ถามตามหัวข้อเลยค่ะ
คือว่าเราอายุ 16 แล้วนะ
แต่ยังมีนิสัยเด็กอยู่มาก ขั้นรุนแรงด้วยค่ะ

จัดหน้าไม่สวยพิมพ์ผิดขออภัยด้วยค่ะ
พิมพ์ในมือถือน่ะค่ะ

1.ใจร้อน>>>รอนานไม่ได้ ความอดทนต่ำ

2.เอาแต่ใจ>>> ไม่ชอบ ให้ใครมาด่าว่า
จะเกิดอาการน้อยใจ ไม่ก็โกรธทันที
ห้ามขัดใจ มิฉะนั้นจะเกิดอาการเหวี่ยง วีน

3.ขี้โกรธ ขี้หงุดหงิด>>> หากเกิดการขัดใจเรา หรือเราไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
หรืออะไรก็ตามที่มาวุ่นวายกับตัวเรา
จะหงุดหงิด อารมณ์รุนแรงมากร้อนดั่งลาวา

ใครห้าม ใครด่า ยั้งเราไม่อยู่แล้ว สติไปหมด พาลไม่เลือกหน้า ร่างกายตอบสนองด้วยการระบายอารมณ์ที่ค่อนข้างแรงมาก

เช่น ปาข้าวของที่อยู่กับมือ สบัดมือเวลามีคนมาแตะ เดินเร็วและกระแทกเท้า
กรีดร้องในลำคอ(เวลาอยู่ในที่สาธารณะ) แหกปากเสียงดัง พูดจาด้วยเสียงที่เหี้ยมโหด สรรหาคำด่าที่คิดออกมาได้
กระชาก ดึง ทึ้ง ผมตัวเอง

4.ขี้น้อยใจ>>>น้อยใจเวลาเกิดเรื่องที่ขัดใจเรา ตอนแรกอารมณ์จะรุนแรงเหมือนข้อ 3.
หรือไม่มีแล้วแต่บุคคลและกรณี
และสักพักจะตามด้วยการร้องไห้
ร้องเหมือนคนเสียสติ ค่อนข้างนาน
บางทีสองชั่วโมง

5.เรียกร้องความสนใจ>>> เวลาที่คนที่เราสนิทหรือรัก เห็นอะไรก็ตามสำคัญกว่า ซึ่งบางทีเราก็แค่คิดไปเอง จะเริ่มพฤติกรรม แกล้ง ด่า ว่า พูดบรรยายพรรณนา สรรหาเรื่องทะเลาะ เพราะน้อยใจ

เอาละค่ะจบเรื่องปัญหานิสัยเด็กของเราแล้ว
ทีนี้เราจะมาลองบอกสาเหตุที่เราคิดว่าน่าจะเป็นตัวที่ก่อนิสัยไม่ดีของเรานะค่ะ

1.ตอนเด็กไม่เคยถูกพ่อแม่ตามใจค่ะ
มีแต่ไม่สนใจ ด่าว่าเรา ตบตี
ครั้งนึงตอนป.1 เราเคยเขียนชื่อคนที่เกลียดลงในหนังสือเรียนว่า พ่อ,แม่ แล้วก็ลบออก

2.เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่เริ่มจำความได้ตอน 2 ขวบแล้วค่ะ ทั้งตบตี ด่าว่า ขว้างของ
ทำร้ายของในบ้าน เอาของในบ้านมาทำร้ายกันเองมันเลยทำให้เราจำแล้วนำไปใช้กับพี่ค่ะ
เรามีพี่สาวคนนึง ตอนเด็กจนทุกวันนี้เราทะเลาะกับมันจนเกลียดเข้าไส้ค่ะ
คาดว่าคงไม่มีวันญาติดี (มันทำร้ายเราเยอะ)

3.ในที่สุดพ่อแม่ก็เลิกกัน แม่ไปอยู่ตจว.
ส่วนพ่อก็มีเมียใหม่ ให้เราอยู่กับย่ามา 7 ปีแล้ว

เราอยากแก้นิสัยไม่ดีค่ะ เราไม่ค่อยมีเพื่อน
ตั้งแต่ ประถม อาจเพราะนิสัยทำนองนี้ละค่ะ

แต่เราก็พยายามปรับตัวอยู่ตลอด แต่ทุกครั้งก็จะสายเกินไป...ตอนม.1-2 โดนเพื่อนแบน
อยู่คนเดียว ซื้อขนมกินบนห้องเรียน

ไม่กลากินข้าวที่โรงอาหาร บางทีก็ไปหลบที่ห้องสมุด เวลามีกิจกรรมที่ทำเป็นกลุ่มก็หนีไปนอนห้องพยาบาล เวลามีรายงายก็ขอทำคนเดียว ในขณะที่ชาวบ้านมีกลุ่มทุกคน

พยายามปรับตัวนะค่ะ แต่เพื่อนแบนค่ะ
ไม่มีการให้อภัย ไม่บอกด้วยว่าเพราะอะไร
เราถึงชอบคบเพื่อนผู้ชายค่ะ มันง่ายๆกันดี

เราอยากมีเพื่อนค่ะ เราอยากมีชีวิตที่สดใสเหมือนวัยรุ่นทั่วไป...เรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิต มีก็เพียงช่วงสั้นๆ เหมือนหนีความจริง

ทำยังไงดีค่ะ ถ้าเราอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้นานเกินไปมากกว่านี้ เราต้องกลายเป็นคนหลบตัว

หลีกหนีสังคม โลกใบนี้มีเราคนเดียว อยู่อย่างโดดเดี่ยวแน่ๆเลยค่ะ

ตอนนี้เราเรียนพาณิชย์วันอาทิตย์ค่ะ
เราลาออกจากพาณิชย์แถวบ้านที่เรียนวันธรรมดาตอนเพิ่งเริ่มเทอม 2 มาต่อเทอม 2 ที่นี่

ลาออก ย้ายร.ร.หนีปัญหาเรื่องไม่มีเพื่อนค่ะ

ทุกคนแลดูใส่หน้ากากเข้าหากัน คนในกลุ่มก็นินทากันเอง เฟคอ่ะ เหมือนไม่ใช่ตัวตนจริงๆ
เราเปิดเผยตัวเองเกินไปเลยอยู่ไม่ได้ค่ะ
และเราก็ไม่ชอบสังคมแบบนี้ทนอยู่ไม่ไหวค่ะ

และก็ทำงานวันธรรมดาด้วยค่ะ
เราตัดสินใจยากจริงๆ ระหว่างเรียนวันธรรมดา กับเรียนวันอาทิตย์ปีนี้ที่จะขึ้น ปี 2

เราอยากเรียนวันธรรมดาเพราะอยากมีเพื่อน
แต่บางทีก็กลัวว่าจะอยู่ไม่ไหวอีกแล้วถ้าย้ายอีกไม่ได้แน่ๆ แต่ก็อยากเรียนวันอาทิตย์เพราะเรียนกับงานไม่กระทบกันดี มีเวลาทำรายงาน การบ้าน

(ปล.พ่อเราก็ดีนะค่ะเข้าใจลูก ตามใจเรื่องเรียน เรื่องงาน แต่ถ้าเกรดแย่นี่โดนด่าเละ)

ช่วยแนะนำให้คำปรึกษาทีนะค่ะ
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ

รบกวนนิดนึงค่ะ ถ้าจะด่าจะว่านี่ได้โปรด
อย่าคอมเม้นท์เลยนะค่ะ แค่นี้เราก็หดหู่
ทุกข์ใจพอแล้ว