สำหรับเด็ก ยิ้มคือยิ้ม หัวเราะคือหัวเราะ และร้องให้คือร้องให้ มันตรงไปตรงมาเหมือนพระอาทิตย์ที่ต้องขึ้นทิศตะวันออกและต้องตกทิศตะวันตก...

พอเริ่มเป็นวัยรุ่น เราก็เริ่มรู้ว่า บางที่ยิ้มอาจไม่ไช่เพราะมีความสุข และหัวเราะก็อาจไม่ใช่เพราะสนุกเช่นกัน ทุกวันนี้เราเห็นการยิ้มแบบมุมปากมากขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับการได้ยินเสียงหัวเราะแบบพอเป็นพิธี(หึๆๆๆๆ)

หลายครั้งผมต้องเดาความรู้สึกของคู่สนทนา โดยอิงจากบริบทรอบๆมากกว่าการแสดงออก เพราะผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเวลาเค้ายิ้มหรือหัวเราะมันหมายถึงอะไร......

เดี๋ยวนี้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแบบตรงไปตรงมากลายเป็นสิ่งหายาก เรามักต้องพึ่งโอกาศพิเศษ เช่นกินเลี้ยงกับเพื่อนเก่า ไปทริปต่างจังหวัด เพื่อสร้างบรรยากาศ ต่างจากเด็กๆที่เสียงหัวเราะดูเหมือนพร้อมจะเกิดได้ทุกๆวินาที

เด็กมีหลายๆสิ่งที่ผู้ใหญ่ไม่สามารถทำได้ หนึ่งในนั้นก็คือการยิ้มและหัวเราะแบบปราศจากการเสแสร้งนี่แหละ.......