปชุดนึงว่ามันไม่ถูกต้อง ผลก็คือตอนนี้เราดูลูกเองเลยเต็มๆ แล้วเด็กมันไม่ได้เตือนครั้งเดียวจำ ต้องคอยย้ำๆ เราก็บอกจนเหนื่อย ถ้าลูกไม่ไปยุ่งกับของๆเขาหรือของสำคัญอย่างปลั๊กไฟ เขาจะไม่ค่อยดุค่ะ

วันนี้ที่มาระบายเพราะว่าเกิดอาการเบื่อขึ้นมาค่ะ เมื่อคืนนอนก็ไม่ค่อยหลับ ลูกก็ตื่นมาร้องสองรอบ เราไม่ได้ปลุกเขาเลยนะ

เช้ามา ลูกตื่นแปดโมง เราก็ตื่นตามลูก ป้อนนมป้อนข้าว ให้ทานยาเสร็จสรรพ พอสักเก้าโมงเราก็ถามสามีว่าจะพาลูกไปเที่ยวมั้ยวันนี้ เรียกอยู่สองรอบ ตื่นมาตะคอกใส่แบบง่วงๆว่า ดูก่อน!!! โอโห แล้วเมื่อวานบอกอย่างดิบดี เรานี่แอบเซ็งเลย อะไรจะขี้เกียจตื่นเอาแต่นอนขนาดนั้น

บางทีเราอยากให้เขาช่วยอะไร บางทีเขากลับตอบกลับมาว่าทำไมตอนอยู่คนเดียวทำได้ ทำไมพอเขามาแล้วทำไมได้ คือ เราก็บอกว่า เออ บางเรื่องคือมันไม่มีคนช่วยไม่เป็นไรแต่ถ้าช่วยก็จะดีมากๆไง เขาก็บ่นๆเซ็งๆ แต่ยังดีที่ช่วยค่ะ

หลายๆโมเม้นท์เราแอบน้อยใจ แบบ ถ้าเรากลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวขึ้นมา เราคงไม่เดือดร้อนเรื่องลูกสักเท่าไหร่