แต่งงานพร้อมกับการย้ายออกมาสร้างครอบครัวใหม่ในสังคมทาวเฮ้าส์  ได้2ปีแล้วค่ะตลอดเวลาก็มีปัญหาจุกจิกใจกับเพื่อนบ้านหลังข้างๆตลอดแต่เราคิดว่าเดี๋ยวก็คงดีขึ้น(มั้ง) ก็เลยเก็บไว้ในใจ จนตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้ว เพื่อนบ้านมีอาชีพค้าขายค่ะตะเวนขายของตามตลาดนัดต่างๆข้าวของก็พะรุงพะรังรกจนล้นมาหน้าบ้านเรา บ้านนี้อยู่กันหลายคนค่ะ เสียงดังมากไม่ว่าจะเสียงเด็กๆร้องไห้เสียงดังตลอด24 ชม. ไม่มีการปรามจากผู้ใหญ่เล่นซนแค่ไหน เสียงดังแค่ไหนไม่เคยได้ยินเสียงว่ากล่าวสั่งสอนลูก สปอยเด็กเต็มที่ละกัน ลูกชายคนโตกลับเข้าบ้านจอดจักรยานขวางหน้ารั้วบ้านดิฉันเลยทีเดียว บ้านนี้แขกเยอะค่ะพวกพ่อค้าแม่ค้าด้วยกันนั่นล่ะ มาหากันตลอดไม่เคยขาดจอดรถปิดรั้วบ้านเราเลยทีเดียว เวลาออกจากบ้านตัวเองต้องตะโกนขออนุญาตข้างบ้านกันเลย อีกปัญหานึงก็คือบ้านเพื่อนบ้านรายนี้คนอยู่เยอะค่ะต่อเติมบ้านมาเต็มพื้นที่ ที่จอดรถที่เขาทำไว้ให้จอดรถก็ทำเป็นที่นั่งเล่นรับแขกค่ะ แล้วที่จอดรถน่ะเหรอคะหน้าบ้านดิฉันค่ะ หน้าบ้านตัวเองไม่จอด กลัวลมไม่เข้าเข้าบ้าน หมู่บ้านที่เราอยู่เป็นหมู่บ้านใหญ่ค่ะแต่ละหลังก็อยู่แบบสงบเงียบดีค่ะ ไม่มีใครเขาซวยแบบบ้านเราซักคน. ล่าสุดอาศัยบ้านนี้เป็นแค่ที่ซุกหัวนอนเท่านั้นวันอาทิตย์งานหยุดอยู่บ้านไม่ได้เลย ต้องพากันอพยพลี้ภัยไปอยู่บ้านแม่ชั่วคราวเพราะพี่แกจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเต็มบ้าน  เสียงดังอย่างกะสวนสนุก  ความคิดจะอยุ่บ้านตื่นสายๆวันอาทิตย์เลิกคิดไปเลย  อยากขอคำแนะนำค่ะว่าจะทำไงดีแบบให้เขารู้สึกเกรงใจเราบ้างไม่ให้บัวช้ำน้ำขุ่นและยังมองหน้ากันได้  เพราะเราต้องอยู่กันไปอีกนาน