ก่อนอื่นต้องขอบคุณสายการบิน Air asia
flight no. FD3018 วันที่ 5 Jan 2015 ที่บินตรงจากภูเก็ตขึ้นกรุงเทพฯ ที่ทำให้เราเจอผช.คนนี้ เราได้ที่นั่ง 21E (ซึ่งอยู่ตรงกลางของแถว) ส่วนเขานั่งถัดจากเรา หรือตำแหน่ง aisle seat (ริมทางเดิน)
วินาทีแรกที่เห็นเขา เขาดูเหมือนชาวต่างชาติ เรามาทีหลังเขา จึงขอตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง ณ ตอนนั้นคิดว่าเขาคงเป็นชาวต่างชาติแน่ๆ จึงไม่ได้สนใจอะไรมาก (ผู้โดยสารเกือบทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติค่ะ) แต่เมื่อนั่งไปสักพักก้อเหลือบไปเห็นเขาอ่านหนังสือ ก้อคิดอีกว่าคงเป็นหนังสือภาษาอังกฤษ แต่ที่ในได้ เป็นหนังสือภาษาไทยค่ะ ในใจคิดแต่ว่าเขาคงฝึกอ่านภาษาไทยมั้ง 5555
จนเวลาผ่านไปจน flight attendent มาขายเครื่องดื่ม เขาก้อสั่งกาแฟค่ะ สั่งด้วยคำพูดภาษาไทย เสียงดังฟังชัด เอาแต่น้ำตาลไม่เอาครีมด้วยค่ะ แลดูไม่สนใจเขาเนอะ 5555 (จะบอกว่าตลอดทั้งการเดินทาง เรานั่งหลับค่ะ แค่หลับตาเฉยๆ ไม่ได้หลับสนิท เลยแอบเผือกนิดๆ 5555)
เราก้อนั่งไปเรื่อยๆค่ะ รอว่าเมื่อไหร่เครื่องจะแลนดิ้งที่ดอนเมือง ตลอดเวลาเราแอบเหลือบเขานะคะ ไม่รู้ว่าทำไม 5555 ><
และแล้วตอนสุดท้ายก้อมาถึง เครื่องลงจอดอย่างเรียบร้อย ระหว่างรอออกจากเครื่อง ทุกคนรวมทั้งเขา ก้อลุกขึ้นเอากระเป๋าสัมภาระบนที่วางเหนือหัว ส่วนตัวเราเองก้อพยายามออกไปเอาของเหมือนกันค่ะ บังเอิญช่องใส่กระเป๋าเราอยู่หลังเขาค่ะ เราจึงมองไปที่เขาหลายรอบ เพื่อเปนการบอกว่ากระเป๋าเราอยู่ตรงนั้นน่ะ ยูช่วยหลบหน่อย
*** เหตุการณ์สำคัญอยู่ตรงนี้ค่ะ เขาหันมามองหน้าเราแล้วยิ้มให้ (ยิ้มหวานมากกก >///<) แล้วถามเราว่ากระเป๋าใบไหนครับ เราก้อยิ้มให้เขาแล้วตอบไป สุดท้ายเขาก้อหยิบกระเป๋าให้ค่ะ แต่ยังไม่จบ เพราะเรายังเหลือของอีกหนึ่งอย่าง เขาก้อทำท่าจะช่วยหยิบให้อีก แต่เราเกรงใจเขาจึงบอกว่าเด่วหยิบเองค่ะ เขาก้อยิ้มให้อีก
หลังจากลงจากเครื่อง เรากับเขาก้อขึ้นบัสสนามบิน แล้วเดินต่อเข้าตัวอาคาร แต่แปลกนะคะ เรารู้สึกเหมือนเขาพยายามเดินหรืออยู่ใกล้เราตลอด แบบว่าเดินชิดหลังใกล้มากๆ เราก้อแปลกอีกค่ะ พยายามมองหาเขาว่าอยู่ใกล้เรามั้ย 5555 มีตอนนึง เรามองหาเขาด้านขวา พอหันมามองด้านซ้าย ปรากฎว่าเขาเดินอยู่ข้างซ้ายเราค่ะอยู่ใกล้มากๆด้วย เรางี้ตกใจเลย! กลัวเขารู้ว่าเรามองหาเขาอยู่ 5555
ส่วนเขาก้อยิ้มหวานเหมือนเดิมค่ะ เราเลยยิ้ม(หวาน)กลับ 555 เขิน XD
.........แต่แล้ว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราค่ะ ตอนแรกเราคิดจะทักเขานะคะ แต่อีกใจนึงก้อกลัว รอให้เขาทักเราก่อน (สำคัญตัวเองผิดเนอะ 555 ) สุดท้ายก้อไม่ได้ทักทาย พูดคุยกันค่ะ ส่วนเราก้อถูกป้าเรียกขึ้นรถกลับอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ทักเขาเลย เสียดายมากค่ะ
--- สุดท้ายนี้ เราแค่อยากจะบอกเขาว่า เราขอบคุณเขามากๆนะคะที่ช่วยหยิบกระเป๋าเราให้ และทำให้เรารู้สึกดีมากๆกับการบินครั้งนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
....
..
.
ผู้ชายที่นั่งข้างกัน 1 ชั่วโมง 20 นาที
flight no. FD3018 วันที่ 5 Jan 2015 ที่บินตรงจากภูเก็ตขึ้นกรุงเทพฯ ที่ทำให้เราเจอผช.คนนี้ เราได้ที่นั่ง 21E (ซึ่งอยู่ตรงกลางของแถว) ส่วนเขานั่งถัดจากเรา หรือตำแหน่ง aisle seat (ริมทางเดิน)
วินาทีแรกที่เห็นเขา เขาดูเหมือนชาวต่างชาติ เรามาทีหลังเขา จึงขอตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง ณ ตอนนั้นคิดว่าเขาคงเป็นชาวต่างชาติแน่ๆ จึงไม่ได้สนใจอะไรมาก (ผู้โดยสารเกือบทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติค่ะ) แต่เมื่อนั่งไปสักพักก้อเหลือบไปเห็นเขาอ่านหนังสือ ก้อคิดอีกว่าคงเป็นหนังสือภาษาอังกฤษ แต่ที่ในได้ เป็นหนังสือภาษาไทยค่ะ ในใจคิดแต่ว่าเขาคงฝึกอ่านภาษาไทยมั้ง 5555
จนเวลาผ่านไปจน flight attendent มาขายเครื่องดื่ม เขาก้อสั่งกาแฟค่ะ สั่งด้วยคำพูดภาษาไทย เสียงดังฟังชัด เอาแต่น้ำตาลไม่เอาครีมด้วยค่ะ แลดูไม่สนใจเขาเนอะ 5555 (จะบอกว่าตลอดทั้งการเดินทาง เรานั่งหลับค่ะ แค่หลับตาเฉยๆ ไม่ได้หลับสนิท เลยแอบเผือกนิดๆ 5555)
เราก้อนั่งไปเรื่อยๆค่ะ รอว่าเมื่อไหร่เครื่องจะแลนดิ้งที่ดอนเมือง ตลอดเวลาเราแอบเหลือบเขานะคะ ไม่รู้ว่าทำไม 5555 ><
และแล้วตอนสุดท้ายก้อมาถึง เครื่องลงจอดอย่างเรียบร้อย ระหว่างรอออกจากเครื่อง ทุกคนรวมทั้งเขา ก้อลุกขึ้นเอากระเป๋าสัมภาระบนที่วางเหนือหัว ส่วนตัวเราเองก้อพยายามออกไปเอาของเหมือนกันค่ะ บังเอิญช่องใส่กระเป๋าเราอยู่หลังเขาค่ะ เราจึงมองไปที่เขาหลายรอบ เพื่อเปนการบอกว่ากระเป๋าเราอยู่ตรงนั้นน่ะ ยูช่วยหลบหน่อย
*** เหตุการณ์สำคัญอยู่ตรงนี้ค่ะ เขาหันมามองหน้าเราแล้วยิ้มให้ (ยิ้มหวานมากกก >///<) แล้วถามเราว่ากระเป๋าใบไหนครับ เราก้อยิ้มให้เขาแล้วตอบไป สุดท้ายเขาก้อหยิบกระเป๋าให้ค่ะ แต่ยังไม่จบ เพราะเรายังเหลือของอีกหนึ่งอย่าง เขาก้อทำท่าจะช่วยหยิบให้อีก แต่เราเกรงใจเขาจึงบอกว่าเด่วหยิบเองค่ะ เขาก้อยิ้มให้อีก
หลังจากลงจากเครื่อง เรากับเขาก้อขึ้นบัสสนามบิน แล้วเดินต่อเข้าตัวอาคาร แต่แปลกนะคะ เรารู้สึกเหมือนเขาพยายามเดินหรืออยู่ใกล้เราตลอด แบบว่าเดินชิดหลังใกล้มากๆ เราก้อแปลกอีกค่ะ พยายามมองหาเขาว่าอยู่ใกล้เรามั้ย 5555 มีตอนนึง เรามองหาเขาด้านขวา พอหันมามองด้านซ้าย ปรากฎว่าเขาเดินอยู่ข้างซ้ายเราค่ะอยู่ใกล้มากๆด้วย เรางี้ตกใจเลย! กลัวเขารู้ว่าเรามองหาเขาอยู่ 5555
ส่วนเขาก้อยิ้มหวานเหมือนเดิมค่ะ เราเลยยิ้ม(หวาน)กลับ 555 เขิน XD
.........แต่แล้ว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราค่ะ ตอนแรกเราคิดจะทักเขานะคะ แต่อีกใจนึงก้อกลัว รอให้เขาทักเราก่อน (สำคัญตัวเองผิดเนอะ 555 ) สุดท้ายก้อไม่ได้ทักทาย พูดคุยกันค่ะ ส่วนเราก้อถูกป้าเรียกขึ้นรถกลับอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ทักเขาเลย เสียดายมากค่ะ
--- สุดท้ายนี้ เราแค่อยากจะบอกเขาว่า เราขอบคุณเขามากๆนะคะที่ช่วยหยิบกระเป๋าเราให้ และทำให้เรารู้สึกดีมากๆกับการบินครั้งนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
....
..
.