ตั้งแต่ผมเรียนจบมาผมคิดเสมอว่าผมต้องก้าวหน้าในอาชีพการงานการเป็นพนักงานบริษัท ก็ผมจบคณะบริหารมานี่ครับ เกรดก็งั้นๆไม่ได้เป็นหัวกะทิและจริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่อาชีพที่ผมใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำแต่ผมก็ต้องเดินสายนี้เพราะสถานะภาพและprofileของผมในตอนนั้นมันก็คงต้องเริ่มต้นบนถนนสายนี้จะไปสายอื่นก็คงยาก ผมก็เริ่มต้นทำงานที่แรกตอนปี2553และตั้งใจทำจนสุดความสามารถทำทุกอย่างที่ขวางหน้าเพื่อที่จะอยากเรียนรู้และได้ประสบการณ์เยอะๆเพื่อที่จะก้าวหน้าในอาชีพไปเรื่อยๆในความคิดผมตอนนั้น ภายในระยะเวลา4ปีที่ผ่านมาผมเปลี่ยนงานบ่อยมากได้ทำในสิ่งที่ใฝ่ฝันหลายอย่าง ได้ทำงานบริษัทต่างชาติดีๆ ได้เป็นตัวแทนไปพรีเซ็นต์งานในต่างประเทศ ได้รับผิดชอบโปรเจ็คใหญ่ๆ ได้ทำอะไรหลายอย่างที่เด็กอายุ 26 จบมหาลัยเอกชนเกรดเบาๆอย่างผมไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ทำและทำได้ ผมจะตื่นเต้นเวลาเจอความท้าทายใหม่ๆและสิ่งใหม่ๆที่ผมยังไม่เคยทำผมจะตั้งใจทำจนเข้าใจและสำเร็จ แต่พอผมทำได้ผมก็จะเริ่มเบื่อหน่ายเริ่มเซ็งเริ่มรู้สึกว่าจำเจและอยากเปลี่ยน อารมภ์แบบนี้มันเกิดขึ้นกับผมบ่อยมากและมันทำให้ผมไม่ไปถึงคำว่าexcellenceซักที

จนผมได้พูดคุยกับรุ่นพี่คนนึงแล้วเล่าความรู้สึกของผมให้กับเค้าฟังและเราก็มาวิเคราะห์กัน เคยมั้ยครับที่เราสังเกตเห็นใครบางคนที่เรื่องงานนี่ก็ถือว่าโอเคแต่คนเหล่านี้มีความสามารถอย่างนึงในการอยู่ในสังคมการเป็นลูกจ้างได้อย่างก้าวหน้าและสุขสบาย มันเป็นความสามารถที่มีอยู่ในคนที่เป็น "ลูกจ้างมืออาชีพ" เท่านั้น ซึ่งผมขาดหลายข้อมาก และรุ่นพี่ผมก็พูดออกมาว่าไม่แปลกหรอกที่ผมจะรู้สึกแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเพราะผมไม่ใช่ "ลูกจ้างมืออาชีพ" คนอย่างผมต้องไม่เป็นลูกจ้างใคร เพราะสิ่งที่ทำให้ให้ผมเบื่อและคอยฉุดผมลงคือวิถีชีวิตของความเป็นมนุษย์เงินเดือน  ใครจะรู้ผมอาจจะมีความสุขกับการปลูกผัก ทำไร่ ทำสวน หรือทำกิจการเล็กๆ ที่ผมเป็นนายตัวเอง ไม่ต้องตื่นเช้า ไม่ต้องรอวันหยุด และผมจะไม่รอทำสิ่งพวกนี้ในวัยเกษียณแน่นอนเพราะผมไม่ใช่ "ลูกจ้างมืออาชีพ" คำนี้ทำให้ผมรู้แล้วว่าผมต้องการอะไรในชีวิต ^ ^